Tijdens een reis in Noord Frankrijk zijn we innerlijk aan de hand genomen naar allerlei bijzondere krachtplekken. Zonder te weten hoeveel schatten we aangereikt zouden krijgen tijdens ons verblijf in Chartres en Vézelay, reden we op de laatste middag de heuvel af naast Avallon. Uit het niks kwam Vincent met een voorstel: “Laten we de rivier de Cure een stuk naar het noorden volgen.” We bleken regelrecht naar Atlantische grotten te worden geleid.
Dit is het achtste, laatste deel van deze serie. Hier vind je de andere delen:
Deel I, deel II, deel III, deel IV, deel V, deel VI en deel VII.
Geheimen in grotten
Zoals al eerder geschreven, is de rivier de Cure een heel oude waterstroom die de Druïden als heilig ervoeren. Eeuwenlang zijn de oevers bewoond geweest; zo ook in de tijd van Yeshua en Maria Magdalena. Zij sprak tegen me “Vind God in de natuur”. Velen wisten dat de kosmische en aardse Lichtkrachten elkaar juist daar konden ontmoeten.
Entrée les Grottes d’Arcy-sur-Cure
Ik wilde net op de kaart kijken waar we ergens zaten, toen ik ineens een klein bordje langs de weg zag staan: ‘Les Grottes d’Arcy’. Dat klonk veelbelovend. Hoe veel Ingewijden hebben zich in grotten terug getrokken, om in stilte één te kunnen worden met het Al. Of om zich te kunnen verschuilen als er gevaar dreigde. Vincent draaide het stuur om en we koersten regelrecht op een prachtige verrassing af.
We daalden een stukje het dal in bij de Cure en belandden op een praktisch lege parkeerplaats. Iets verderop zagen we de ingang de berg in. Maar de grotten bleken hermetisch afgesloten en zonder gids kon je hier niet in. Wat hoger op de berg was er een stenen gebouwtje; daar leek nog iemand te zijn. Hoewel het tegen vijven liep; we zouden zien of we nog ergens in konden.
Oeroude grotten
In de ticketoffice c.q. het winkeltje troffen we een vrouw aan. Vervolgens wist zij een medewerkster, die eigenlijk al huiswaarts wilde gaan, over te halen om ons toch nog een rondleiding te geven.
Terwijl we wachtten totdat zij zover was konden we een beetje snuffelen in de informatie. Tjee: we zouden ‘One of the most ancient decorated big caves in the world, with paintings on the walls of between 28000 and 33000 BP’ gaan betreden!
Grottes d’Arcy, Mammouth
Dankzij de veranderende stroom van de rivier de Cure waren er allerlei gangen in de bergen ontstaan. Uiteindelijk zouden die leiden naar de ontdekking van deze oeroude grotten.
De rillingen liepen me over de rug. Ondertussen begon het door te dringen dat deze grotten uit de Atlantische periode stammen, toen hier de Mammoeten nog rondliepen…!
Van de grotten foto’s maken mocht niet, maar wel van een paar oude ansichtkaarten. Verder lagen er nog twee megamooie kristallen geodes uit de grotten; ‘in de uitverkoop omdat het het einde van het seizoen was’. Die hadden echt op ons liggen te wachten.
Daarna werden we meegenomen en daalden we de aarde in. De vrouwelijke gids had een grote zaklamp bij zich, we moesten stukken door het donker heen over hier en daar vochtige paden.
Mijn mond viel open. Zóó veel ‘binnenaardse’ schoonheid heb ik nog nooit bij elkaar gezien!
We kwamen ogen, oren en voelsprieten tekort. Bovendien waren we niet de enige aanwezigen. Tussen alle gestolde liefde verblijven nog steeds vele wezens. En hoewel we ze niet met onze fysieke ogen konden zien, we voelden ze zeker wel…
Sprinten door Atlantis
Jammer genoeg had de gids vooral zin in haar vrije avond; deze laatste rondleiding van de dag ging in de vijfde versnelling door de grotten heen. Ik moest moeite doen om haar bij te benen. Steeds als we ergens stil stonden, naar haar uitleg luisterden, even rond keken en ‘whooow’ fluisterden, beenden we daarna snel weer door naar een volgend hoogtepunt.
‘Toevallig’ viel er ineens iets uit een jaszak van Vincent. Daardoor schrok ik even, en niet alleen van het geluid dat door deze ruimte meermaals versterkt werd. Het was alsof we de hele tijd gade geslagen werden.
Maar dit zette ons wel precies even stil op een betoverende plek waar, naast een ontzagwekkende kristallen zuil, een opvallend lege en ronde ruimte was. Ik zag Druïden hier samenkomen en zich afstemmen om heilige ceremonieën voor te bereiden. Ook moest ik aan de Witte Druïden denken waarmee Vincent verbonden is. (Later, toen we buiten onze ervaringen deelden, bleek dat we allebei de Druïden om ons heen hadden gevoeld.)
Zij konden zich onzichtbaar maken, ofwel hun frequentie dusdanig verhogen dat ze niet meer waar te nemen waren met stoffelijke ogen. Welke ondeugende ‘oud-collega’ zou dat voorwerp uit zijn jaszak getrokken hebben om ons op hun aanwezigheid te wijzen… ?
Kristallen Paradijs
In de grotten zelf was er geen tijd om te delen. Gigantisch grote en meest prachtige kristallen vormen parelden en schitterden om ons heen. Sommigen zagen eruit als wezens die totaal één waren geworden met het kristal. We voelden ons door deze kristalwezens geroepen, en nu ook terwijl ik dit typ voel ik opnieuw dat diepe verlangen om met hen te kunnen ZIJN, in plaats van er langsheen te sjezen.
Grottes d’Arcy Geode
Tegen het einde van de trip kwamen we bij het oudste gedeelte diep in de bergen uit, waar o.a. handen en dieren op de muur getekend waren. Ademloos stonden we alles te bewonderen. Tot slot kwamen we nog bij een binnenmeer, dat hemels, magisch en raadselachtig was. Ik moest meteen aan Agartha denken.
Energetische overdosis
Oh, wat hadden we graag langer in deze grotten willen zijn. Maar we werden beschermd, bleek later. Want wat hier gebeurde met ons energiesysteem was al zó enorm veel, dat we waarschijnlijk ziek waren geworden van een overdosis als we langer in de grotten gebleven waren.
Totaal overdonderd kwamen we bij de uitgang aan en stonden we ineens weer in het daglicht. Meteen de auto in ging niet. We hadden verwerkingstijd nodig, frisse lucht. Tranen zaten hoog bij mij. Nadat we een steil stukje berg op hadden geklommen ploften we tussen de bomen neer.
Lieve hemel. Dat er binnen in de aarde zo veel moois te vinden is wisten we wel, maar het valt niet te beschrijven wat het met je doet. Het voelde alsof we een reis door de tijd hadden gemaakt en weer opnieuw op aarde moesten landen. Daarna besloten we terug te gaan naar het hotel; plat liggen en integreren was het enige wat nog lukte.
Vertrek uit Frankrijk
Nadat we de volgende ochtend met gepakte koffers nog een laatste groet brachten aan de Basiliek van Maria Magdalena, liepen we langs de heuvel daarachter. Mijn oog viel op een steen, en hoewel we de prachtige Geodes in de auto hadden liggen; deze steen ‘moest’ mee. Ze raakte me, ik wist nog niet waarom. Dat we door deze impulsieve handeling een verbinding met een Moederschip mee naar huis namen, daar hadden we nog geen flauw vermoeden van. Hieronder lees je het verslag van onze ervaringen met de steen, die duidelijk gewacht heeft op grotere velden waarin ze wilde gaan ‘spreken’.
Vézelay portaal heuvel
De heilige steen van Vézelay
De avond voordat ik een ‘Heilige Missie’-groepje thuis krijg hoor ik innerlijk dat ik de grote steen, die Vincent en ik mee hebben genomen vanaf een heuvel in Vézelay, op tafel moet leggen. Hoewel het me niet duidelijk was waarom, vertrouwde ik op de impuls. De steen was een geschenk van de heilige grond achter de Basiliek van Maria Magdalena. Bij de heuvel zit een portaal dat een krachtige en wijdse uitstraling heeft. Op het moment dat we de steen meenamen, werd er een lichtlijn geactiveerd die voor veel mensen werk zou gaan doen.
Tijdens de pauze in de groep nam ik de steen op schoot en stemde me af. “Wij zijn aanwezig via deze heilige steen en willen spreken vandaag”, hoorde ik heel duidelijk. Toen ik innerlijk toch even twijfelde aan wat ik hoorde, zag ik letterlijk dat een aantal Lichtwezens heel erg moest lachen om mijn twijfels. Het leek alsof ze zichzelf op de knieën sloegen, zo van “wat grappig dat dit nog steeds vat op je heeft!”
Hun lachen was heel ontwapenend en het overstemde mijn serieuze gedenk of ik dit niet zat te verzinnen. Ineens voelde ik een enorme vreugde opborrelen. Ze vulde mijn hele lichaam, ik voelde me verlost. Hoe bevrijdend om niet meer in die zelftwijfels mee te gaan! Hoe heerlijk om gewoon in dankbaarheid en vertrouwen te ontvangen wat me gegeven wordt!
Venus en het Moederschip
De steen uit Vézelay had echter al eerder dienst gedaan, toen ik samen met Vincent voor de Heilige Hart-groep zat. Terwijl Vincent de groep aan het vertellen was over de lange reis die we sinds het verlaten van de Bron gemaakt hebben, kwam er bij mij ineens een heftige druk op mijn kruin. Wat ik ook probeerde; het liet zich niet negeren of wegdrukken voor de groep.
Doordat ik innerlijk een Lichtschip onze groepsruimte zag naderen kon ik ook niet meer bij Vincents woorden blijven. Ik voelde me een beetje bezwaard dat ik afhaakte, maar mijn aandacht werd echt geroepen. Ik vroeg innerlijk “Wie zijn jullie?”
Tegenover mij zat een vrouw die een huis heeft in Vézelay. Ik ving haar blik op, alsof ze wist wat er gebeurde.
Het antwoord hoorde ik al voordat ik de vraag uitgedacht had: “Dit is het Moederschip van Mu. We zijn verbonden met de steen. De steen die afkomstig is van de heuvel in Vézelay, waar het portaal met Venus geactiveerd is”. Met kippenvel zag ik de steen in het midden van de groep oplichten.
Vézelay Portal stone
Ondertussen, precies op het moment toen ik die woorden hoorde, sprak Vincent tegen de groep: “Het Moederschip van Mu naderde Lemurië”. Kort samengevat heb ik Vincent op dat moment abrupt en behoorlijk geëmotioneerd onderbroken. Ik moest en zou spreken, en daar kwam de boodschap eruit:
Het Lichtschip dat ooit vanuit Mu naar Lemurië was gegaan, diende zich aan bij de groep. Iedereen kreeg persoonlijk afgestemde begeleiding via het Lichtschip. Ze wilden helpen, leiden en helen; “Jullie zijn er rijp voor.”
Liefdeswerk voor de mensheid
Later, in een eigen groep thuis, liet ik de steen rondgaan. Terwijl men geen idee had dat deze steen afkomstig was van het portaal in Vézelay, verbonden ze zich ermee. Na afloop deelden ze ervaringen. Terwijl sommigen innerlijk Mu of Lemurië gevoeld hadden, werden anderen door de steen geaard, blij, rustig, of ervoeren ineens Lichtwezens naast zich… Achtereenvolgens kwamen er ontroerende herinneringen aan eenheid en aan de Bron los.
We voelden ons in één groot Lichtbad van moeiteloos verbonden zijn, liefdevol, waarachtig. Vervolgens, toen iedereen de deur uit was, werd ik op de stoel gezet omdat er iets gezegd wil worden. En hoe kwetsbaar dit ook is, ik deel het toch.
De sluiers worden dunner; ondersteunende boodschappen uit hogere dimensies komen steeds sterker door. Dit is een aanmoediging om jezelf echt serieus te gaan nemen in al jouw waarnemingen. En als de boodschappen voor jouw gevoel afkomstig zijn uit een zuiver, non-duaal veld, omarm ze!
Het Moederschip is op dit moment heel dicht bij de aarde om ons te begeleiden. In een grote, beschermende kristallen Koepel, van wit en gouden Licht om ons heen, wordt ons de kortste weg naar heling en naar ons Goddelijke Zelf getoond.
Home at Heart
Afsluitende boodschap van het Moederschip
“Hier zijn jullie Broeders en Zusters van Mu.
Groots en heilig werk hebben jullie gedaan.
Dit was ‘beyond Earth’.
Geen man, geen vrouw, geen kind, geen levend wezen wordt er vergeten in deze oneindige velden van levend Licht.
Alles en iedereen wordt hier in opgenomen, als puur kristal, waarbij God en Godin het proces van ontwaken en ascentie hoeden en zegenen. Het is de scheppingskracht zelf die jullie weer beginnen toe te laten, vanuit je eigen diepste wezensdelen.
Licht, vreugde, inzicht, verwondering en een compleet één-zijn met de stroom zullen de mensheid en jou persoonlijk onophoudelijk blijven aanraken. Net zo lang totdat alle delen van jou thuis zijn en in Jou kunnen rusten.
Laat gebeuren, sta toe dat jij er één mee wordt.
Het ego kent scheiding en reageert vanuit scheiding.
De Ziel kent, woont en heeft lief in het Heilige Hart dat alles omvat.
Dank jullie wel voor alle keren dat je op aarde bent geweest.
Dank jullie wel dat je opnieuw weer mee helpt om het hogere in het lagere te laten dalen.
Dank jullie wel dat jij jezelf en de aarde opschoont en bevrucht door jouw Waarheid te leven.
Dank jullie wel dat je het Heilige Leven in jou erkent en lief hebt.”