Na zeker een jaar gekwakkel met mijn poes Chera hebben we haar gisteren (16-02) aan het eind van de middag laten inslapen. Bijna 18 jaar heb ik van haar bijzondere aanwezigheid mogen genieten. Ze heeft me gigantisch veel gegeven en geleerd! Haar zachte lijfje, haar onvoorwaardelijke liefde, haar lekkere eigenwijsheid en temperament… oh ik ga het enorm missen! Maar ik heb gelukkig ook contact met haar in andere sferen.
Ik heb nog nooit zoveel van een dier gehouden als van Chera! Na haar geboorte werd ze Alexandra genoemd. Dat vonden Eva en ik een wat gekke naam voor zo’n klein bang poesje, en dus bedacht Eva de naam Chera (een vrouwelijke Cherie, schatje). Maar sinds vorig jaar besef ik hoe bijzonder haar oorspronkelijke naam was!. Ik begon haar steeds vaker ‘mijn sfinx’ te noemen, en vervolgens kreeg steeds meer beelden over haar uit eerdere levens in Egypte, toen ze ook bij me was, waaronder in Alexandrië. Daar heeft ze me de laatste weken steeds innerlijk geleid en geholpen om te herinneren wat er ooit in de Tempels en Mysteriescholen in Egypte gedeeld is.
Wat er precies in haar eerste weken/maanden na haar geboorte gebeurd is weet ik niet, alleen dat ze eerst door anderen was meegenomen en weer afgedankt teruggebracht omdat ze geen klik met haar hadden. Chera liet zich niet aanraken en was heel angstig. Ik vermoed dat ze daar behoorlijk grof met haar zijn omgesprongen en ze daarom met weinig vertrouwen in de mensheid bij Eva en mij kwam. We gingen voor Lilu, haar broerkat waar Eva gelijk een band mee had. Toen we Lilu gingen ophalen en Chera zagen voelden we meteen dat we haar ook mee moesten nemen.
Het heeft jaren geduurd voordat ik haar vertrouwen gewonnen had. Eerst klauwde ze meteen van zich af als iemand haar naderde. Maar ze ontwikkelde zich steeds meer als een heel bijzondere poes, die vaak tijdens sessies en groepen die ik in huis gaf exact op het goede moment tevoorschijn kwam en bijdroeg aan de heling die nodig was, desnoods bij mensen met kattenangst kopjes tegen de benen gaf!
Uiteindelijk dacht ik dat afgelopen december haar einde nabij was; ze was toen 17 jaar. Sinds oktober liet ze ons geen nacht meer doorslapen en ik werd gaandeweg steeds vermoeider. Ik wilde haar een natuurlijk sterfproces gunnen, en niet meenemen naar de dierenarts waar ze panisch voor was. Maar omdat ik toch geen rust had zolang ik niet precies wist wat er medisch gezien met haar aan de hand was, ze vreselijk mager en hyper werd en toch 4x zoveel als daarvoor naar binnen schrokte, hebben Vincent en ik haar toch vlak voor de Kerst meegenomen naar de dierenarts. Ik wilde er voor mijn gevoel echt alles aan gedaan hebben, en niet vanwege mijn eigen stressgevoel bij de dierenarts vanwege Chera’s paniek dan maar niet gaan.
Die arts bevestigde wat ik al dacht: een te snel werkende schildklier. Ze kreeg pilletjes mee en ze kwam weer aan, knapte op. Bij een volgende controle had ze veel te hoge bloeddruk. Weer een half pilletje erbij. Maar al snel ging ze in alle opzichten achteruit. Ik kreeg van haarzelf door dat haar lijf op was en dat ze wel wilde gaan. In een droom van mij verscheen een gids die zei dat ze veel zieker was dan ze naar mij toonde. Daarop heb ik een dierentolk geraadpleegd, kreeg daar een gigantisch ontroerende mail van wat Chera via haar aan mij wilde laten weten. Kortom; na één grote wederzijdse liefdesverklaring wisten we dat onze aardse reis samen er wel op zat…
Mijn dankbaarheid en liefde naar haar toe zijn vele malen groter dan mijn fysieke hart! Ik voelde gisteren hoeveel lagen er in mijn dikke tranen van verdriet zaten. Het voelt zo fijn dat we haar uit haar lijden konden verlossen en het voelt ook verscheurend om afscheid te nemen van dat prachtige, zachte en zo geliefde lijfje dat de laatste weken zo vaak op mijn schoot sprong.
Tijdens een afstemming met haar op schoot heeft ze zelf aangegeven dat ze niet begraven maar gecremeerd wil worden en dat haar as onder ons huis in Rennes-le-Chateau, op ‘de Sacré Coeur’ uitgestrooid moet worden. Daar heeft ooit een Mysterieschool gestaan die door Maria Magdalena opgericht is, en die in de energie nog aanwezig is. En, wonder boven wonder; daar werd doorgegeven wat Maria Magdalena ooit zelf in een Mysterieschool in Alexandrië, bij het Meer van Mareotis onder het sterrenbeeld Zwaan ontvangen heeft. Lieve Chera Alexandra; jouw lijfje mag rusten in die heilige aarde!
Maar voordat het zover is gaan Vincent en ik haar eerst zo naar het crematorium brengen en daarna samen nog de Lichtcirkel geven 
Dank voor al jullie lieve woorden,
Chera en Mieke