Een hergeboorte van het goddelijk vrouwelijke op een Godinnen eiland. Dat klinkt mystiek en tegelijkertijd ook heel vanzelfsprekend. Waar zouden de Goden of Godinnen hun werk beter kunnen doen dan daar waar er nog zó veel van de oude (energetische) Lemurische en Atlantische tempels bewaard is gebleven? Als je er open voor staat, bekrachtigt en versnelt de energie die er op oude krachtplekken aanwezig is het proces van ontwaken en ascensie. Zo werden wij geleid naar een plek waar de Godin eeuwenlang midden in de natuur vereerd werd: Xaghra, wat wildernis betekent.
Xaghra ligt op Gozo, een eiland dat lang onaangetast is gebleven vanwege haar wat afgelegen ligging midden in de Middellandse Zee. Gozo heeft vele vortexen en portalen, en een oude stenencirkel waar o.a. de bouwers van de Tempels begraven liggen. De grote, oeroude Ggantija Tempels worden door steeds meer Lichtwerkers bezocht. Wat er nu van over is, is in Atlantis gebouwd. Maar de heilige plek dateert al van ver daarvoor.
Nadat we een heling bij die tempel hadden mogen doen (zie deel III) waren we over het oude ondergrondse tunnelnetwerk, met haar vele grotten die zich onder heel Gozo bevinden, richting het hart van het dorp gelopen. Het was tijd voor een kop koffie. Maar de weg leidde ons regelrecht naar de openstaande deuren van een kerk, die (zo bleek later) bovenop een veel oudere Godinnenplek is gebouwd.
Xaghra Angel Nativity Church
Een warm welkom
In de kerk werden we door twee grote witte engelenbeelden verwelkomd. Ik probeerde de zuiverheid die ze uitstraalden vast te leggen met het cameraatje van mijn mobiel. Het waren net een vrouwelijke en een mannelijke engel. Geraakt door hun puurheid liepen we verder naar voren.
Onderweg zagen we verschillende versies van Jezus: als gouden Christuskind, als man met groot stralend hart, als de gekruisigde gewond in de grot liggende en als de Verrezene. Hij zou ons tegenhouden voordat we de kerk uitgingen. Hoe symbolisch, deze verschillende zelf-delen die wij als mens nu ook steeds bewuster in onszelf herkennen, op weg naar onze eigen opstanding.
We werden als vanzelf naar links voorin de kerk getrokken, naar een kleine nis met een relikwieënkastje in het midden. Geen idee wat erin zat, maar het straalde een enorme liefde uit. Daarachter was een indrukwekkend schilderij van Jezus die naar zijn bloedend hart wees. Er stonden een paar stoelen klaar, en we besloten om te gaan zitten om te kijken of er wat wilde doorkomen. Boven ons was een prachtige plafondschildering van de Schepper, en schuin links voor ons een levensgroot beeld van een Non. We zaten er warmpjes bij.
Xaghra Nativity Church ceiling
Hergeboorte in onschuld
Het bleef innerlijk een tijdje stil, totdat ik ineens “Onschuld” hoorde. “Onschuld?” vroeg ik. “Ja, jullie zijn hier naar toe geleid om voorgoed het besef te verankeren dat de mens onschuldig is. Voel maar tot in elke cel wat dat betekent dat jij NIET schuldig bent, nergens aan.”
Ik voelde hoe in een groot energetisch ei opgenomen werd. Een zachte, licht- zalmroze gloed begon door me heen te stralen. Ik liet de woorden tot me doordringen. Oh, ik weet er wat van, me schuldig voelen. Het ‘neem me niet kwalijk dat ik er ben’-gevoel is al vóór mijn geboorte begonnen. Ik ben verwekt tijdens een rouwperiode vanwege mijn onverwachts overleden opa Jozef. Al rouwende bij elkaar in bed kruipen en dan een kind verwekken was in de ogen van mijn oma echt zondig.
Tijdens vele therapeutische sessies heb ik mijn geboorte herleefd om ‘opnieuw te landen’, deze keren zonder schuldgevoel. Schuldgevoel is een thema waar ik mijn leven lang mee geworsteld heb, en het boetekleed wat ik daardoor aangetrokken had voelde ik ineens weer als een koude mantel om me heen. Ik doorzag hoe het mij gediend heeft. Vandaag stond ik op het punt om het hier voorgoed achter me te laten. Ik was er klaar voor.
Zarozhdenie (Rebirth) by Grev Kafi
In een flits werd het bij me weggenomen. Ik voelde bijna letterlijk dat er kilo’s lasten van mijn schouders afgenomen werden. Al het licht dat om ons heen was, daar in die kerk, leek ook in mij te komen. Schaduwen van schuld werden vervangen door een diep mededogen. Het was alsof alle heiligen, die daar in de kerk aanwezig waren, begrepen hoe zwaar de aardse weg door al die lagen van pijn, angst en schuld heen is geweest. En hoe veel tranen het ons gekost heeft om tot het besluit te komen om het goddelijk goud in onszelf weer terug te vinden. Maar dan wel met vol bewustzijn van de waarheid dat we prachtige onschuldige wezens zijn.
“Vandaag luidt een nieuwe geboorte in”, hoorde ik. Een egodeel van mij roept bijna gewoontegetrouw bij dat soort grote woorden: “Oeh… klopt dit wel, wat je hoort”. Maar gek genoeg voelde ik deze keer meteen dat het wáár was. Ik ben er innerlijk al langer mee bezig om mezelf te bevrijden van wat me nog in de oude matrix van leugens, angst en schuld gevangen houdt. In gedachten had ik ook de aanstaande zomervakantie juist voor dit diepgaande proces gereserveerd.
De helende Non
Ik keek even naar Vincent, maar die zat met de ogen dicht in zijn eigen afstemming. Toen gaf ik me heel bewust over aan wat er maar wilde gebeuren, en werd naar het beeld van de Non geleid.
Xaghra Nun Statue
Het nonnengevoel is me maar al te vertrouwd, vanwege aardig wat vorige levens in allerlei kloostergemeenschappen. Wat stonden deze haaks op het Order of the Rose-bewustzijn! En maar je best doen voor ‘de Heer’ terwijl je dagelijks meermaals bidt “Heer ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt“.
De levens onder het juk van de kerk hebben miljoenen vrouwen zulke diepe frustraties, gevoelens van onmacht, zondig zijn en tekortkomingen opgeleverd! Toch hebben we zelf voor ervaringen in die velden gekozen, juist om via de tegenpool uiteindelijk onze balans in het mannelijke en vrouwelijke terug te vinden. Ik besefte dat nu het moment daar was om de erfenissen van alle ontheiligde vrouwenlevens zo veel als mogelijk achter me te laten.
Hergeboorte in waardigheid
Ik ging rechtop staan, voor het beeld van de Non. De symboliek van het doorboorde hart, met daarboven het gelijkbenige kruis (dat wij dragen in onze thymus, ons Godsverbindingschakra), samen met de rozenkrans vol doornen daar omheen toonde me in een flits hoe mijn eigen weg me via het aardse lijden naar het licht heeft geleid. Het aureool om haar hoofd heen leek op te lichten, en haar ogen leken bezield te worden. Ze keek recht bij me naar binnen, wandelde zo mijn ziel in en nodigde me uit om me de waardigheid van de Priesteres te herinneren.
Rosa Mystica Dimitris Vetsikas
Ik gaf me over aan de enorme golven van liefde en begrip die ze naar me toezond; alsof ze door de eeuwen heen van al mijn innerlijke strijd rondom mijn eigenwaarde getuige was geweest. De tranen gutsten over mijn wangen. Ik brak helemaal open en stond te schudden van het huilen, daar voor in die kerk naast de Tempel van de Godin.
Het Heilige Huwelijk
Ondertussen werden we wel een beetje bekeken door een paar mensen, die de kerk met witte bloemen aan het versieren waren voor een doop of een bruiloft die de volgende dag zou plaats vinden. Maar we negeerden hen even. Dit moment was belangrijk.
Terwijl ik nog wat stond te snotteren hoorde ik de Non fluisteren:
“En nu op weg naar het Heilige Huwelijk. Je weg zal een gezegende zijn”. Daar werd ik wel stil van. Na een paar minuten draaide ik me om. Vincent keek me aan, hij had gevolgd wat er voor de Non gebeurde. We knikten naar elkaar en stilletjes verlieten we onze plek.
We kwamen opnieuw langs het Christuskind; het keek ons vol vertrouwen bemoedigend aan. Bij het altaar mochten we niet komen, daar waren ze inmiddels met bloemen-guirlandes bezig. Nu keken ze ons wel duidelijk weg. Achteraf bleek dat ze na ons de kerkdeuren dicht hadden gedaan; we waren net de laatste geweest die er nog in hadden kunnen lopen.
Xaghra Church- The Resurrection
Rosa Mystica
We zigzagden de kerk uit, maar vlak voor de uitgang werden we tegen gehouden door ‘The Resurrection’, een levensgroot beeld van Jezus die een gouden kroon, sjerp en een lans droeg. Hij wees duidelijk naar iets dat boven hem was, en daardoor werden onze blikken ook naar omhoog gestuurd.
Ongelofelijk…. dat hadden we daar helemáál niet verwacht, wat we zagen. Jezus wees met zijn rechterhand regelrecht naar de schildering van ‘Rosa Mystica’! Natuurlijk is de ‘Rosa Mystica’ door de Katholieken uitsluitend toegewezen aan de Maagd Maria. Maar het is een veel ouder symbool dat naar onze spirituele groei en de hergeboorte van het goddelijke vrouwelijke verwijst.
Het feit dat we dit hier aantroffen, bevestigde voor ons opnieuw dat er hier nog altijd mensen leven die nog op de hoogte zijn van de wijsheid van de Godin. Met kippenvel bleven we staan kijken naar de bijzondere muurschildering van de Rosa Mystica. Dit was geen standaard Maria-afbeelding, maar de katholieken zullen zeggen dat het aartsengel Gabriel is die een roos boven Moeder Maria houdt.
Xaghra Rosa Mystica
Order of the Rose op Gozo
We zagen een maagdelijke, onbevlekte Priesteres in het wit van de zuiverheid, met de rode doek om van de aardse Ingewijde. Haar vleugels geven aan dat ze van goddelijke afkomst is. Boven haar hoofd wordt een roos gehouden door een hemelse Afgezant, die de kleuren groen van het onvoorwaardelijk liefdevolle hart en goud van de goddelijke wijsheid en kracht draagt.
Als ‘Order of the Rose’-vrouw was het nog niet zo tot me doorgedrongen dat de Order ook hier, op Gozo, levend was. Maar natuurlijk, juist hier, bij de Godinnen tempels…. Geen wonder dat ik mijn rozenjurk aan moest trekken die dag!
Te midden van nog meer prachtige plafondschilderingen van het heilige vrouwelijke werden we uitgeleide gedaan door de Mystieke Roos. Eenmaal buiten keek ik nog eens op naar de gevel van de kerk. Een regenboog van licht kwam ons tegemoet. Ja, dit was met recht ‘Virgini Nascenti’ te noemen: de Geboortekerk van de Heilige Maagd…
Xaghra Virgini Nascenti
De priesteres leeft voort
Nog helemaal beduusd van wat ons ten deel was gevallen schoven we aan op een zonnig terrasje schuin tegenover de kerk. De koffietijd was allang voorbij en we bestelden een lunch. Ondertussen zagen we hoe de kerkdeuren dicht werden gedaan, en toen we later die middag nog eens langs de kerk liepen waren de deuren nog steeds dicht. Het blijft indrukwekkend hoe precies de goddelijke timing werkt en wat er kan gebeuren als je intuïtief die leiding durft te volgen.
Na de lunch bezochten we nog twee grotkelders in Xaghra: Ninu’s Cave en Xerri’s Grotto. Beiden liggen onder gewone, particuliere woonhuizen en zijn op loopafstand van het dorpsplein. Ze blijken verbonden te zijn met de Crystal City onder Malta (meer daarover in deel VI en verder) en hebben een betoverende energie.
In de eerste grot was ik vorig jaar ook geweest. Nu werden we echter door een andere vrouw ontvangen, via een andere voordeur. Daardoor kwamen we in haar privé vertrek.
Na bezichtiging van de grot – het blijft zó indrukwekkend prachtig hoe onze Moeder Aarde er van binnen uit ziet! – bleven we nog wat napraten. We hadden allebei meteen het gevoel dat deze vrouw een ‘wetende’ was, verbonden met de Ggantija Tempel. Ik draaide me iets om, en wat hing daar aan de muur: een groot schilderij van de Tempel. Maar niet zoals hij er nu uitziet!
Ggantija Temples original painting
Dit was een weergave van lang geleden, toen de Hogepriesteres nog leiding gaf aan dagelijkse rituelen, afstemmingen en healings. Het feit dat dit hier in haar woonkamer hing bevestigde ons vermoeden over deze vrouw.
Ik vroeg of ik er een foto van mocht maken; dat was helemaal prima. Ik wees naar de linkerhoek van het schilderij, waar Priesteressen bij elkaar in een cirkel stonden. Ze glimlachte, en met een bepaalde trots in haar stem zei ze: “Oh yes, this was their daily sacred ritual to honor the Sun. This was lóng before the Catholics came”. Hoe kloppend was haar opmerking gezien alles wat we op die dag al hadden meegemaakt…
Hergeboorte in de vijfde dimensie
We lieten ons na deze intensieve hergeboorte maar al te graag weer met een taxi naar de boot brengen. Later die dag zouden we Malta- en Atlantis- kenner ten top Francis Aloisio ontmoeten. Hij kent alle heilige plekken op Malta en Gozo, heeft daar heel inspirerende boeken vol wijsheid over geschreven! Samen met zijn Tweelingstraal Christine heeft hij tien jaar geleden de vijf-dimensionale Crystal City onder Malta ontdekt. Tien jaar lang moesten ze wachten, voordat ze deze heilige plek met een aantal Lichtwerkers mochten delen. Het zou een volgend hoogtepunt worden, waarover je in de volgende delen kunt lezen.
***
Wordt vervolgd door deel V: The Crystal City of Atlantis.
De vorige delen vind je hier:
Deel I: Lemurië en Atlantis herenigd
Deel II: Sporen van Goddelijke Liefde
Deel III: Heling bij een Atlantische Tempel
Deel IV: Priesteres na Lemurië en Atlantis
Met speciale dank voor de top-afbeelding ‘Sacred is the Rose’;
a Digital Alchemy Collage by Artist Shelley Sage Heart;
http://www.sunlightcircledesigns.com