Vanuit je kern meebewegen met wat het leven je brengt is levenskunst. Dat wat veiliggesteld lijkt in ons leventje, blijkt ook zo maar ineens te kunnen veranderen. Het leven is zó hechten en weer onthechten. De enige zekerheid die er is, is het ‘Ik Ben’. We zijn aan het ontdekken dat we onze eigen rots in de branding, ons eigen baken van licht en onze eigen gids kunnen zijn.
Bewust kiezen, leven en liefhebben
Er is een diepe keuze voor nodig om, te midden van deze duale wereld, je eigen weg te gaan vanuit het besef dat je een goddelijk wezen bent. Een besluit dat vanuit de wilskracht van het ego genomen wordt om ‘je goddelijkheid weer op te eisen’ is zeker niet voldoende. Voor je het weet zit je dan weer een ander, ‘spiritueel’ ego te creëren dat een soort schijngoddelijkheid pretendeert en voorbij gaat aan de persoonlijke delen in jou, die om liefde en heling vragen.
Het begint veel meer met een bereidheid om alles te willen ontmaskeren van dat zelfde ego wat nog vast zit in oude vergissingen, overtuigingen en pijn. Egodelen die zich onbewust verzetten tegen de goddelijke stroom die onze niet-leuke-ikken in de spotlight zet. We worden uitgenodigd om bewust te leven en lief te hebben.
Als je je vroeger altijd aanpaste en tegen anderen opkeek, weinig fiducie had in wat je zelf voelde of
wist, is het best hard werken om weer op je eigen wijsheid te gaan vertrouwen.
Het zal wennen zijn om, in plaats van alle verplichtingen, verwachtingen en voorwaarden van jezelf en die van de mensen en de maatschappij om je heen, je eigen hart en ziel voorop te zetten. Naarmate je zelf verandert, of meer gaat ervaren wat voor jou klopt en hoe jij dienstbaar kunt zijn aan jouw goddelijke weg, zul je ook merken dat anderen die niet deze weg gaan, je onbewust in het oude zullen trekken. Jouw energetische veld is lichter en neemt automatisch hun lading aan oude denkpatronen en emoties over. Je voelt je ineens zwaarder en valt weer meer samen met je verdichte zelf.
Het is eenvoudigweg oefenen om bewust te blijven kiezen voor dat wat uit ware liefde geboren wordt, in plaats van uit schijnliefde of angst. Kies je (of liever gezegd: laat je het gebeuren) vanuit angst, dan hou je niet alleen jezelf voor de gek, maar ook de ander.
Wie kent het niet, naar een verjaardagsfeestje gaan terwijl je eigenlijk geen zin hebt. Maar je gaat, omdat je geen ‘nee’ durft te zeggen of het vervelend vindt om de ander ‘teleur te stellen’. Terwijl je daar zit, voel je eigenlijk dat het voor jou niet klopt; de gesprekken gaan nergens over en er is nauwelijks echt persoonlijk contact of uitwisseling over essentiële zaken. Vervolgens kom je moe thuis. Of mensen zijn bijzonder geïnteresseerd in jouw visie omdat jij ‘zo’n heldere kijk hebt’ en iedereen is er na afloop van opgeknapt, behalve jij ☺.
Het gebeurt nog vaak genoeg, en daar leren we van; er is niets goed of fout hierin. Er is slechts een ontwikkelen van bewust-zijn en steeds krachtiger kiezen voor wat werkelijk dienstbaar is aan een goddelijke wereld. En die begint binnen in jou.
Meegaan met de stroom
Je eigen waarheid beseffen en die ook werkelijk gaan leven, vraagt om een dagelijks afstemmen. Als je alleen bent, in de stilte, ga je je ware zelf veel meer gewaar worden. Als je je dan onvoorwaardelijk over kunt geven aan wat zich voelbaar maakt via je lichaam, kan de levensstroom door je heen werken. Dan kan er – vaak moeiteloos! – een innerlijk proces plaatsvinden, dat vaak voor een innerlijke integratie of schoonmaak zorgt.
De moeite en zwaarte die we vaak ervaren ontstaat door het verzet van ons ego dat zegt: ‘Nee hier heb ik even geen zin in’ of ‘ik kan hier niet mee omgaan’ of ‘dat is de schuld van …’ of ‘nou zeg, al weer dit stuk, dit heb ik al genoeg doorgewerkt hoor’.
Het moeiteloze zit ‘m in het meegaan met de stroom ongeacht de uitkomst. Ze nodigt je keer op keer uit, om te blijven vertrouwen dat alles wat er gebeurt, dienstbaar is aan jouw weg naar wie je werkelijk bent. Niet je ‘lagere ik’, maar je Hogere Zelf weet wat voor jou klopt en laat zich liefdevol leiden door de Lichtwereld. Onze hogere chakra’s zijn over het algemeen al prachtig ontwikkeld. Ons hart is ook al veel meer verbonden met universele liefde dan het ooit geweest is.
Oud zeer
Het werk wat de meesten van ons nog mogen doen ligt opgeslagen in de onderste chakra’s. Juist daar ligt bij ons mensen nog veel onbewustheid en oud zeer. Juist daar is er op onze ziel getrapt, zijn onze schoonheid en onschuld bezoedeld geraakt en hebben we een verminkt zelfbeeld meegenomen uit vele levens waarin we zowel dader als slachtoffer waren.
De seksualiteit is, eenmaal letterlijk van God losgeraakt, tot lust en machtsmiddel vervormd waarmee zowel mannen als vrouwen elkaar gekweld hebben tot diep in het fysieke lichaam. Zelfs in de tempels, waar ooit het bewust en zuiver bedrijven van de liefde juist een heilige weg was om tot in de hoogste goddelijke dimensies te kunnen versmelten met jezelf en de ander, is er heel wat aangerommeld. Onder de druk van ‘alleen via mij kun je tot het hoogst goddelijke komen’ leverden we ons uit aan welke Hogepriester(es) dan ook, en zo raakten we nog verder van onze goddelijkheid vandaan. We dragen er allemaal de sporen van en komen dit tegen in onze huidige relaties. Hoe kwetsbaar kan dit voelen!
Toch hebben we ooit, vanuit ons hogere wezen, gekozen om alles te willen ervaren, in de dualiteit, om daar doorheen weer tot eenheid en waarheid te kunnen groeien. Maar dan met een wakkere, doorvoelde en bewuste essentie. Reken er maar op; als jouw weg een zware was tot nu toe, ben je zorgvuldig voorbereid om iets essentieels bij te dragen aan de grote transformatie van de wereld.
Als je dit pad van zelfrealisatie gaat, neemt je gevoeligheid toe. Je hele wezen, inclusief je fysieke lichaam, wordt steeds gevoeliger voor waar je bent en wat je doet. Je gaat bij anderen energieën ervaren, karma van vorige levens, blokkades, het ontkennen van hun waarheid, onderdrukte emoties… Zonder enig oordeel overigens, want ieders weg is even belangrijk en waarachtig.
Maar het komt, zeker als je erg gevoelig bent, allemaal door je eigen systeem heen. Dan is het niet verwonderlijk dat, als je ergens met veel mensen bent geweest, je ook moet bijkomen en opschonen. En dat je je soms heel alleen voelt met alles wat je ervaart en moet verwerken.
De triggers zijn heftig. Je wordt flink door iets geraakt en bent meteen van slag. Het kan lijken alsof je grieperig wordt, het lichaam reageert zodanig dat je niet gewoon door kunt gaan met waar je mee bezig was. Vaak is er dan een oude, karmische laag aangeraakt. Pijn uit vorige levens, die verbonden kan zijn met collectieve velden.
Het collectief onbewuste
Momenteel trekken we collectief door oude pijnlagen heen die met de oerafscheiding van de Bron te maken hebben. Het vraagt om totale kwetsbaarheid en overgave om ook in je fysieke lichaam te durven afdalen naar die pijn. Je kunt diepe emoties en huilbuien tegenkomen, gevoelens van wanhoop en eenzaamheid of enorme woede.
Als je er alleen voor staat, is het een hele kunst om alles toe te laten, niet op andermans wijsheid of adviezen te gaan leunen, maar helemaal te vertrouwen op dat jij in staat bent om jezelf te dragen. Juist in de donkerste nachten is je hogere Zelf wakker en word je onophoudelijk door de Lichtwereld omhuld en begeleid.
Dit afdalen in de diepst weggestopte lagen van jezelf gebeurt meestal pas als daar een onvoorwaardelijk veilige en liefdevolle ruimte voor gemaakt is. Sommigen kunnen dit alleen; anderen zijn gebaat bij een warme hand en het licht en inzicht van iemand die deze weg al gegaan is.
Ja, we zijn al jaren door lagen aan het heentrekken! Het proces lijkt op een ui; laagje voor laagje worden we afgepeld. En de kern is het aller-lastigste. Daar is het pad heel nauw en lijkt de pijn gekmakend. Daar sta je oog in oog met jezelf op het moment dat je uit het Paradijs bent gestapt en je realiseert dat er ‘geen weg terug’ meer is. Wat er op je wacht is aardse dualiteit, een schijnbare afscheiding tussen jou en God en een lange weg naar bewustzijn. Op de drempel van dit besef wil je, als je in het hier en nu de pijn er van toelaat, er goud voor geven om terug te kunnen, omdat het verlangen naar eenheid en liefde, naar ‘God’ bijna ondragelijk is!
Maar wat een prachtige belofte: dit verlangen gaat nu stap voor stap vervuld worden. In die diepste pijn mogen we ontdekken dat afscheiding niet bestaat. Het is een steeds dieper toelaten van goddelijke liefde die alle angst, pijn, oude overtuigingen en vergissingen over jezelf doet smelten en je schoon wast.
Het goddelijke laten indalen
Men spreekt veel over de ascentie. Maar eigenlijk is dit proces niet meer een opstijgen maar een indalen. Onze heling ligt daar waar we al onze wezensdelen, die we onderweg ‘kwijt’ zijn geraakt, of gewond in het donker hebben achtergelaten, weer omarmen en door het licht heen laten integreren in wie we zijn. Niet onze aardse, duale wereld willen overstijgen, maar alles wat Goddelijk is in laten dalen. De onvoorwaardelijke Liefde toelaten in ons diepste fysieke zijn op aarde.
Als geestelijke wezens op aarde (en niet van de aarde) resoneren we vooral met dat wat ons bewustzijn en onze waarheid van het moment versterkt. Als je je geroepen voelt door welke innerlijke stem dan ook, zul je steeds minder willen vluchten in aardse dingen die niet bijdragen aan jouw weg.
Dan doorzie je hoe veel er nog is dat alleen maar afleidt, het ego versterkt, bijdraagt aan de schone schijn. Ook dat heeft een bedoeling, maar als dat gediend heeft is het klaar. We willen vaak nog van alles op deze weg. Hoe vermakelijk soms…
Want ons oude ik is zo gewend om de microfoon in handen te nemen en controle te houden. Ons ego heeft geleerd om zich staande te houden in het aardse. Ze zal altijd eerst een soort oude bekende overlevingsweg met houvasten nemen omdat ze dat al eeuwen zo gewend is. Levens lang hebben we gezocht maar niet gevonden, gestreden maar niet gewonnen, geroepen maar zijn we niet gehoord.
Er is al veel veranderd, maar de materie en de stof zijn traag. Bovendien kent alles een eigen tempo en past alles in het grote plan. Dat maakt dat we niets buiten ons kunnen leggen als excuus om iets, waar we zelf over struikelen, niet aan te gaan.
Hoe eng is het, om alle schijnzekerheden los te laten waar je bestaan op gebouwd is, terwijl veel mensen om je heen het allemaal zo mooi op orde lijken te hebben. Hoe spannend om zelf de knoop door te hakken om los te gaan laten wat niet meer stroomt en het dan echt niet meer te weten waartoe je eigen bestaan op aarde nog dient. Hoe pijnlijk om te voelen wat zich dan aandient: Gevoelens van compleet overbodig te zijn, mislukt of miskend. Ontoereikend, niet krachtig genoeg, niet de moeite waard. Noem alle rare gedachtes over jezelf maar op; wie kent ze niet…
Zelfs als je je bewust bent dat dit oude en o zo pijnlijke vergissingen zijn vanuit jouw kleine ikje kun je je handen er nog vol aan hebben. Want dit te voelen is heel wat anders dan dit te weten. Maar …
Hoe helend is het om alles te erkennen van die delen van jezelf die zich altijd te weinig geliefd, gezien en begrepen hebben gevoeld! Jij bent in staat om jezelf te laten helen. Niet door je uit te leveren aan cursussen en therapeuten die wonderen beloven, niet door jezelf een plan op te leggen of er heel veel moeite voor te gaan doen. Want dat is allemaal nog vanuit het ego die belang heeft in iets. De heling kun je niet afdwingen, die komt voort uit Liefde en kent een heilige timing. Dit is een weg van ontvangen. Van genade. Van ‘Uw wil geschiede’, in het hier en nu, altijd en overal. Geen gaten meer blijven vullen, maar gaten gaan voelen. Alles toelaten, hoe krom de waarheid op dat moment ook lijkt over wie jij bent, inclusief alle minder leuke ikken.
Blijf onvermoeid, eerlijk en nieuwsgierig afdalen in dat wat om aandacht vraagt. Als je bewuste, schouwende Ik er bij blijft, kan liefde overal in jou komen. Dan kun je eindelijk het laatste beetje schijn of verzet opgeven waardoor jouw ego er tussenuit gaat. Wat over blijft voelt klein, nietig, alsof je op de bodem van de put bent beland, in complete overgave aan ‘als het echt de bedoeling is dat ik hier ben, toon me dan de ware Weg maar’.
Als het ‘ik’ zich nergens meer mee bemoeit, kan God (of de Lichtwereld, wat je wilt) je hand pakken en je meenemen op een heilige, helende weg. Hogere leiding staat op als ons ego gaat zitten en we onszelf onvoorwaardelijk omarmen. Dan zul je wonderen op je pad gaan ervaren en toeval gaan zien als iets ‘dat je toevalt’.
Walk your talk
Walk your talk! Stel niets meer uit als je voelt dat je innerlijk geroepen bent. Die roep komt als een engel op je pad. Blijf niet in verhalen hangen van ‘hoe moeilijk het momenteel allemaal is’, maar neem zelf verantwoordelijkheid. Onderzoek wat zich per moment in jouw leven aandient en kies voor het hoogst haalbare perspectief voor dat moment. Het is zo’n kostbare weg! Ze brengt je zo’n ontwapenend eerlijk en waarachtig mogelijk beeld over jezelf. Je wordt transparant, open, zacht, krachtig en completer in jouw waarheid. Jouw goddelijkheid komt vanuit alle kwetsbaarheid tevoorschijn.
Vanuit onze collectieve goddelijkheid is er één grotere Waarheid & Liefde die alles overkoepelt, voor ons allemaal zorgt en precies weet wat waar nodig is.
De kosmos vergist zich nooit.
“The walls of lack and delay now fall away and I enter my promised land”
Mieke Vulink
Transformatie & Zelfrealisatie
miekevulink@kpnmail.nl