Niet zelden kom ik mensen tegen die zichzelf ‘spiritueel bezig’ vinden. Spirituele praktijken zijn in, ze schieten als paddenstoelen uit de grond. Steeds meer mensen doen cursussen op het gebied van bewustzijnsontwikkeling. We raken vertrouwd met wat vroeger nog paranormaal heette. Wat een mooie ontwikkeling is dat, want het geeft in mijn beleving aan dat we steeds massaler zoeken naar wat nou de drijvende krachten en de zingeving zijn achter ons bestaan op aarde.
Het geschenk van de reis door het donker
Ongeveer 11 jaar geleden was ik bij een lezing van Hans Stolp. In de pauze stond ik me te vergapen aan de boeken op de boekentafel. Er lagen veel prachtige en inspirerende Engelen- en Heiligenboeken. Maar waar ik op dat moment zelf mee overhoop lag kon ik geen boek over vinden. Ik ging erover in gesprek met hem en vroeg of hij zelf al eens had overwogen om een boek over de werking van de schaduwkrachten te schrijven. Zijn antwoord was: “Daar zijn de mensen nog niet aan toe. Ze hebben eerst nog meer inzicht en vertrouwen nodig dat er een Lichtwereld bestaat.”
En zo was het. Op steeds grotere schaal werden aardse donkerte en dualiteit vaarwel gezegd en zoekende, hoopgevende blikken naar de hemel gericht. Wat een opluchting was het, om te ontdekken dat we veel meer zijn dan alleen maar deze tobberige en hard werkende mensen. Wat een vrijheid om te beseffen dat we niet eeuwig aan materiële wetten gebonden zijn. En wat een verrijking om hart, ziel en geest te kunnen ervaren als veel essentiëlere delen van ons Zelf!
Inmiddels zijn we verder in de tijd. En de tijd is hard gegaan; de intensiteit van onze innerlijke ontwikkeling lijkt zich per jaar te hebben verdubbeld. Zo veel mensen die al ‘zo veel gedaan hebben’ op dit gebied. Cursussen, lezingen, consulten, retraites, het kan niet op. We kruipen uit de veel te kleine huid van ons kleine ontkrachte ik en zijn onszelf aan het bevrijden uit eeuwenoude machtsstructuren. We raken vertrouwd met andere werelden en waarheden, met onze ziel en geest, met engelen, gidsen en lichtmeesters.
St. Michael boven de poort van Abdij Sion, Diepenveen
Maar zijn we ook vertrouwd geraakt met wat er in ons aardse kwetsbare zelf nog ligt te wachten op erkenning en liefde? Of hebben we die angstige en verdrietige delen zorgvuldig weggestopt onder de bovenlaag van de nieuwe spirituele identiteit? Houdt onze eigen innerlijke machthebber, die liefdeloos oordeelt en projecteert, ons tegen om zonder enige verhulling voor de spiegel te gaan staan?
Misschien is dit wel het moeilijkste deel van onze hele lange reis, waar we zelf ooit, vanaf het verlaten van het hemelse paradijs, vrijwillig aan zijn begonnen. We waren gewend aan liefde, waarheid en transparantie. Het indalen richting verdichting en afscheiding is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Onderweg hebben we veel pijn, trauma’s en verwarringen opgelopen. Zo langzamerhand worden we, op een voor ieder kloppend moment, voorzichtig stil gezet en uitgenodigd om onze blik richting ons eigen ‘indalingsproces’ te richten. Ons lichaam is daarbij onze trouwe gids.
We zijn zeker geestelijke, goddelijke wezens. Maar wat geheeld wil worden, komen we juist in het aardse tegen. Ons aardse leven liegt er niet om en maakt feilloos voelbaar waar onze inwijdingsweg ligt, waar onze onverdeelde aandacht nodig is…
Of we het nou in futloosheid, depressie of burn-out ontdekken, in een onmogelijke liefde, vastgelopen relatie of in situaties die ons ‘overkomen’ zoals ontslag, ziektes of nog erger; het universum brengt ons precies de goede ervaringen om ons te leiden naar de diepste schreeuw om heling van alles wat ons nog in onze persoonlijkheid kwelt.
‘Christus breekt de muur’, door broeder Vincentius Huizinga.
Zijn werk is te bezichtigen op: http://hetdansendeverlangen.nl
Dat dit proces door de Lichtwereld begeleid wordt kan ik door eigen ervaring volmondig beamen. Hoe zou het ook anders kunnen? We hebben zelf immers alles al uit de kast getrokken. Onze rollen zijn uitgespeeld en we blijven met lege handen achter. Terwijl we ons machteloos afvragen wat we nu nog kunnen doen, worden we zorgvuldig voorbereid om onze diepste, meest pijnlijke delen te ontmoeten. Vanuit die delen lijkt het onmogelijk om het contact met de goddelijke Bron in onszelf te ervaren.
‘Meeting the king of terror’ kun je dit proces noemen. In de buitenwereld herkennen we deze terreurkrachten wel. We zijn via de media regelmatig getuige van sporen van vernietiging die ze achterlaten en zijn er ontsteld over.
Maar kun jij al zo eerlijk in jezelf schouwen en beamen dat je zelf ook zulke saboteurs met je meezeult? Die af en toe flink huis houden en jou het gevoel geven dat je nog geen spat bent opgeschoten, dat het leven zinloos is, dat niemand je begrijpt, dat ware Liefde niet voor je is weggelegd en dat het nooit meer wat wordt? Dat je je huilend in een hoekje terugtrekt of dat je iedereen wel in elkaar kunt slaan?
Heet je schaduwen maar welkom, want ze roeren zich net zo lang totdat je ze in de volle spotlight van jouw liefde durft te verwelkomen en aan te kijken.
Hoe helend en ontroerend is dit proces ….
De dualiteit heeft ons uitgenodigd om af te dalen tot in de donkerste spelonken van ons mens-zijn. De allerhoogste liefde wil volledig, tot in onze laagste chakra ‘s toegelaten en gegrond worden, dwars door al het lijden heen.
Als je gaat beseffen dat je als ziel alles hebt willen ervaren om uiteindelijk overal bewustzijn op te krijgen, zul je nooit meer naar iemand te hoeven wijzen. Je stapt uit de vicieuze cirkel van slachtoffer en beul. Je gaat 100 % verantwoordelijkheid nemen voor wat jou ‘overkomt’. Dan verricht je zeer zinvol werk voor een groter collectief. Je gaat deze erkende en doorvoelde pijnplekken namelijk meedragen, als een alles omhullende liefde in je energieveld. In plaats van een spirituele onaanraakbaarheid straal je mildheid en mededogen uit.
Weet dat de pijn niet heelt door op te stijgen naar een roze wolk. Weet dat je angst alleen door jouw eigen onvoorwaardelijke acceptatie bevrijd en omarmd kan worden. Durf te ervaren dat woede niets anders is dan een schild, om de pijn die eronder zit, te verhullen.
En wat een kunst om hier elk oordeel van af te halen! Wat jij voelt is waar, hoe beroerd of pijnlijk of idioot het ook lijkt. Mag je alles in jezelf erkennen en onderzoeken? Mag je er bewustzijn op krijgen? Er schuilt een Meester in jou die maar al te graag met jou het donker wil instappen, daar waar jij liefde moest ontberen….
Ik heb het afgelopen jaar vele weken in de stilte geleefd, thuis, alleen. Mijn praktijk dunde – mede door de zoveelste verhuizing – dusdanig uit dat ze niet meer als levensvatbaar werd beschouwd volgens de aardse normen. Ik stond met mijn rug tegen de muur en voelde me enerzijds klem gezet, anderzijds gesteund en begrepen in mijn verlangen naar het nog dieper ontmoeten van mijn werkelijke Zelf. De enige privécontacten die ik had dienden de overgave aan dit proces van loutering.
Natuurlijk zijn er veel leukere tijden te verzinnen. Zeker volgens mijn ego. Die haalde heel wat beroerde overtuigingen over mezelf van stal. Terwijl het aardse leven om me heen in volle vaart door ging, de ‘normale’ mens zich ‘s ochtends naar z’n werk spoedde en zich in het weekend uitsliep en ontspande via allerlei uitjes, hees ik me soms betraand en moedeloos in mijn bed om me er ‘s ochtends weer uit te werken met een hernieuwd besef van ‘waartoe dient dit allemaal ook al weer…’.
Het was een heel bewuste keuze om oog in oog met mijn eigen goddelijk adviesbureau te gaan staan. Zij die aan de andere kant van de tafel zaten, heetten alles welkom wat ik maar al te graag verstopte. Ze gaven me altijd een perfecte setting om de diepste pijn en de ergste ontkenningen van mijn goddelijkheid te ontmoeten.
Ik werd tot op het bot geraakt door de weg die Maria Magdalena en Jezus zijn gegaan. Vals beschuldigd, afgeschilderd als hoer, doodgezwegen, uitgespuugd door de kerk en letterlijk aan het kruis genageld. Terwijl zij samen, uit Liefde voor de schepping, juist door bijna ondragelijke inwijdingen heen gingen om de aarde voor te bereiden om het hoogste Christuslicht te kunnen ontvangen. Zij hebben ons de weg voorgeleefd…
Het werden wekelijkse ontmoetingen met de verraders en onderdrukkers in mij. Eenmaal in de ogen gekeken bleken het delen van me te zijn die zo gruwelijk ontmenselijkt waren … Hun pijn, schaamte of schuldgevoel was soms hartverscheurend. Het lukte mij ook niet altijd om daar zonder een helpende hand doorheen te gaan. Maar de winst was kostbaar; door elk proces daalde er weer meer zelfliefde en een waarheidsgetrouwer zelfbeeld in.
Inmiddels is er als vanzelf een nieuwe stroom ontstaan, die weer veel meer richting het dienstbaar doorgeven aan de wereld gaat. Niet omdat ik vond dat het tijd werd, maar omdat ‘Het’ me daar naar toe heeft geleid. Ik begin te leren hoe het is om werkelijk op het leven zelf te vertrouwen. Het hier-en-nu geeft per moment precies de juiste route aan op het zielenpad. En of ze nou door licht of donker leidt; weet dat het geschenk bij voorbaat al klaar ligt…
‘Angel with shell’, St. Giles Cathedral, Edinburgh
Nou wil ik niet zeggen dat iedereen deze weg moet gaan. Als dit verhaal bij je resoneert dan zul je op een soortgelijk spoor zitten. Maar: zo veel mensen, zo veel wegen. Waar het voor de één op dit moment helend is om vooral in de vrouwelijke pool te gaan vertoeven en te volgen waar je gevoel je brengt, is het voor een ander misschien veel zinvoller om juist bewust de mannelijke actiekant te onderzoeken. vooral je eigen weg, vertrouw op wat je hart je ingeeft. En als je het even niet meer weet, schroom dan niet om naar iemand toe te gaan die dat stuk van de weg al gelopen heeft.
We zijn samen op de wereld, om elkaar, waar nodig, bij te schijnen met ons licht. Zodat we gezamenlijk de onbewustheid van levens achter ons kunnen laten, op weg naar heelheid en eenheid, op weg naar ons goddelijke zelf.
En dat bewustzijn wil toch echt indalen tot in het diepste stoffelijke deeltje van ons. Als we onszelf dat proces gunnen, stap voor stap gaan ervaren dat er geen goed of fout bestaat, maar dat alles ertoe dient om ons onvoorwaardelijk lief te laten hebben door ons goddelijke zelf – dan brengen we waarachtig de Hemel op Aarde.
Mieke Vulink 2015
www.miekevulink.nl