Het verlangen van het Hart

Wist je dat ons hart al afgestemd is op de vierde, en bij sommigen al op de vijfde dimensie? De frequentie van ons hart is mee gestegen met ons bewustzijn. Hoe meer bewustzijn we ontwikkelen, des te hoger wij ons via ons hart kunnen afstemmen. Ons hart volgt niets liever dan het verlangen naar die hogere dimensies, omdat het wéét dat dit verlangen ons naar ons ware Thuis terug zal brengen.

Liefde

Liefde is hierbij een sleutelwoord. Als we geen liefde kunnen ontvangen is het puur overleven hier op aarde. Maar welke vorm van liefde hebben we het dan over?

Doordat de actieve verbinding met de Goddelijke Bron is afgenomen zijn we vanuit onze persoonlijkheid naar liefde gaan zoeken. Liefde doet velen van ons nog steeds uitreiken naar een ander. Aardse liefde heeft gezorgd voor afhankelijkheid. Ze is gekoppeld geraakt aan tekorten en lijden, aan hebben, bezitten of juist jezelf weggeven.

Is dat Liefde met een hoofdletter? Nee, dat is liefde die ons ego gebruikt zo lang er nog niet genoeg Zelfbewustzijn is. Het is liefde die verwachtingen schept, ons bij onszelf weg laat gaan en plaatjes gaat plakken op de toekomst.

Vervormingen van Liefde

De mens die los komt van de Bron, raakt de verticale verbinding kwijt. Vervolgens zoekt hij vervulling in de horizontale verbinding. Die bestaat tussen mens en mens, mens en dier, mens en werk, mens en materie. Nog steeds ervaren we innerlijk (bewust of onbewust) tekorten in onszelf. We zijn eraan gewend geraakt om die op te willen vullen met liefde.

De één verwacht dat een relatie vervulling zal geven. Daarmee lijkt een dagelijkse portie liefde immers verzekerd. Een ander wil juist van de relatie af, omdat de partner niet die liefde kan geven die het ego verwacht. Een derde verlangt naar de tweelingziel die eindelijk zal zien en bevestigen hoe mooi en krachtig we zijn.
Maar een relatie zal pas blijvend voedend en vervullend zijn als beide partners hun eigen Bronverbinding op nummer één hebben gezet. Als de relatie dienstbaar blijft aan de weg die de ziel wil gaan in dat leven.

Velen hopen liefde in het werk te vinden. Vaak is ze dan  gekoppeld aan presteren en erkenning. ‘Als ik maar hard genoeg werk en veel geef, toon ik mij van mijn beste kant en heb ik de liefde en erkenning zeker verdiend’, denkt het ego. Het verwacht toch zeker wat terug te krijgen.

Ook kan materie een vervanger worden als er weinig liefde voorhanden is. Iets nieuws en moois voor jezelf kopen kan voor sommigen tijdelijk een gat dichten. Als je ineens weer geld op de bank hebt staan kan dat het gevoel van tekort even opheffen.
Een tiptop ingericht huis of overvloedig ingeslagen eten en drinken kunnen ook een illusie geven van overvloed, liefde en basisveiligheid.

Zo kunnen we in de horizontale verbindingen naar vervulling blijven zoeken. Het verlangen van de persoonlijkheid neemt het dan over van het verlangen van het Hart. Maar uiteindelijk zal het nooit bevredigen. Want wat we zoeken ligt niet hier, maar in de geest. En ons Hart weet dat.

Lagere chakra’s

Waar de Bronenergie ons niet kan bereiken, gaat ons ego op zoek naar liefde, bestaansrecht en bevestiging. Toen Goddelijke Liefde steeds minder resoneerde met ons zelfbeeld, en vanuit ons Hart niet door kon stromen, zijn we liefde gaan zoeken vanuit onze lagere, aardgebonden chakra’s.

In het derde chakra leven in de dualiteit vragen als ‘wie ben ik, ben ik Goddelijk of aards, ben ik de liefde of het leven wel waard’ en overtuigingen als ‘nee ik ben de liefde niet waard, ik ben schuldig, ik ben lastig, ik word niet begrepen.’

Het tweede chakra kent impulsen als ‘ik wil scheppen, ik wil verbinden, ik wil het leven voelen en verteren’ en overtuigingen als ‘dit kan ik niet aan, deze wereld is te grof voor mij, ik heb niet genoeg, ik moet mijn gevoel onderdrukken.’ Met als gevolg o.a. verslavingen waarin we weg kunnen vluchten uit onze gevoelslagen.

Ons eerste chakra draagt de energetische wortels die zich met de aarde willen verbinden, maar vanuit oude herinneringen dat niet (volledig) kunnen. De incarnatie begint met de ziel die zegt ‘Ik wil hier zijn’, maar vanwege alle oude pijn en angst die we in ons dragen zal dat vervormen naar ‘Ik zoek veiligheid, hoe overleef ik hier, ik ben bang, ik wil hier weg.’

Ons hart is (gelukkig!) altijd met zowel de aarde als de hemel verbonden gebleven. Het hart is in alle levens, hoe beroerd ook, altijd bereikbaar gebleven voor een instroom van Bronlicht uit hogere dimensies. Als dat niet zo was, dan zouden we hier helemaal niet kunnen zijn.

Weg van het Lemurische Licht

Om ons heimwee naar huis te kunnen begrijpen, gaan we even terug naar de Lemurische tijd, waar ons hart nog één was met de Bron. Liefde was iets dat we eigenlijk nog niet als Liefde ervoeren. Er was een Goddelijke Bron, een Goddelijke Geest en daaruit kwam het Licht voort dat de scheppingsklanken en -krachten in zich droeg.

Het weten dat wij alles van de Bron in onszelf droegen kwam pas later, toen we meer ervaringen hadden opgedaan op aarde. Oorspronkelijk waren wij nog open, transparant en verbonden. We hadden allemaal een eigen plek in het Christus-bewustzijnsraster, en via dat raster werd elke vernieuwing en scheppingsimpuls doorgegeven zodat iedereen er vrij over kon beschikken.

Onze chakra’s verzorgden onze energiehuishouding. Het scheppende Licht stroomde er vrijelijk doorheen en hield elk deel van ons wezen afgestemd op de hoogst mogelijke dimensie. Al onze lampen brandden en we straalden prachtige zachte, aquarel-achtige kleuren uit, zuiver als kristal.

Na de ondergang van Lemurië werd het steeds lastiger om het zuivere Bronlicht te ontvangen. Er kwam steeds meer schijnlicht op aarde. De hogere chakra’s namen in werking en kracht af. De duale velden, die via Atlantis binnen waren gekomen, zorgden ervoor dat we ons meer en meer met lagere dimensies gingen verbinden. We begonnen ons met vernauwde bewustzijnslagen en lagere zelfbeelden te identificeren. En dat ‘moest’ ook, om onze evolutie te kunnen vervolgen. Gaandeweg gingen we overleven, vanuit de pijnlijke tekorten die we in onszelf begonnen te ervaren.

Vervulling en verlangen

De verticale verbinding met de Bron heeft ons lange tijd gevoed. Maar we verloren onszelf steeds meer in de horizontale verbinding. We zochten vervulling bij wezens die net als wij in lagere dimensies incarneerden, gedreven door leegte en gemis van die onvoorwaardelijk liefdevolle Bron. Zonder dat we het wilden, maakten we ons afhankelijk van liefde.

Anno 2017 worden we steeds wakkerder. We hebben ontdekt dat liefde die we buiten onszelf hebben gezocht ons veel gebroken en gesloten harten heeft opgeleverd. Achter het verlangen naar liefde zit eigenlijk het verlangen naar de Bron. En dat zal ons terugbrengen naar ons eigen Heilige Hart.

The Sacred Heart

Daar brandt het vuur van onze onsterfelijke geest, en die laat zich niet meer wegdrukken. Dit vuur zal alle pijn van het gemis van de Bron doen smelten. De Christuskracht die daarbij tot onze beschikking komt zal ons uit de as doen herrijzen als de bewust geworden, nieuwe mens.

Wordt vervolgd in deel II: ‘De kracht van het Heilige Hart’.