In de Crystal City of Atlantis

Bij de laatste ondergang van Atlantis hebben een aantal Atlantische Meesters zich in de binnenaarde onder Malta teruggetrokken, en daar een bloeiende Crystal City opgebouwd. De tempels die wij nu nog op de bovenaarde zien, zijn in de aarde nagebouwd maar van kristallen. Hier wordt miljoenenjaren oude, heilige kennis geëerd, behoed en zo mogelijk doorgegeven. Gedurende 12.000 jaar houden de Meesters, samen met de andere Lemurische en Atlantische bewoners de Goddelijke rasters in en om de aarde zo schoon en hoog afgestemd mogelijk.

Waar onze vrije wil het toelaat, ondersteunen ze ons bij het vrijkomen uit de oude aarde matrix, en bij het overstijgen van het vernauwde bewustzijn dat angsten, gedachtepatronen, beperkingen en tekorten uit de derde dimensie blijft handhaven. Om onze goddelijke essentie in ons mens-zijn op Aarde te kunnen integreren, zijn velen van ons bezig met intens transformerende processen. Daarbij laten we veel oud zeer achter ons, zodat we meer licht, hogere frequenties en een multi-dimensionaal bewustzijn kunnen gaan dragen.

We bereiden ons voor op de overgang naar de vijfde dimensie en hoger. Daarbij reizen we door oud-Atlantische en -Lemurische delen in onszelf, om heling te brengen waar nodig. Het is een bewust scheppen van een volledig uitgebalanceerde, goddelijk mannelijke en vrouwelijke eenheid in onszelf. Daarbij worden we ondersteund door velen die ons de weg zijn voorgegaan.

Vandaag vind je hier het laatste deel van de serie ‘Lemurië en Atlantis herenigd’. Toen Vincent en ik een aantal maanden geleden een thema-dag planden met deze titel, wisten we nog niet dat we deze hereniging zó letterlijk zouden meemaken, en wel rondom de Crystal City of Atlantis!

De beschermde Crystal City

Terwijl we boven op de rots zaten met daaronder de Crystal City, maakten we innerlijk contact met de Atlantische en Lemurische bewoners die zich zowel in, als ook op de aarde bevonden. Veel Lemurische Meesters zijn hier naar toe gekomen na de laatste ondergang van Atlantis, om de getraumatiseerde Atlantiërs te helpen helen en hen weer naar de vijfde dimensie en hoger te begeleiden.

Deze plek is eeuwenlang door oud- Atlantische zielen behoed gebleven. Velen van hen zijn als opnieuw geïncarneerde en leven nu als arbeider, landbouwer of visser in deze stille vallei. Hun energie is verbonden met die in de Crystal City, en zonder dat ze daar bewustzijn op hoeven te hebben dragen ze bij aan het zuiver houden van de omgeving. De driedimensionale wereld lijkt hier ver weg.

Door de poort

Vanuit de stilte voelde ik ineens twee witte draken komen. Ze ‘riepen’ Vincent en mij om naar een ronde poort te komen waar zij de hoeders van waren. We zweefden naar een soort platform toe. Dit zweven ging vanzelf; waar mijn aandacht naar toe ging, ging dit zwevende deel van mij ook naar toe.

Voor ons lag een hal, die donker was. Maar de donkerte was niet eng, ze voelde juist heel warm en uitnodigend. Tegelijk zoefden we de hal in, waar we gedragen werden op golven van blauw-paarse energie. Het was een beetje vergelijkbaar met als je op Schiphol de loopband opstapt, alleen waren we nu gewichtloos. Moeiteloos vlogen we door een soort geboortekanaal, de Crystal City in, op weg naar wat ons maar te wachten stond.

Hergeboorte bevestiging

Ondertussen kreeg ik beelden over de Geboortekerk van Mother Mary in Xaghra, twee dagen daarvoor (zie deel V). Hier had ik een inwijding gekregen die een ‘hergeboorte’ aankondigde. In de kerk werden alle oude schuldgevoelens, over het niet kunnen vasthouden van het Goddelijke Licht gedurende de moeilijke tijden in Atlantis, innerlijk zichtbaar gemaakt. Moeder Maria zei me dat het tijd was om mijn onschuld terug te ‘claimen’.

Terwijl ik tegenover een levensgroot beeld van een Non stond, stroomde zware ballast rondom schuld en zonde en niet vrouwelijk mogen zijn uit me, samen met heel veel tranen. Vincent en ik werden omringd door de Heilige Familie, en toen we de kerk uit wandelden werden we gezegend en uitgeleide gedaan door de ‘Rosa Mystica’ die hoog boven de linkeruitgang geschilderd bleek.

Twaalf vergeten Meesters

Dat dit me hier, in de hal naar de Crystal City getoond werd, voelde als een nog diepere zuivering. Op het moment dat deze herinnering klaar was waren we de hal uit, en kwamen we aan in een ongelofelijk prachtige, ronde kristallen ruimte. Dit was echt een heilige ruimte, een tempel met een ronde koepelvorm. De kristallen straalden ons rondom zacht tegemoet. Toen klonk er  een stem die mijn hart raakte:

“Feel most welcome here. We are the Forgotten Masters. It was not us, who forgot you; it was you who forgot us.”

Ik voelde om me heen en ‘zag’ twaalf licht uitstralende wezens in een cirkel zitten. Ze hadden allemaal een andere gloed, een andere uitstraling, en het voelde gek genoeg ‘gewoon’ en heel vertrouwd.

“But today, you are here to remember again how we have worked and been together ‘for eons of time’, as you would say it.

De cirkel opende zich. We werden uitgenodigd om in het midden te komen zitten met de ruggen tegen elkaar. Tegenover me voelde ik zes Lichtwezens. Ik zou ze eerder Lemurisch noemen, maar ik besefte dat dit Atlantische Meesters waren die zich ook in de vijfde of zesde dimensie bevinden. Ze waren in mijn beeld zowel mannelijk als vrouwelijk.

De witte adelaar

Ik kreeg het beeld van een grote klok in de binnenaarde, met twaalf liefdevolle etherische wezens om Vincent en mij heen. Tegelijkertijd zag ik dat onze lichamen ook bovenop de Maltese rots aan zee zaten en ik voelde mezelf daar ook aanwezig.

Meteen verscheen er iets hoog boven ons. Zonder te kijken ‘wist’ ik dat het een adelaar was, maar omdat het een onmiskenbare witte kleur had ging ik twijfelen of het toch niet een witte duif was. Ik concentreerde me er nog meer op; het was echt een groot wezen. Nee dit was toch echt een adelaar.

Ik besloot om er later, na afloop in de bus, verder naar te voelen en er op te googelen, toen nog niet beseffende hoe mooi de boodschap was die de witte adelaar ons kwam brengen! Voor de leesbaarheid deel ik eerst wat ik in de bus ontdekte; daarna gaan we weer terug naar de Crystal City.

The return of the White Eagle

Eenmaal in de bus waren er al zo veel ervaringen om te delen, maar de adelaar kwam steeds weer in mijn gedachten. Ik opende mijn mobiel, toetste ‘White Eagle’ in en mijn oog viel op deze link: ‘The return of White Eagle’ van James Tyberonn.
Met kippenvel van top tot teen las ik:

“Many are called, and many will answer. It is a sacred oath and completion. It is the Return of the White Eagle. We tell you that those of the LeMurian Realm, those of the Law of One of Poseida of the Atlantean Golden Age are a soul group who has shared group incarnations into many realms, many epochs. These began in Mu before duality Earth, and continued into Atlantis, Og, Rama, Egypt, Greece, Judea, Europe, Camelot, Tibet, and indeed, the American West.

This Soul Group is one in which many of you on the Path of Spirit are and have ever been within. It is the core of many of the spiritually enlightened eras of the planet. Including then group incarnations into the times of the Atla-Ra, Horus & Isis, Akhenaten, Jesua ben Josef, Buddha and the White Eagle and White Buffalo. ”

(als je meer wilt lezen: https://www.shiftfrequency.com/james-tyberonn-the-return-of-white-eagle/

Whoowww… een diep ontzag voor alle aanwezige hogere leiding en alle wezens die ons daar begeleidden…

Helende spiralen van licht

We gaan weer terug naar de Crystal City. Tijd bestaat daar niet, en veel gebeurde er dus tegelijkertijd (zowel in als boven de aarde). Er werd ons verteld dat we een heling en reiniging zouden ontvangen. De twee Meesters die links en rechts aan het einde van de halve cirkel om mij heen zaten zweefden naar me toe.

Er leken een soort laserstralen uit hen te komen, spiralen van licht in allerlei zachte kleuren. Prompt voelde ik een sensatie door mijn lichaam heen gaan. Ik kreeg het beeld van een auto-wasserette, waarbij het voertuig tussen grote draaiende borstels belandt. Alleen gingen de borstels nu ook door ons fysieke voertuig heen. Blauw-groene, vloeibaar-achtige golven spoelden heel zacht in en om me heen. Ik moest er van zuchten; het was alsof ze een vredige emulsie in me achterlieten. Ik vermoed dat ze heel veel oude ballast wegnamen en afvoerden.

Het Lemurische Kristal

Na een kleine stilte kwam er een andere Meester naar mij toe (een andere die tegenover Vincent zat ging naar hem). Ik voelde een lichte druk in mijn hoofd komen en hoorde dat er een kristal in mijn derde oog ‘terug gelegd’ werd. Er werd verteld dat het Lemurisch was, en dat we het ooit moesten achter laten omdat we anders niet naar lagere frequenties en dimensies hadden kunnen afdalen.

De Meesters hadden het voor ons in bewaring gehouden, en nu waren we er aan toe om het terug te ontvangen. Vanuit een oud zelf-deel in mij kwam er een twijfel omhoog of ik het aan zou kunnen om dit kristal weer te dragen. Tegelijkertijd besefte ik ook dat mijn ziel al toestemming had gegeven, en zij echt wel zouden weten wat ze deden.

Het openen van de gehoorgangen

Daarna kwam er een volgende Meester bij me. Deze bracht een diepe stilte met zich mee. Er werden een soort donkerbruine (energetische) staafjes uit onze gehoorgangen gehaald. Ik hoorde dat deze ‘rods’ er ter bescherming in waren gedaan tijdens een Atlantische incarnatie, voor zo lang als ik het nodig zou hebben.

Als hooggevoelige lichtdragers zijn velen van ons gedurende meerdere Atlantische levens in zeer zware velden geweest. Daarbij werden we tot op zekere hoogte beschermd. Heel veel Lichtwerkers beginnen zich nu de vernietigende en zware frequenties te herinneren, die zich diep in onze botten gevestigd hebben.

Oren die moeite hebben met de derde dimensie

In mijn huidige leven heb ik enorm veel oor-problemen gehad. Als baby al had ik regelmatig oor-ontsteking en heb ik vanwege de pijn heel wat afgehuild. Een gescheurd trommelvlies en een overvloedige aanmaak van oorsmeer waren een paar van de gevolgen. Daar stond tegenover dat harmonieuze klanken ervoor hebben gezorgd dat ik op aarde kon blijven. Op mijn derde kroop ik aan de piano en vanaf dat moment speelde ik alles wat me dwars zat eruit. Ik ben concertpianiste geweest, heb allerlei klankhealing-cursussen gedaan totdat ik uiteindelijk uitkwam bij de het verlangen naar diepe stilte en harmonie in mezelf.

Ik was dus niet verbaasd dat mijn oren hier in de Crystal City extra aandacht kregen. Ik voelde een beweging in mijn gehoorgangen, gevolgd door een diepe stilte. Heel langzaam werden we door een soort klankgolf omringd die me met vrede vervulde. Het was geen klank zoals wij die kennen; het was meer alsof er een bubbel van zachte, strelende energie om en door ons heen kwam.

Hemel en aarde verbinden

De laatste twee Meesters veerden op en legden hun licht-uitstralende handen op mijn kruin- en basischakra. Innerlijk zag ik hoe er slangen van licht heen en weer gingen langs mijn ruggengraat. Vervolgens zag ik ze hoog boven me uit’vliegen’, en diep de aarde in gaan.

Toen ging het ineens allemaal heel snel. We werden door de laatste Meesters naar een kristalwater-bassin geleid. Het water zag er betoverend uit, sprankelend en vol met regenboogkleuren.  We mochten er met onze voeten in gaan staan en terwijl we dat deden zei een Meester:“This is for cleaning and atonement with our I AM – frequency. We werden omringd door (etherische) dolfijnen en zeemeerminnen, oh wat een happening toch…

En zo maar ineens bedankten we hen allen, namen we afscheiden waren we weer buiten onder de blauwe hemel. Zonder dat het gezegd werd wist ik dat het ‘echte werk’ pas later, thuis zou gaan gebeuren. Dit was een soort gecomprimeerd pretpakket vol uploads van allerlei coderingen, licht en energie. Het incorporeren en verwerken van alles wat me mochten ontvangen en delen zou nog weken tijd in beslag gaan nemen!

Afscheid in Liefde

Terwijl we bij zaten te komen op de rots, voelden we ons in twee werelden tegelijk. Er leek nog iets te gebeuren, waardoor we  nog niet opstonden om naar de anderen te gaan die zich al weer verzamelden. En dat klopte, want even later voelden we een liefdesenergie binnenkomen die we herkenden als van Sanat Kumara; een Lichtmeester van Venus.

Hij verscheen als een voluit schijnend, wit-gouden wezen van Licht, en het was alsof hij vlammen uitstraalde van Goddelijke Liefde. Hij stond daar gewoon, alsof hij wachtte totdat we zagen wat hij ons kwam brengen. Toen ik hem beter in beeld kreeg zag ik dit:
Ter hoogte van zijn thymus droeg hij exact hetzelfde symbool als wat Ashuara me aan het begin van de middag getoond had. Alleen was dit uit louter licht, ik kan het niet anders noemen dan ‘pure Divine Light’, en ik hoorde weer de woorden:

“I honor your Divine Being.
Bring in the Christ Light.
Bring in the Cosmic Light.”

Daarna verdween hij weer. Diep onder de indruk liepen we in stilte terug naar de groep. Hoe sprakeloos en dankbaar kan een mens zich voelen…

Eenmaal thuis vielen er nog meer dingen op hun plek, mede dankzij het nieuwe boek over de Crystal City van Christine Aloisio. Ook het schrijven van deze artikelen heeft me geholpen om beide werelden nog meer te verbinden in mezelf.
Moge het vertrouwen, de wijsheid, de kracht en de liefde die we ontvingen de lezers van deze artikelen ook verrijken en bemoedigen op hun weg!

***

De vorige delen vind je hier:

De vorige delen vind je hier:
Deel I: Lemurië en Atlantis herenigd
Deel II: Sporen van Goddelijke Liefde
Deel III: Heling bij een Atlantische Tempel
Deel IV: Priesteres na Lemurië en Atlantis
Deel V: Rosa Mystica – Hergeboorte van het goddelijke vrouwelijke
Deel VI: Ascensie na Atlantis; een geheime Crystal City
Deel VII: Lichtwerk met de vergeten Meesters van Lemurië