Door de dood heen herboren in Liefde
(Deel III)
We worden momenteel aardig door elkaar geschud. Er gebeurt veel, en niets lijkt meer ‘normaal’, of bij het oude te kunnen blijven. Het collectieve proces van ontwaken is niet meer te stoppen. Er komt energetisch zo veel op ons af dat zeker de gevoeligen onder ons hier fysiek sterk op reageren.
Op sommige dagen voelen we ons als herboren, en lijkt het nieuwe Paradijs moeiteloos door onszelf heen op aarde te landen.
Op andere dagen voelt het alsof we op drijfzand lopen, en kunnen we ons zo beroerd, verdwaald of vergeten voelen dat het lijkt alsof we elke verbinding met ons Licht en de Liefde kwijt zijn.
Beide versies zijn waardevol en dienstbaar aan ons proces van sterven en herboren worden. Heet alles maar welkom, want het is allemaal geleid vanuit hogere dimensies. Hoe dan ook zul je aan de hand worden genomen, om je stap voor stap los te kunnen gaan maken uit de oude wereld, en voetje voor voetje het nieuwe te gaan verkennen en omarmen.
De oude en de nieuwe wereld
De nieuwe wereld is uitnodigend; zij zal worden gebouwd op Liefde en Waarheid.
Zij maakt ons bestaan zinvol en vervullend, doordat we kunnen Zijn en bijdragen vanuit onze eigen authenticiteit en unieke zielenkwaliteiten. Ze brengt ons bij onze Goddelijke Essentie en herinnert elke cel in ons aan onze eigen hogere delen, die hier mee willen doen op aarde. In de nieuwe wereld zijn wij een onmisbare schakel tussen hemel en aarde, bij onze naam geroepen om onze Missie te gaan vervullen.
De oude wereld daarentegen … vaak zouden we ons maar al te graag los willen rukken uit het benauwende oude. En zouden we de processen, die te maken hebben met onze persoonlijke ego’s, met sterven en weer opstaan, over willen slaan.
Als iemand vóóruit wil naar het nieuwe, maar voelt dat hij/zij innerlijk tegen wordt gehouden door een deel van het ego, wordt er wel gezegd:
“Ach het is allemaal maar ego, gewoon niet naar luisteren en geen waarde aan hechten”.
Het woord ego heeft een negatieve lading gekregen en velen schuiven het ego het liefst zo snel mogelijk van zich af, alsof het alleen maar lastig en minderwaardig is.
Als we het ego (en het bijbehorende overlevingsgedrag) echter gaan begrijpen en ontmantelen, gaan we inzien dat elk overlevingsgedrag ontstaan is in een situatie van onbewustheid, onveiligheid en liefdeloosheid.
Vanuit de ziel zullen we achter alle pijn van het persoonlijke ego een liefdevol mens ontmoeten, dat net als ons op wil gaan staan uit de oude wereld van angst, voorwaardelijkheid, macht en onmacht, tekorten en hebzucht, overheersing en oorlog.
Achter de vermommingen van ons ego vinden we enorme schatten, die ons zullen dienen om weer heel en compleet te kunnen worden. Veel oude vermogens en capaciteiten, die we lang geleden nog gewoon tot onze beschikking hadden en vanuit dienstbaarheid aan het grotere geheel in konden zetten – zoals helderziende, heldervoelende, helderwetende, helderhorende en genezende vermogens, esoterische wijsheid, kennis over het universum en multi- dimensionaliteit, inwijdingen gekoppeld aan hogere dimensies, kennis van heilige geometrie, werken met de helende krachten van etherische oliën, kristallen, klank etc. – zitten bij velen nog verstopt achter dikke muren.
Muren van angst en pijn, die ontstaan zijn tijdens incarnaties waarin we als ziel nou eens niet voor het ervaren van de eenheid en de Lichtkant hebben gekozen, maar waar we heel bewust duisternis, misbruik en afgescheidenheid wilden ontmoeten en ervaren.
Er is geen geboorte zonder sterven. Er is geen licht zonder donker.
Er is geen God zonder Godin. Er is geen mannelijk zonder vrouwelijk, want deze twee samen vormen de Goddelijke oorsprong achter al onze menselijke incarnaties op aarde. En juist deze polariteit geeft in alles de drijvende kracht aan onze ziel, die alle mogelijke uitersten wil ervaren, ondergaan, uitleven, leren, doorvoelen, helen en verenigen wat nog op dualiteit, fysieke afgescheidenheid en schijngoddelijkheid berust.
Hoe meer we beseffen, en ook gaan voelen, dat we op de drempel staan van de nieuwe wereld en dat onze bijdrage daaraan noodzakelijk is, des te minder ‘het oude leven’ met alle uiterlijke schijn-houvasten, extremen en vervormingen ons nog zal voeden.
Duisternis, sterven en opstaan.
Dit artikel gaat over sterven in het oude leven, en opstaan in het nieuwe leven. In feite sterven we duizend doden (van angst, pijn, verdriet etc.) gedurende elk aards leven, om vervolgens bewuster en liefdevoller herboren te kunnen worden.
Er zal geen opstanding plaats vinden zonder dat er een sterfproces aan vooraf is gegaan. Dat wat aan het aardse, persoonlijke leven gekoppeld is, is vergankelijk en zal sterven, om vervolgens weer plaats te maken voor iets nieuws.
Onze geest is echter eeuwig levend.
Ik zal verderop in dit artikel ingaan op dit sterven en weer opstaan, wat in de legende van de Phoenix (Feniks) zo prachtig en symbolisch in beeld is gebracht.
Maar eerst mag het sterven op zich, en de daaraan gekoppelde duisternis in het licht worden gezet. Er zijn maar weinig mensen die de duisternis en de dood bewust insluiten in hun dagelijks leven. Vanuit het beperkte menselijke bekeken houdt het aardse leven op bij de dood; mede daardoor hangt er een sluier van angst en verdriet rondom sterven.
De dood is in onze cultuur al eeuwenlang gekoppeld aan duisternis. Duisternis wordt gezien als iets engs, als een product van de duivel, van Satan of van Lucifer. Wanneer wij te maken krijgen met duisternis, die dusdanig sterk is dat we ons licht niet meer kunnen ervaren, wordt (meestal onbewust) in de diepste lagen van ons menselijke zijn de doodsangst getriggerd.
De angst ‘dat we het niet redden’ zullen velen herkennen.
Maar wat is duisternis vanuit het Goddelijke bekeken?
De Zwarte Madonna in onszelf
Vanuit een hoger perspectief gezien diende de duisternis ons, om het nieuwe te laten gronden en rijpen, en om te herverbinden wat zich afgescheiden had van de Goddelijke Bron. In feite stond de duisternis in oude matriarchale culturen symbool voor de functie van de baarmoeder, waarin de nieuwe schepping ontvangen en gedragen kon worden.
Het duister is in wezen zwanger van het Licht. In de duisternis heersen rust en stilte, en kan het Goddelijke scheppingsproces ongestoord tot voltooiing komen. Vrouwenbeelden die uit oude Moederculturen stammen, beelden deze wijsheid nog uit.
Maar ook de Zwarte Madonna-beelden, die niet voor niets vaak op krachtplaatsen en bij oude, heilige bronnen gevonden zijn. Zij geven aan dat het proces van conceptie, zwanger zijn en baren een zuiver Goddelijk proces is, dat zich in het duister voltrekt en volledig gedragen wordt door universele krachten.
Dit proces toont ons hoe het heilige vrouwelijke zich ten volle verbindt met haar Goddelijke Essentie, om het licht uit de Bron op aarde te kunnen ontvangen en, nadat het vorm gekregen heeft, te laten stralen in dat wat nog duister is.
Elke ziel ontvangt de levensgeest als potentie in het lichaam, in het donker van de vrouwelijke schoot, verbonden met de schoot van Moeder Aarde. Na de ‘bevruchting’ hiervan rijpt er een vorm waarbinnen het zaad van het mannelijke kan ontkiemen.
Van oudsher was men in staat om het kosmische leven en de natuurkrachten juist in de vormen van de aardse schoot hun gang te laten gaan. Men wist nog dat het nieuwe op aarde tijd nodig had om in te kunnen dalen, en precies op het goede moment gebaard zou gaan worden en open zou gaan bloeien.
Daarna kon het zich beschermd voelen en gedragen weten in de hoogst mogelijke Goddelijkheid op aarde.
Door de eeuwen heen zijn we dit echter steeds meer gaan vergeten. De mensen zelf zijn daardoor na hun geboorte meteen in het overleven terecht gekomen. Men is vanuit angst en onwetendheid sturing aan dit proces gaan geven om het ‘onder controle te houden’ en er voor te zorgen ‘dat er niets mis zou gaan’. Zodoende zijn deze oorspronkelijk kosmische processen verstoord geraakt en deden angst en onveiligheid hun intrede.
“Zij die nog wisten”, zij die zorg droegen voor de bescherming van het Goddelijke, waren met hun heilige kennis niet langer veilig binnen de onwetende gemeenschap. De onbewuste mens had geen respect meer voor, noch weet van deze heilige processen. Daardoor moest alles wat met het oorspronkelijk Goddelijke te maken had (en wat een bedreiging was voor de uiterlijk heersende macht) steeds meer in het verborgene plaats gaan vinden.
Ondanks alle pogingen om deze heilige kennis te beschermen is er gaandeweg steeds meer beschadigd en ontheiligd geraakt, en heeft men ook de Goddelijke oorsprong van al het nieuwe leven vergeten. Daarvan dragen wij nu nog de littekens.
Heiligheid en veiligheid
Het is belangrijk om te beseffen, dat veel van onze processen van oud naar nieuw zich nog steeds in het verborgene willen voltrekken. Alleen daar waar het veilig is kunnen wij de teugels, die ons ego nog in handen wil houden, weer los laten en terugleggen in hogerhand. Alleen daar waar we onszelf in onze diepste kwetsbaarheid over kunnen geven aan dat wat er gebeuren wil, kunnen onze hergeboorte- processen weer door de Lichtwereld geleid en begeleid gaan worden.
Hoe dieper we ons gaan openen voor het nieuwe in onszelf, des te meer het nieuwe licht onze oude littekens en innerlijke duisternis aan zal gaan raken. Duisternis, die symbool geworden is voor alles wat ontheiligd is en de Goddelijke afkomst vergeten heeft.
De tijd is aangebroken dat we onze innerlijke Zwarte Madonna weer de ruimte kunnen gaan geven. Zij staat voor ons vermogen om te voelen, diepe lagen in onszelf te openen en te ontvangen wat heilig is. Zij kan zich in het donker afstemmen op hogere licht en liefde. Zij draagt de wijsheid om in haar lichaam het oude te laten afsterven, en het nieuwe te laten rijpen en groeien, gevoed door de kosmische krachten. Precies op het goede moment zal ze het nieuwe leven baren en aan de aarde schenken.
Maar om dat proces te kunnen laten ontvouwen, en het alle tijd te geven die het nodig heeft, hebben we onze krachtige en liefdevolle eigen, innerlijk mannelijke kant nodig. Hij dient dit van oorsprong heilige proces te gaan beschermen. Hij kan onderscheid maken in de veelheid van haar gevoelens; hij kan schouwen en met zijn ratio een rode draad zien ontstaan die ons vanuit de oude naar de nieuwe wereld leidt. Daarmee zal hij dus een veilige en waakzame bedding creëren, en ons op koers houden; de koers die we soms zo kwijt kunnen raken als we tijdelijk in de chaos van alle gevoelens gevangen raken.
Als we onze innerlijke man als hoeder naast ons weten, kunnen wij vanuit onze vrouwelijke kant alles omarmen wat zich aandient, en kunnen God en Godin zich over iedere nieuwe creatie ontfermen.
Het duister als tegenpool van het licht
Vanuit het aardse perspectief heeft het duister een heel andere invulling gekregen; daar staat het voor ‘het kwaad’, wat ze met haar mist en grijsheid verbergt en omhult.
‘Het kwade’ staat vanuit de dualiteit recht tegenover ‘het goede’, en is aards gezien gescheiden van het Licht, waardoor het verbonden is geraakt met verleiding, leugen en bedrog. Alle creaties die daarop gebaseerd zijn, worden ook wel producten van de duivel, of van Satan genoemd.
Maar het is niet zo eng als het ons ooit voorgehouden is. Want alles binnen de schepping is in de kern uiteindelijk terug te voeren naar het Goddelijke principe.
Zo ook ‘het kwaad’; zij dient ons om ons opnieuw, en nu volledig bewust en op eigen kracht, weer met het ware Goddelijke in onszelf te verenigen.
Deze omweg, via het kwaad bewust terug naar de Bron, is ons door niemand minder gegeven dan de gevallen Engel Lucifer.
Het geschenk van Lucifer aan de mensheid
God en Godin staan samen aan de basis van de Bron. Zij zijn in alles, en dus ook in ons. Enerzijds hebben wij de Bron verlaten, maar de Bron is ook nog steeds in ons. Dat is altijd zo geweest en dat zal ook altijd blijven. Ooit zullen we weer één worden met het Al.
Om onszelf te kunnen ontwikkelen buiten de Bron, om daardoor het Goddelijke te kunnen ervaren, is er dualiteit geschapen waarbinnen we Goddelijke en niet-goddelijke delen konden creëren, ontmoeten, ervaren en beleven, kennen en herkennen, en er voor kiezen om die wel of niet te gaan belichamen.
Lucifer, de gevallen Engel die heel dicht bij God leefde, neemt een zo grootse rol in binnen de schepping dat die amper te bevatten is. Uit Liefde voor God heeft hij zich opgeofferd om voor hem nieuwe sferen mogelijk te maken. Hij heeft zich als Lichtwezen letterlijk laten ontploffen in ontelbare delen.
Op het moment van de versplintering van zijn Lichtlichaam ontstonden er openingen binnen het Goddelijke veld voor duisternis, waardoor niet-goddelijke, buitenaardse wezens binnen konden dringen. Zij droegen niet de Godscoderingen in hun DNA zoals wij, en ze waren uit op overheersing en macht. Zij kenden geen Liefde, slechts handelen om hun doel te bereiken. Door zich met ons ras te vermengen, en ons DNA te manipuleren, hoopten ze onze krachten te verminderen en hun heerschappij te vergroten. Zo ontstond het duale van ‘het goede’ en ‘het kwade’ – dat wat zich af wil scheiden van God.
Wat Lucifer gedaan heeft om God te dienen, is een soort Koninkrijk- der- aardse-machten creëren, waarin de tegenkracht van het Goddelijke Licht regeert; een nep- goddelijk- Koninkrijk dus. Dit nep- rijk bestaat echter wel binnen het Goddelijke plan, naast het werkelijke Koninkrijk- der- Hemelen, waar Yeshua vaak over gesproken heeft.
In dit Luciferiaanse rijk konden wij onze eigen persoonlijke polariteiten en schaduwen vorm geven, beleven en uitleven, om talloze ervaringen op te doen. Nu we meer en meer ontwaken en ons onze oorspronkelijke Goddelijkheid beginnen te herinneren, beginnen we deze gemanipuleerde delen van onszelf te doorzien. Maar zo lang als wij ons nog blijven identificeren met deze schaduwen, zullen we ook vast gehouden worden in dit nep-rijk.
Als je ‘het kwaad’ uitspeelt tot in zijn extreme vervormingen, wordt het rücksichtslos en allesvernietigend. Kijk maar naar hoe mensen zichzelf kwijt kunnen raken in machts- en oorlogssituaties; de ene schaduw reageert op de andere, en dat roept alleen nog maar meer schaduwgedrag op.
Dit speelt in een andere vorm ook binnen de spirituele wereld, op een heel geraffineerde wijze, bijvoorbeeld doordat mensen zich compleet uitleveren aan een ‘alleswetende’ goeroe, waarmee ze hun eigen kracht, wijsheid en Meesterschap weer uit handen geven, en manipuleerbaar en beïnvloedbaar worden.
Lucifer ondersteunt dit proces, hoe bizar dat ook mag klinken. Lucifer houdt ons vast en verlamt, verdooft en verwart ons, net zo lang tot we alle mogelijke vervormingen van het ego gespeeld hebben. Het is zijn taak om ons uit te dagen totdat we voorgoed, met alle kracht en wijsheid die we in ons dragen, zijn rijk vaarwel zeggen en bewust terug zullen keren naar onze Goddelijkheid.
De bevrijding
Gelukkig heeft alles in de schepping een begin en een einde. En zo houdt dus ook ‘het kwaad’, ofwel de invloed van de duivel (zoals de kerk dit angstaanjagende beeld heeft geschapen om hun macht via oordeel, schuld en boete in stand te kunnen houden), een keer op te bestaan.
Dit is een heel ontroerend moment! Want hier begint onze verrijzenis pas echt!
Hier begint de definitieve bevrijding uit de armen van Lucifer. Hier nemen we alle dwalende, gewonde en gestorven delen van onszelf weer op in ons eigen onvoorwaardelijke Liefdesveld en brengen onze hogere delen ze terug naar het Licht. Dit Liefdesveld is eeuwig, als basis van de Goddelijke Schepping en alles wat daar uit voortkomt. Als we dat op onszelf betrekken, dan ziet het er heel gunstig uit; ook in onze eigen menselijke ervaringswereld houdt dan de macht van het donker op te bestaan.
Rise like a Phoenix
Tijdens de voorbereiding voor dit artikel kwam de Phoenix ineens van alle kanten naar me toe. Ik ben me er mee gaan verbinden en zodoende kwam ook het lied “Rise like a Phoenix” weer tevoorschijn. Het lijkt te maf voor woorden, maar de Songfestivalwinnaar van vorig jaar heeft onze collectieve verrijzenis al aangekondigd. Het hele plaatje rondom Conchita Wurst klopte…
Nu de diepere symboliek van het Phoenixverhaal pas echt tot me door is gedrongen, heb ik met kippenvel het lied nogmaals beluisterd.
Conchita Wurst is een pseudoniem. Maar wat voor één!
Conchita is namelijk een vleivorm van het Spaanse woord Concepción. En dit is afgeleid van ‘La imaculada concepción’:
de onbevlekte ontvangenis (van Maria).
Conchita is dus een liefkozende naam voor het onbevlekte, Goddelijk vrouwelijke deel, dat we allemaal nog in ons dragen. Kijken we naar de achternaam Wurst, dan staan we meteen met beide benen op de aarde; kan het nog aardser en mannelijker?
Dan hebben we de zanger zelf: Een androgyne Transgender, vrouw en man inéén. Bovendien vonden veel mensen hem ook nog eens op Yeshua (Jezus) lijken, en zong hij over de verrijzenis.
De diepere boodschap uit zijn lied raakt zo de kracht van Lucifer, hoe die ons tot het uiterste uitgedaagd heeft. Maar in plaats van dat we ons laten verzwelgen door onze pijn, en terug gaan vechten via wraak en vergelding (de oude vervormde mannelijke weg), begrijpen en pakken we een veel hogere waarheid die achter al het lijden zit.
We wenden het vuur van de pijn aan als de kracht waarmee we op kunnen staan, en op weg zullen gaan om onze oorspronkelijke Goddelijke onsterfelijkheid weer terug te vinden.
De Phoenix verscheen op vroegchristelijke grafsculpturen als een symbool van de wederopstanding van Yeshua.
Maar nu staat ze voor de wederopstanding van de mens, en uiteindelijk van de ontembare menselijke geest om moeilijkheden te overwinnen.
De kracht van de Phoenix kan ons bemoedigen om door al onze transformatieprocessen en geboorte-weeën heen te groeien!
De Mythe van de Phoenix
De mythe van de Phoenix ontstond in Heliopolis, de oude Egyptische verblijfplaats van de Zonnegod Ra. De Phoenix was de vuurvogel van de Egyptische Zonnegod Ra. De vogel was ‘The Beloved’ van de zon; hij had de meest mooie en glanzende veren die je je maar kon voorstellen. Bovendien was hij enorm krachtig, en had hij van de Zon het eeuwige leven gekregen.
(Dit gaat over onze Goddelijke afkomst).
Maar als snel werd hij ongelukkig. Er werd op hem gejaagd, hij was te verleidelijk, te mooi, hij straalde te veel, en anderen werden jaloers op zijn kracht. Na een heleboel ellende en gevechten vliegt hij uiteindelijk heel ver weg, naar de woestijn, waar hij met rust gelaten wordt. Hij wordt heel oud, maar verliest ook veel van zijn kracht en van zijn prachtige veren. Ook klinkt zijn loflied lang zo mooi niet meer, nu zijn klank hees wordt. (Hierin vind je onze processen terug vanuit de persoonlijkheid & ego).
Meer en meer beseft hij hoe er nog maar een schaduw van hemzelf over blijft. “Zo wil ik niet zijn”, besluit hij. Hij wil jong en krachtig blijven, en dat zijn vleugels weer kunnen glanzen in het licht van de Zon. Hij wil zich weer ‘The Beloved’ kunnen voelen van Ra. (“Mens sta op en herinner jezelf”, sprak Yeshua).
Dus slaat hij zijn vermoeide vleugels uit en vliegt de lange reis terug, naar daar waar de Zon hoog aan de hemel staat. Hij maakt een prachtig nest onder de Zon, op het altaar van Ra, verzamelt mirre die als hars aan een boom zit, maakt daar een ei van en gaat op het ei in het nest zitten. Hij begint zijn hoogste lied te zingen, waarop de Zon hem hoort en alles in zet om de vogel te verlichten. Door de hitte van de krachtige zonnestralen vatten zijn vleugels echter vlam en verbrandt hij. Maar … terwijl hij in rook op gaat, rijst er van onder de as een prachtige jonge Phoenix op.
(Hierin vinden we onze transformatieprocessen, hergeboorten en ascentie terug).
Elke vijfhonderd jaar, als de vogel zich weer zwak en oud begint te voelen, voltrekt dit proces zich opnieuw, en elke keer weer verrijst de Phoenix opnieuw uit de as: versterkt, vernieuwd en verjongd.
De Phoenix die uit zijn as verrijst staat dus symbool voor onze Goddelijke verrijzenis, de bevrijding van het lijden na onze tocht door de duisternis.
Dit is een enorm krachtig gebeuren, dat velen van ons vanuit hun tenen mee kunnen voelen, omdat we er nu zelf middenin zitten.
Geef niet op, herinner je de weg die je gaat, en weet dat je die al honderden keren gegaan bent in vorige levens.
Maar het grote verschil is nu, dat je voorgoed de oude duale wereld met al het lijden achter je zult gaan laten. Met jouw verruimde bewustzijn zul je afgestemd blijven op je hogere delen.
De fase die dan aanbreekt is de wederopstanding uit het Paasverhaal. Het is de overwinning van het Licht, het begin van een nieuwe cyclus, waarin het donker geen vat meer op je heeft. Je zult het Goddelijke opnieuw gaan belichamen, en één zijn met jouw Missie.
Uiteindelijk zal alles terug worden gebracht naar Liefde.
YES, WE ARE READY TO RISE!
Out of the ashes, out of the dark ages, out of the unconscious parts of ourselves.
The Divine Self is ready to rise, in every man and every woman.
It is not about glorifying our greatness from ego.
It is not about pretending that we are exclusive.
It is not about separation, nor about feeling ourself above others who have not awakened yet, in our eyes.
It is about remembering and acknowledging that we all are Divine Beings.
It is about being honest and truthful about our wounded male and female parts, that we still carry deep within our most hidden depths of our human bodies.
It is about allowing the Divine Love and Light to shine into our most painful memories, to free ourselves and others from the captivity in loveless darkness.
It is about surrendering and being touched by God,
making us able to heal the pain of being victims and victimizers, holding them in our arms, loving, caring and understanding.
It is about You and Me.