Deel 3
Ik schrijf dit verhaal voor alle vrouwen en mannen die zich ‘ontheiligd’ voelen.
Moge we allen ware Liefde ontdekken ♥
Moge we allen ware Liefde ontdekken ♥
Juist toen ik de afgelopen maanden een nieuwe balans had gevonden, kwam ik opnieuw bij een arts terecht. Maar deze keer was het heel direct verbonden met de ontheiligde vrouw in mij. Met de schrik nog in de benen van mijn ziekenhuisopname na de eerste epileptische aanval, wandelde ik opnieuw het ziekenhuis binnen.
Ik stuurde liefde naar de plekken waar ik, met een heftig geschrokken dochter en geliefde, als ‘gevallen Mieke’ langs gereden was vanuit de ambulance, om de trauma-energie daar te neutraliseren. Ik was me er van bewust dat dit ook een afronding betekende van veel trauma-energie die in Atlantis ontstaan is. Dit deel van de reis was echter nog niet voltooid. Ergens wist ik dat dit een oproep van mijn hogere Zelf was, maar deze keer ging het om ‘de geknakte roos in mij.’
Bezoek van de Apostel Paulus
Terwijl ik in de week voorafgaand aan het volgende bezoek aan het ziekenhuis me afstemde in een meditatie, stond ineens, raar maar waar, de Apostel Paulus naast me. Ik wist gewoon dat hij het was. Hij zei:
“Lieve Mieke. Ik had destijds ook wat men ‘aanvallen’ noemde. Maar deze aanvallen waren geen epileptische aanvallen. Ze hebben bij mij en bij jou een andere betekenis dan de meeste mensen op Aarde denken. Toen ik viel, en het visioen van Jezus de Christus kreeg, lag er een veel grotere betekenis in dit visioen, dat als ‘de bekering’ is beschreven. Het was mijn allerdiepste overgave aan de goddelijke leiding, omdat ik de Waarheid in het licht zag. Op dat moment zag ik de heilige betekenis achter alles wat me tot dan toe was overkomen.
Mieke, keer terug naar de Gouden Poort van het nieuwe Jeruzalem en je zult begrijpen.”
Oh …. Ik kende het verhaal van Paulus die op de weg naar Damascus gevallen was. Maar ik wist niet veel over de Gouden Poort; bestond die überhaupt nog wel? Na wat googelen begreep ik al wat meer van wat Paulus had aangereikt.
Yeshua is door de Gouden Poort Jeruzalem binnen getreden op de rug van een ezelinnenjong. Er is een profetie dat de Nieuwe Messias ooit via de Gouden Poort het Nieuwe Jeruzalem zal binnentreden. Maar op dit moment is de Gouden Poort nog dichtgemetseld. Meteen zag ik de symboliek van de verdichting die ik innerlijk zelf nog droeg.
Terug naar de eerste shock in dit leven
Een paar dagen later lag ik weer in diepe afstemming op de bank. Ik verbond me met de irritatie die ik voelde. Ineens kwamen de beelden terug die mij ongeveer 30 jaar geleden tijdens een sessie totaal overvielen. In die sessie zag ik mezelf als tweejarige op een tafel liggen. Mijn moeder was me aan het verzorgen en werd even weggeroepen. Ze vroeg aan een mannelijke collega of hij even ‘op mij wilde letten’.
Maar er gebeurde heel wat anders. Op dat moment ben ik voor mijn gevoel mijn onbevlektheid verloren. Dat de beelden van het gebeuren wat ik herbeleefde ook klopten, bleek later toen ik het met mijn ouders deelde. Ik zag alle details van de keuken van ons oude huis in Apeldoorn; het granieten aanrecht, de houten groengeschilderde keukenkastjes met de glazen deur, de tafel waar ik als 2-jarige op lag, machteloos en verwond. Dat moment leek een herhaling van Auschwitz, maar het was het begin van mijn ontwaken.
Totdat ik daar bewustzijn op kreeg, had ik problemen met mijn zelfwaarde. Ik was mijn gevoel van onschuld, schoonheid en onbezorgdheid voorgoed verloren. Eenmaal in de pubertijd voelde ik me als vrouw nooit toereikend, mooi of goed genoeg. Altijd was er dat gevoel van ‘pas op’ als iemand heel dichtbij wilde komen. En altijd deed ik mijn uiterste best om te compenseren en te verhullen dat ik me ergens, heel diep van binnen, verminkt en niet waardig genoeg voelde.
De Gouden Poort geopend
Tijdens de meditatie waarin deze beelden en gevoelens weer terugkwamen, wist ik dat het tijd was om deze wond voorgoed te (laten) helen. Ik nodigde alle mogelijke hulp uit vanuit de Lichtwereld en gaf me over aan whatever de bedoeling was.
Een stroom van gouden energie kwam naar me toe, en vulde mijn onderbuik met licht en vertrouwen. Ineens zag de Gouden Poort van Jeruzalem. Ik naderde de Poort, waarvan de deuren samen energetisch een Omega vormden. Op de deuren waren aan de buitenkant de honderd namen van God in goud gegraveerd.
Toen ik klopte, werd er open gedaan. Ineens stond Vincent naast me, en samen ‘zweefden’ we door de geopende Poort naar de Lichtgestalten die ons stonden op te wachten. Het voelde ergens heel ‘vanzelfsprekend’ dat Yeshua en Maria Magdalena daar stonden. Maar het ritueel waar we voor werden uitgenodigd was diep ontroerend en vreugdevol; voor mij te heilig om openbaar te delen.
Naar het Godsvertrouwen
Een paar dagen later ging ik, onder liefdevolle begeleiding van mijn zus, voor een check-up naar het ziekenhuis. In de wachtkamer pikte ik, zoals gewoonlijk, meteen de onrust en angst op van velen die daar met zware lading binnen zijn gekomen. Toch aangeraakt door die spanning kwam ik binnen, maar de twee liefdevolle assistentes die me als engelen ontvingen deden me meteen denken aan het ritueel achter de Gouden Poort.
Meteen wist ik: dit gaat niet om de check-up. Dit gaat om bewustwording van waarom wij mensen hier terecht komen, en dat we gaan inzien waarom we onze ervaringen onbewust vanuit ons diepst ervaren trauma inkleuren. Waar is het Godsvertrouwen gebleven, dat alles een bedoeling heeft, en dat alles vanuit het hart van de Bron, dat louter liefde is, naar ons toe komt? Deze plek, met zo veel menselijk drama en waar er achter de deuren zo veel geleden wordt, kan een heilige plek worden van overgave aan het goddelijke plan en de hogere leiding.
Als in een bliksemflits realiseerde ik me dat de man, die op mijn tweede een trauma veroorzaakt leek te hebben waar ik me jarenlang niet bewust van was, mij juist geholpen had om in dit leven zo vroeg mogelijk verbinding te maken met de oeroude traumavelden van de ontheiligde vrouw in mij. En dat was precies waar ik voor gekomen was: om haar te helen en te laten verrijzen.
Twee zussen aan het werk
Na deze check-up in het ziekenhuis (alles okay) zat ik met mijn zus in de auto. Vanwege mijn twee aanvallen mag ik een jaar lang geen auto rijden, dus indien nodig vraag ik iemand om mij te rijden. Dat is een prachtige oefening in durven vragen en ontvangen! Dat mijn zus met me meeging, maakte het voor ons allebei van nog veel grotere betekenis. Want in hetzelfde ziekenhuis is, begin dit jaar, het driedaagse sterfproces van haar zoon begonnen.
Op 3 januari stonden we bij zijn bed, nadat hij ineens blind was geworden. Het bleek het begin van zijn reis naar het licht te zijn. Op Driekoningendag is hij overgegaan. Hij heeft het licht van het ontwaken aangestoken voor ontelbaar veel mensen, en voor zijn vrienden is Driekoningen nu Vierkoningen geworden.
Ook mijn zus kwam dus terug in hetzelfde ziekenhuis om oude, zeer traumatische beelden in liefde te omarmen, en de energie van het lijden te neutraliseren.
Terwijl we de slagboom van het ziekenhuis achter ons lieten, kwam er ineens een idee op. “Zullen we even bij pap en mam gaan koffie drinken?” vroeg ik. Mijn ouders zijn 87 en 90. Ze hebben de laatste jaren ook de nodige fysieke uitdagingen gehad, daardoor hebben we doorgepakt en ervoor gezorgd dat ze bij ons in de buurt wonen. Dat is al vaker een zegen gebleken.
Transformatiewerk tijdens de koffie
Ik had mijn ouders niets verteld over mijn dokters- en ziekenhuisbezoek, om hen niet nóg meer onnodige zorgen te bezorgen. Terwijl we van de koffie genoten, kwam er bij mijn moeder ineens een oude angst omhoog. Mijn ouders zijn sinds de negentiger jaren bekend met transformatiewerk; door mij aangestoken zijn ze zelf ook cursussen gaan volgen in het kader van bewustzijnsontwikkeling.
Toen ik mijn moeder uitnodigde om niet over haar angst heen te stappen, maar er nu bij stil te staan, zei ze, als een donderslag bij heldere hemel:
“Nadat jij geboren was, had ik een vrouw van een collega in huis. Zij hielp mij in de huishouding. Op een dag zag ik, onder de kapstok, haar tas staan. Op de één of andere manier moest ik erin kijken. Ik zag dat ze jouw babydekentjes en – kleertjes erin had verstopt, samen met wat kostbare spullen.”
De kern van mijn moeders pijn was dat ze sinds die dag het vertrouwen heeft verloren in anderen. “Ik ben nog steeds boos op haar, en ook nog steeds bang dat mensen dingen zullen stelen die kostbaar voor me zijn.”
Synchroniciteit
Ik zei haar dat ze een keuze had, om deze boosheid mee te nemen haar graf in, of om er een vergevingsritueel mee te doen. Ze koos, in tranen, meteen voor het laatste.
Met ons vieren zaten we in stilte, met ogen dicht, ons af te stemmen. Ik vroeg aan mijn moeder of ze zich met haar liefdevolle hart wilde verbinden, en ik vroeg om hulp en leiding van de Lichtwereld. Vervolgens nodigde ik de ziel van deze vrouw uit, en vroeg mijn moeder om weer terug te gaan naar de situatie van toen. Zo begon het vergevingsritueel.
Maar, wat niemand wist op dat moment:
Deze ‘vrouw van een collega’ was de vrouw van de man die ‘over mij moest waken op de keukentafel’. Destijds droeg hij een zegelring. Ik heb me jarenlang afgevraagd waarom ik altijd een diepe minachting voelde voor mannen met zegelringen. Ik hoefde er maar naar te kijken of ik werd er misselijk van.
Het is veelzeggend – wat een hogere leiding! – dat ik later in de pubertijd opnieuw grensoverschrijdend betast ben door een andere ‘vriend’ van mijn ouders. Ook hij droeg een zegelring. En overigens bleken er hier later ook nog Roomse levens achter te zitten waar ik ook nog wel wat ballast vanaf diende te halen.
Uit de matrix komen
In stilte nodigde ik de ziel van de eerste zegelring-man uit, om tegenover ons plaats te nemen, naast zijn vrouw. Ik ademde zo veel mogelijk liefde naar diezelfde misselijkheid die zich opnieuw in mijn buik aandiende. Heel even vlamde er een oude angst op, die zei dat ze het op mijn leven gemunt hadden. Ik ken die verlammende angst maar al te goed; het is een opeenhoping geweest van angst uit vele levens waarin ik voor het Licht werkte.
Vanuit mijn moeders (joodse) kant ben ik zowel energetisch als genetisch verbonden met de Graalbloedlijnen. We dragen allebei eeuwenoude littekens van levensbedreigende tegenkrachten. De dreiging en onveiligheid werd, als klein meisje in mijn huidige leven, door dit echtpaar vertegenwoordigd. Nu ik zo naar het echtpaar voelde realiseerde ik me dat de Lichtwereld dit allemaal geënsceneerd had om mij bij die oude matrix te brengen van ‘er dreigt altijd gevaar’ en ‘ik mag er niet zijn’.
De illusies doorzien
Even later stroomde de tranen van dankbaarheid over mijn wangen. Ik besefte de grootsheid van de taak die zij voor mij op zich genomen hadden. Ik zag hoe ik hen zelf gevraagd had, al voor mijn geboorte, om mij in aanraking te brengen met de ontheiligde vrouw in mij. Haar verlossing, heling en thuiskomst is waarvoor ik naar de Aarde ben teruggekomen.
Vanuit een zielenafspraak heeft deze man het veld van mogelijkheden voor mij in dit leven geopend, om door alle pijn heen het heilige vrouwelijke terug te kunnen vinden. Toen ik eenmaal op dat spoor was gekomen, vond ik de Hogepriesteres van de Order of the White Rose terug, die zo diep verbonden is met de Graalfamilies. In haar rust de belofte die zich achter de Gouden Poort bevindt.
Ik hoefde het echtpaar niet eens meer te vergeven. Ik zag de grootsheid van alle momenten van onveiligheid en ontheiliging als een rode draad door mijn levens heen lopen. Wat me nog restte was, vanuit een diep ontzag voor het goddelijke plan, hen in alle stilte te bedanken.
En wat voelde ik me gezegend, met zo’n zus, zulke ouders en de Lichtwereld bij me, die allemaal bij hebben gedragen aan dit wonderbaarlijke moment.
Het gevoel van heel, onbeschadigd en onschendbaar te zijn is sindsdien bij me gebleven.
MV ♥
Wordt vervolgd in deel 4: GEBALSEMDE ZIELEN