Terug naar Eenheid: Maria Magdalena en Petrus in ons

In deze aparte serie artikelen kun je mee op reis, waarbij je inzichten aangereikt krijgt die jouw Eenheid met de Bron kunnen ondersteunen.
In Chartres ontving ik de boodschap van Maria Magdalena:
“Do not neglect Peter”. In de discipel Petrus leefde een bevlogen man, die ons zo veel inzicht gaf rondom de heling van het gewonde mannelijke, dat we besloten hebben om dit in artikelvorm te delen.

Vandaag het derde deel, over Petrus en over Maria Magdalena, die ons via de gewonde vrouw de weg toont naar de Godin.
Van de vorige artikelen vind je deel I hier, en deel II hier.

Trouw en toch verloochend

Om de mannelijke weg nog beter te gaan begrijpen bracht Maria Magdalena ons op het spoor van Petrus. Hij was enorm leergierig, gepassioneerd in zijn geloof en Yeshua zeer toegewijd. Vanuit angst voor zijn eigen leven heeft hij Yeshua, nadat deze veroordeeld was, echter verloochend. Petrus, die vanuit zo’n sterke mannelijke wilskracht al het goede, dat hem via de leringen van Yeshua aangereikt was, in de wereld wilde zetten…

Zijn verloochening toont ons wat er kan gebeuren als wij in een lager frequentieveld van angst gevangen raken en de verbinding met het vertrouwen in het grotere plan verliezen. Het ego kent geen vertrouwen in de onsterfelijkheid van onze ziel, en is in staat om het hogere te verloochenen als het zijn aardse leven daarmee veilig kan stellen.

Hoe oprecht was Petrus’ intentie, maar hoe beperkt was zijn bewustzijn nog. Zijn vrouwelijke kant was hem onbekend. Dat viel hem in die zo veel grovere, vermannelijkte tijd amper kwalijk te nemen. Vol verve is hij de wijde wereld ingetrokken om de  boodschappen van Yeshua op zijn manier in het openbaar te verspreiden.

Maria Magdalena, de veroordeelde vrouw

Petrus had als mannelijke discipel grote problemen met vrouwelijke wijsheid! Maria Magdalena nam haar plek naast Yeshua in; een plek waar hij graag zelf had willen staan. Hij vond Maria Magdalena onverdraaglijk, “omdat zij ons de gelegenheid ontneemt om iets te zeggen, maar zelf meermalen het woord neemt.” Hij had er moeite mee dat nota bene een vrouw minstens zo belangrijk was als de andere discipelen, en dat Yeshua haar zelfs op de mond kuste…

Nadat Yeshua met Maria Magdalena geheime Inwijdingskennis gedeeld had, zei Petrus spottend (maar achter zijn woorden kun je zijn onmacht en zijn onvermogen om te begrijpen voelen): “Moeten wij (de mannelijke discipelen) ons nu soms gaan omkeren en naar haar gaan luisteren? Maria Magdalena moet gaan, want vrouwen zijn het leven niet waardig.”

De innerlijke Petrus

Hoe geharnast moet hij zijn geweest. Hoe liefdeloos was zijn houding naar alles wat met zachtheid verbonden was. En wat spiegelt hij ons, met zijn strengheid en veeleisendheid, in die gevoelige zelf-delen die wij innerlijk nog niet altijd kunnen omarmen. Vol mededogen liepen we naar zijn kerk, om verder te ontdekken waarom we daar naar toe waren geroepen.

We hebben allemaal een innerlijke Petrus en Maria Magdalena in ons. En als je dat niet herkent: misschien heb jij soms ook nog moeite om jouw innerlijke gevoelens serieus te nemen en je intuïtie te vertrouwen. Hoe pijnlijk kan het zijn als je via liefde in jouw gekwetste delen wordt aanraakt…

Het is onze ‘nuchtere’ mannelijke denkkant die onze vrouwelijke verfijnde afstemmingen in twijfel trekt. Ik heb mijn innerlijke Petrus wel een aantal keren ontmoet tijdens deze pelgrimstocht op de Heilige grond van de Moeder …

Heilige drie-eenheid

De St. Petruskerk was verlaten, koud en vies. Het zag eruit alsof er niet meer schoongemaakt werd. Het leek erop dat het meeste geld in Chartres vooral naar de Kathedraal bovenop de berg doorgesluisd wordt. We wandelden door de kerk en raakten de koude en klamme muren aan, die groen uitsloegen vanwege het vocht.

Als eerste zagen we de bekende afbeelding van Yeshua, het Poolse Heilige Hart-schilderij van het Heilige Hart met de drie stralen. Het was een goedkoop postertje op een boorden plank, maar dat we Yeshua met zijn Heilige Hart als eerste hier ontmoetten, was voor ons een teken! We zijn immers mede naar Chartres gegaan. omdat we innerlijk doorkregen dat we een dag over het Heilige Hart moesten organiseren (die zou een week later plaats vinden).

Even verderop stuitten we op een kolossaal, zwart beeld van Petrus die op de troon hoog boven alles uitkeek. Zijn rechter duim, wijs- en middelvinger steken omhoog en zweren daarbij trouw aan de heilige drie-eenheid. Oorspronkelijk geeft dit vanuit het Keltische de eenheid weer tussen de geest, ziel en lichaam. De basis van alle religies tonen de verbinding tussen het individu, de wereld en God. Een andere interpretatie geeft het Goddelijke mannelijke en vrouwelijke en het Christuskind aan, en in Egypte verwees ze naar Osiris, Isis en Horus.

Door de Roomse kerk is het teruggebracht tot de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, waarbij het vrouwelijke dus is uitgebannen. Petrus had het Goddelijke trouw gezworen, maar op het moment dat zijn leven in gevaar kwam liet het vertrouwen in de Lichtwereld hem in de steek…

Het verwaarloosde mannelijke

In zijn linkerhand ontdekten we de sleutels. Vreemd genoeg leek zijn linkerarm vast te zitten in zijn gewaad. Hoe veelzeggend is dat weer voor het innerlijke vrouwelijke, dat wel de sleutels in handen draagt, maar ingesnoerd zich niet vrijuit kan bewegen…
Bovendien was het beeld, dat van hout was gemaakt, precies midden over zijn onderlichaam in tweeën gebarsten; links en rechts gescheiden. Toeval bestaat niet. We ervoeren één grote oproep voor heling.

We voelden verder. Waar je maar keek; de vloer, de stoelen, zelfs de schilderijen en de beelden waren bedekt met vogelpoep van de vele vogels die hier hun thuis hadden gevonden. De energie was zwaar en triest. We wandelen een beetje kriskras door de kerk heen en maakten vanuit ons hart verbinding. Het was alsof dit hele gebouw de energie ademde van de gewonde mens, met de nadruk op het gewonde, veroordeelde en aan de kant geschoven mannelijke. Heel symbolisch om deze plek op een bepaalde manier zo genegeerd te zien.

 

Terug naar eenheid

Maar ineens, in een heel verstofte hoek aan de linkerkant van het oudste gedeelte van de kerk, zagen we een groot wit beeld van Maria Magdalena (of was het Moeder Maria?). Met haar beide handen op haar hart kijkt ze liefdevol en vol vergiffenis omlaag naar de rechter-, mannelijke kant. Prachtig stralend, alsof ze al wist dat alles wat tussen het mannelijke en vrouwelijke uit balans is geraakt in de toekomst geheeld zou gaan worden. We onderdrukten de neiging om wat stofnesten achter haar te verwijderen.

Bij het verlaten van de kerk zagen we nog net een klein plastic blauw dolfijntje, dat in de wijwaterbak bij de uitgang was achtergelaten. Wat een boodschap weer! Hoe toepasselijk om een dolfijn te zetten in deze bak die symbool staat voor innerlijke en uiterlijke reiniging!

Later beseften we hoe hier de Lemurische liefdesenergie al weer aan het werk is, via de dolfijnen die altijd en eeuwig hun verbinding met die allerhoogste liefdesvelden hebben kunnen behouden, en de mensheid daarmee dienen om zich deze velden te kunnen herinneren.

Helende muziek

Hierna bezochten we nog een andere kerk, halverwege de heuvel. Toen we binnenliepen werden we niet alleen aangenaam verrast door de prettige sfeer hier, maar ook door een organist, die een stuk van Bach instudeerde. De muziek van Bach is volledig op heilige geometrie gebaseerd.

Alle thema’s, melodielijnen, harmonieën en zelfs de rusten komen overeen met de structuren van de schepping. Zodoende vormen ze een soort raster waarbinnen de Goddelijke velden op aarde versterkt kunnen worden. Daarom knappen veel mensen op van de muziek van Bach. Ze herstelt de innerlijke balans en harmonie, ze zet alles weer even ‘recht’ in je geest. Dit geldt ook voor de meeste Kathedralen, die heel bewust volgens de heilige geometrie gebouwd zijn. Ze moesten immers een ‘huis van God op aarde’ worden.

De organist had er moeite mee om de snelle loopjes op het zware instrument gedaan te krijgen. Ik moest innerlijk grinniken, want ik herken dit uit mijn studietijd als concertpianiste. En hoe komt dit overeen met onze processen in het dagelijkse leven. Soms gebeurt er zó veel dat we het vanuit onze persoonlijkheid helemaal niet meer bij kunnen benen.

Die versnelling of verheviging heeft een functie; ze wil ons weer terug brengen naar een oervertrouwen in de levensstroom, die zich vanzelf ontvouwt, of we nou hoog of laag springen. In de geest voelen of zien we vaak al hoe iets bedoeld is. Maar ons ego moet vaak heel wat overwinnen voordat het op aarde vorm kan krijgen of voordat we het nieuwe kunnen belichamen.

De organist gaf niet op. Keer op keer kwam hetzelfde loopje voorbij en het lukte hem ook steeds beter. Het was alsof hij ons vleugels gaf om onze reis verder te kunnen vervolgen.

De geest in de fles

Terug de heuvel op zigzaggend probeerde ik een ‘Pain d’épautre pour ma dejeuner’ (speltbrood voor het ontbijt) te vinden. En ik vond er één, op een marktje met ecologische producten. Bofte ik even, want ik kon de witte tarwebaguettes en croissants die ze bij het ontbijt serveerden maar moeilijk verteren.

Toen we voor het laatste diner in Chartres een geschikte plek zochten, viel ons oog op een groep jonge priesters die op het terras zaten naast de Kathedraal. Vader overste gaf hen allemaal €10,- te besteden, nadat ze van een kostelijk Abdijbiertje hadden genoten. Daarna verdwenen de begeesterde jongemannen in hun wapperende zwarte mantels in de pittoreske steegjes van Chartres.

Wij besloten om een ecologische wijn uit de streek bij het diner te bestellen en raad eens: Saint Vincent kwam weer voorbij, ditmaal als een heerlijke geest in de fles…

Op weg naar Vézelay

Ons verblijf in Chartres had ons veel gegeven. Veel van wat we energetisch ontvangen hadden, zou zich pas na onze thuiskomst gaan ontvouwen. Dat we onze reis ook nog konden vervolgen naar Vézelay versterkte het gevoel van op oude Inwijdingswegen te worden geleid. Met het adres van de Basiliek van Maria Magdalena ingesteld in de navigatie bereidden we ons voor op een aantal uren in de auto.

Ook in Vézelay zouden we dicht bij de Basiliek verblijven. Beiden hadden we er het nodige over gelezen en doorgekregen. We waren heel benieuwd hoe het daar ter plekke zou aanvoelen.

Eenmaal onderweg diende zich al weer iets aan. Terwijl ik innerlijk afstemde met de vraag ‘Waar hebben we op te focussen in Vézelay?’ kreeg ik ineens buikpijn. Het leek uit het niets te komen; mijn zonnevlecht trok zich samen in een flinke kramp. Ik zei tegen Vincent “Tjee, ik weet niet wat er gebeurt, maar hier dient zich even wat aan”. Proberend om zacht door de zonnevlecht heen te ademen vroeg ik innerlijk: “Is er voor ons nog een speciale bedoeling in Vézelay die ook met mijn buikpijn van nu te maken heeft?” Nog voordat ik de vraag uitgedacht had kwam er een antwoord:

“Mijn ring vinden”. Dit voelde als de energie van Maria Magdalena.

Hoe deze reis naar Vézelay zich verder ontvouwt, kun je in deel IV lezen.