Dit artikel kun je op meerdere manieren lezen. ‘De man’ vertegenwoordigt het handelende, creërende deel in ons; ‘de vrouw’ betreft het voelende vrouwelijke deel in ons. We dragen beide aspecten in onszelf. Meestal hebben we duidelijk één van de twee meer ontwikkeld in ons leven, of voelen we ons daar zelf het meest vertrouwd bij. Mocht je in man-man-, of vrouw-vrouw-relaties zitten, dan kun je deze nuancering daarin meenemen.
De voelende vrouw gaat open
Bij veel vrouwen komen momenteel oude gevoelslagen vrij die lang in haar buik vastgezeten hebben. Door de innerlijke wens, om zich te bevrijden van alles wat haar nog in het overleven houdt, opent ze zich steeds dieper in haar lichaam.
Onder de boosheid, die vaak door partners of autoriteiten getriggerd wordt, zit de oerpijn van het in de steek gelaten hebben en het kwijt geraakt zijn van de Goddelijkheid in het fysieke, in het aardse. De boosheid wordt naar buiten gericht; op de wellust, overheersing, het ‘gevoelloze’ of juist de afwezigheid van het mannelijke.
Maar van onder de boosheid komen zelfverwijten tevoorschijn van zichzelf niet krachtig genoeg, zwak of afhankelijk vinden. Veel vrouwen dachten echt dat ze niet zonder de man zouden kunnen leven. Dat ze hem daarom moest verleiden en behagen.
Zij heeft zichzelf uitgeleverd. Dit scenario heeft zij doorleefd om een ‘te klein’ ego, en de eigenschappen daarvan te ervaren.
Of ze dacht dat ze hem zou kunnen opvoeden, temmen of redden, en dat zij er voor zou zorgen dat alles weer goed zou komen. Dit scenario heeft haar een ‘te groot’ ego laten ervaren.
Heilig en veilig op aarde
In elk mens leven verlangens naar liefde in het fysieke. Als ons lichaam via aanraking de boodschap krijgt hoe mooi, heilig en veilig het is, kunnen we pas echt met onze volle Goddelijkheid in-car-neren (‘in het vlees komen’) op aarde.
Juist door al het misbruik wat we hebben meegemaakt in onze fysieke lichamen zijn we het Goddelijke lief-hebben aardig vergeten. Er komt veel (terechte) afschuw los naar het bezoedelde, het schijngoddelijke. Naar het verafgoden van het fysieke, vanuit ego en narcisme, dat zowel bij vrouwen als bij mannen nog altijd aanwezig is. Want naast het nieuwe ‘heiligen’ (de volmaaktheid en verhevenheid van iets inzien) bestaat nog steeds het ‘ontheiligen’ van onze in wezen zo gevoelige en kwetsbare lichamen.
Na al het gemis van waarachtige Liefde en fysieke aanraking zonder bijbedoelingen hopen we onszelf in liefdevolle armen weer terug te kunnen vinden. Maar vaak is het oude wijn, in nieuwe zakken gestopt. Het ego wil nog steeds gezien, behaagd, bewonderd, bevestig en aanbeden worden, en gewild zijn.
Niet zelden gebeurt dat door het verheerlijken van de geslachtsorganen, terwijl het om het ego-loze contact gaat met onze Goddelijkheid, juist in ons fysieke lichaam.
Een zin die uit een vrouwenbuik omhoog kwam, vat het aardig samen: “Het is het verkloten van de Lotus.” De terechte boosheid daarover zit bij velen vanaf de zonnevlecht tot en met het basischakra zorgvuldig weggestopt.
Gesprek met de innerlijke Man
Vanuit ons bewustzijn weten we, dat er niets te verwijten valt, dat schuld niet bestaat, en dat we maar beter alles weer op eigen bordje terug kunnen leggen.
Daar waar de vrouw vanuit haar pijn haar verwijten naar buiten projecteert, gebeurt dit meestal op de man buiten zichzelf. Vanuit die projectie kan zij echter een gouden sleutel pakken, door zich om draaien en te kijken naar haar eigen innerlijke, oorspronkelijk Goddelijke man. Waar is Hij?
Vaak komt er dan een beeld tevoorschijn dat voor veel vrouwen verrassend uitpakt: ‘Mijn God, Hij is heel ver weg’.
Bij nader inzoomen komt er een Goddelijke man in beeld. Hij is letterlijk en figuurlijk bij de aardse, materiële pakken neer gaan zitten. Hij zit er ontgoocheld bij.
Vanuit die verbazing ontstaat er een gesprek met deze innerlijke man.
Zij: Waarom zit jij er zo bij?
Hij: Hoe kon ik dit laten gebeuren?
Zij: Je was er niet.
Hij: Waar was ik dan?
Zij: Niet bij mij.
Hij: Kun jij mij weer opnieuw gaan vertrouwen, dat ik nu bij jou blijf?
Zij: Zal wel moeten. Want verder is er niemand.
(Ze is dus nog steeds boos!)
Hij: Ik voel me schuldig. Hoe kon ik zo hebben lopen slapen en dit met jou hebben laten gebeuren. Zo gevoelig als je bent.
Hij ziet er uit als een verslagen Engel.
Dit beeld is onze volle aandacht waard! Deze oorspronkelijk Goddelijke man zit er oprecht verslagen bij.
Het lijkt wel alsof hij bij haar is weggehouden, alsof hij afgeleid en misleid is, verblind door een sterke kracht. Alsof hij ten val is gebracht door een complot:
“Laten we Hem bij haar weghouden, en dan kunnen we haar (de Godin) pakken en nemen”.
De rol van de reptielen
Ahaaaa… is dit de invloed van buitenaardse machten geweest die een ‘eigen plan’ binnen het grote Plan hadden?
Zij hebben de mens bij hun Goddelijkheid weggeleid, om afgescheidenheid te kunnen gaan ervaren. Daardoor is de mens zich leeg, onvervuld en niks waard gaan voelen. Vanuit die leegte kon de mens bespeeld en misleid worden. In die leegte ontstonden er scheuren in de energetische bescherming. Zodoende kon de mens overgenomen worden door andere machten. Deze machten zijn hun eigen verbinding met de Goddelijke Bron zodanig kwijtgeraakt, dat hun geweten en vermogen om te voelen zo goed als uitgeschakeld is.
Vanuit onze oorspronkelijke Goddelijkheid zijn wij mensen zuiver en onschuldig, en echt niet in staat om onze medeschepselen te misbruiken, verminken, verkrachten of te vernietigen. Daar waar dat wel gebeurt, toont zich de invloed van buitenaardse (reptielen-) machtsvelden, die uit zijn op verdeeldheid, overname en overheersing.
Waar disharmonie is, ontstaan scheuren en verwijdering. Daarin kunnen angst en macht binnenkomen en de mens ‘in bezit’ nemen, waardoor hij zijn eigen bestuurskracht kwijt raakt.
Wij kunnen zuiver Licht en ware Goddelijke bestuurskracht gaan herkennen, als we de diepste duisternis zelf ervaren en doorgrond hebben. In feite dienden deze buitenaardse (reptielen-)velden ons in dit proces. Maar hierdoor kwamen we wel in diepe crises terecht en begonnen we te overleven. Vanuit egoverlangens en diepe gevoelens van ontheemd zijn begonnen we te snakken naar vulling en houvast. Daarmee moesten de diepe gaten opgevuld worden. Zo zijn we verstrikt geraakt in schijnschoonheid, schijnbelangen en schijngoddelijkheid.
Als dit door begint te dringen, komt de oude boosheid (die we allemaal in ons dragen!) vaak in een groter perspectief te staan. De boosheid wordt dan op de reptielenmanipulatie gericht, en op het zelf in de steek gelaten hebben van onze eigen Goddelijkheid. Dit laatste is nog het moeilijkste deel, waar de meeste schaamte op zit.
In de grip van oordelen
We zijn allemaal ooit vanuit leegte en gebrek aan eigenwaarde mee gaan bewegen naar het vervullen van de lagere, materiële behoeftes, die ons in de greep kregen in de lagere dimensies.
Het reptielenveld heeft bijgedragen, en draagt nog steeds bij, om ons bewustzijn te ontwikkelen. Daarmee kunnen we onszelf bevrijden uit de identificatie met die lagere dimensies. En gaandeweg zullen we onze Goddelijke plek weer voorgoed in gaan nemen.
Maar in dat proces van los maken gaan we dwars door de oude pijnlagen heen die ontstaan zijn door onze reis door de dualiteit.
Het vrouwendeel begint collectief te ontwaken vanuit het gemis van haar Goddelijkheid. Daarbij komt ergernis tevoorschijn naar ‘de aardse man’, die nog als een slaaf in de driedimensionale gevangenis loopt te suffen. Naar de man die alles onder controle en ‘alles-wetend’ denkt te zijn. Of naar de man die zijn Goddelijkheid vergeten is, en zijn gaten vult met lagere behoeftes en dwangmatig handelen. Vanuit die lagere velden zit hij nog in de grip van de reptielen, waardoor hij vast blijft zitten in oud gedrag.
Andersom kan de man met minachting kijken naar ‘de aardse vrouw’ die zich uitlevert aan geklaag over haar fysieke onwel-zijn. Naar de vrouw die haar minderwaardigheidsgevoelens camoufleert onder een laag van allerlei beautymaskerades en eindeloos om bevestiging vraagt. Of naar de vrouw die gaat ‘zweven’ in spirituele clubjes, vanuit haar snakken naar harmonie. Ook zij lijdt onder de oude liefdeloosheid.
Slaaf geworden in de schijnwereld
Als we dieper bij onszelf naar binnen kijken, ontdekken we de ergernis naar de innerlijke man in ons, die zich heeft laten verleiden door lagere aardse velden, en zijn vrouwelijke wederhelft daarmee in de steek heeft gelaten. Zij moest kiezen: ‘God of de man’, en diep van binnen kent ze de pijn van het afgescheiden zijn van beiden. God verdween naar de achtergrond en Hij-in-ons belandde in een schijnwereld.
Het oude mannelijke, aardse gedrag vertoont in feite een soort slavengedrag. Via ‘nine to five’- prestatiedrang zoekt hij naar bevrediging, bevestiging en beloning. Daarmee kan hij zijn eigen wonden, en het gemis van zijn eigen Goddelijkheid nog omzeilen. Hij voelt niet eens meer dat hij zijn Goddelijkheid en zijn eigen innerlijke Godin mist, want hij heeft zich volkomen geïdentificeerd met de driedimensionale wereld. Daar haalt hij zijn zogenaamde bestaansrecht uit, daar is hij onmisbaar en een ‘belangrijk persoon’.
Het vrouwelijke in ons ervaart als reactie daarop vaak eenzaamheid, verdriet of boosheid. Zij heeft haar Godin zelf verloochend, door ook in die lagere dimensies bevrediging en houvast te gaan zoeken om haar eigen gaten op te vullen. Maar ze geeft vaak het mannelijke nog de schuld. Hij is als eerste verleid en verstrengeld geraakt door de macht en lagere velden van de reptielen.
In deze lagere, bewustzijn-vernauwende velden kan de Goddelijkheid pas weer doordringen, als wij Zelf de keuze gaan maken om ons voorgoed los te gaan maken uit die lagere velden. De Lichtwereld zal dat niet voor ons doen; die keuze moet echt uit onze eigen tenen komen.
Dat is geen gemakkelijke beslissing. Want als we die keuze gaan maken, staan we niet meteen oog in oog met onze Goddelijkheid, maar juist met het verlaten ervan. Dan staan we oog in oog met alle pijnlijke gevolgen van het gemis van de Bron! Hoe dan ook vraagt dat om diepe overgave en onophoudelijk liefdevolle toewijding aan het innerlijke proces.
De vrouw ging de man achterna
De vrouw neemt het mannelijke ‘t nog altijd kwalijk dat hij is verdwenen, de materie in. Als zij hem daar naar vraagt, zegt hij “ik moest me ontwikkelen. Daar ben ik voor gekomen.”
Alleen heeft hij (nog) niet gezien hoe hij in een web van schijn steeds dieper werd vastgedraaid, en daarmee gaandeweg de verbinding met zijn zuivere kern verloor. Vanuit de Goddelijkheid daalde hij af, in de verticale lijn, de materie en de verstrikking van de verdichting in. Hij is er, in alle onschuld, in gevangen geraakt zonder dat hij het zelf in de gaten had.
Zij is hem achterna gegaan. Vanuit de horizontale verbinding, die haar zo eigen is, is zij bij de Bron weggegaan. Zij heeft zich, vanuit haar eigen ontheemd zijn en zich verlaten voelen, van hem (in plaats van God) afhankelijk gemaakt.
Het is voor ‘de man’ extra onveilig om zich los te maken van waar hij zijn houvast in gevonden heeft. Natuurlijk staat hij er niet op te wachten om zich met haar bezig te houden, als zij hem nog schuldig verklaart. En al helemaal niet als haar boosheid ook nog uit lagere duale velden vol oordelen afkomstig is.
Als een mens vanuit een emotie gevangen raakt in een lagere duaal veld, komt de verbinding tot stand met onverwerkte pijn van collectieve velden en oude karmische pijnlagen. In plaats van alleen de eigen pijn wordt vaak dan ook collectieve pijn gevoeld. Vandaar dat er hele ladingen getriggerd en vervolgens geuit willen worden, Meestal staat dat niet in verhouding tot wat er op dat moment nuchter gezien gaande is. Hoe onveilig is het dan, om je te gaan openen, als je zulke grote (liefdeloze) ladingen tegenover je voelt en op je afgevuurd krijgt.
De man wacht dus eigenlijk op de vrouw die vanuit haar Goddelijkheid zegt: “Ik zie nu de Waarheid. Het was bedoeld om zo te gaan. Schuld bestaat niet. Jij kon ook niet weten dat we verstrikt zouden raken in die schijn-goddelijke velden. Jij kon ook niet weten dat, door de manipulatie van ons DNA, we het verschil niet meer konden zien tussen Waarheid en Illusie.”
Los komen uit het oude spel
Het laatste waar de man op zit te wachten, is om als hij zich los heeft gemaakt van de gevangenis van de materie en het web van de lagere velden, in een volgende gevangenis te belanden: die van een betweterige, bezitterige of afhankelijke vrouw.
Tijdens de reis door de dualiteit is ook zij gewond geraakt. Als zij haar wonden nog niet geheeld heeft, zal ze (onbewust) nog proberen om de man, als spiegel van haar eigen innerlijke man, te strikken om haar persoonlijke leegte, onzekerheid en behoeftes te vervullen. Doet hij dat niet, dan laat hij haar gevoelsmatig weer in de steek. Waardoor ze haar pijn op hem zal afreageren, boos op hem wordt, of hem opnieuw verwijt dat hij niet voor haar kiest of niet te vertrouwen is.
Een vrouw, die de pijn van haar eigen innerlijke afscheiding van de Bron en haar Goddelijkheid nog niet kan dragen, is geneigd om de man hier voor verantwoordelijk te stellen. Dat maakt het er voor de man niet aantrekkelijker op om zich ten diepste voor haar te gaan openen. Want dan is het nog altijd niet veilig genoeg voor hem.
Dus blijft hij liever doen wat hij doet, op zijn werk, met zijn vrienden of in zijn hobby’s. Dat kan hij overzien, begrijpen en onder controle houden. Daar is het vertrouwd voor hem en oogst hij tenminste nog wat bewondering en lof.
Het Heilige Vrouwelijke ontwaakt door de pijn heen
De vrouw (het vrouwelijke) is als eerste begonnen te ontwaken binnen de duale driedimensionaliteit. Vanuit haar voelen ervoer zij een diep gemis; een heimwee naar ‘Thuis’. Dit gemis bracht haar bij haar verlangen naar het Goddelijke.
‘Zij in ons’ is voorop gaan lopen in de spirituele zoektocht. Zij heeft zich via allerlei cursussen en workshops innerlijk geopend voor lang vergeten dimensies. Zij ontdekte hoe ze daar de dualiteit kan overstijgen. Juist omdat ze zo voelend is, kan ze zich haar Goddelijkheid gaan herinneren en wil ze die nu weer gaan belichamen.
Een valkuil voor deze vrouwelijke beweging (die zowel binnen vrouwen als mannen gaande is) is – zeker voor de hooggevoeligen onder ons – dat ze zich liever verschuilt in die hogere lagen. Want dáár voelt zij zich veilig, dáár is het wel fijn.
Daarmee blijven de onderste chakra’s echter onder ontwikkeld, waardoor ze zich op aarde niet thuis kan voelen. Zo lang ze de aarde als ‘de boosdoener’ blijft zien, krijgt ze het maar moeizaam voor elkaar om een goed aards leven op te bouwen. Dan wordt de pijn, die nog in de onderste chakra’s leeft, geprojecteerd op die ‘liefdeloze en veel te harde wereld’, of op de medemensen die niet begrijpen wat zij werkelijk nodig heeft. Dat maakt dat ze zich nog minder hecht in haar bestaan op aarde, en daarmee ook niet volledig in haar eigen fysieke lichaam kan dalen.
Waar haar onderste drie chakra’s nog de afscheidingspijn dragen, waar zij haar vrouwenpijn nog niet geopend, doorvoeld en geheeld heeft, leeft ze nog in de dualiteit. Daar voelt zij zich nog gescheiden van het aardse, waarop ze zich maar niet veilig kan voelen. Daar draagt ze nog de oude beelden op haar netvlies van de man die de Goddelijke vrouw in de steek heeft gelaten.
Het indalen van de Godin
Ze voelt wel de Godin in zichzelf, die in staat is om onvoorwaardelijk lief te hebben vanuit de hogere velden. Maar de Godin kan nog niet verder indalen dan tot en met haar hart. Het stokt in de verbinding tussen het hart en de zonnevlecht.
De zonnevlecht houdt nog het oude, duale beeld van haarzelf in stand. Ofwel: daar zitten nog oordelen, schuldgevoelens, minderwaardigheidsgevoelens, schaamte, angsten etc.. Dat is nog altijd terug te voeren naar haar reactie op oude levens waarin ze de eenheid niet gevonden heeft. Niet met de Bron, niet met het mannelijke, en niet met haar eigen Hogere Zelf.
In haar onderste twee chakra’s zit de diepste pijn van die scheiding, en alles wat er daarna is ‘mis’ gegaan in de lagere velden. Diep in haar leeft nog de ontheiligde en ontkrachte vrouw. Zolang ze die in zichzelf nog niet kan helen, zal niet alleen de man haar blijven triggeren op die wonden, maar zal ze ook een man nodig hebben om haar Goddelijkheid juist daar weer te kunnen ervaren.
Wanneer wordt hij wakker – de mannelijke weg
Vrouwen die hun eigen Zelfrealisatieproces ingedoken zijn, hebben vaak de neiging om verwachtingen bij hun partner neer te gaan leggen: “Tjonge, wanneer gaat hij nou eens zijn proces aan”. Ze hopen dat hij dan eindelijk gaat zien en zeggen hoe mooi en hoe lief en hoe waardevol ze is. In feite gaan zij aan hem trekken vanuit de horizontale beweging. Ze vinden dat ‘de man nu maar eens aan het werk moet’ en wakker moet worden! Niet zelden verzuchten ze: “Wat een sukkel; hij ziet niet eens dat er een Godin tegenover hem staat!”
Maar wat ze zelf nog niet zien, en vaak ook nog niet begrijpen, is dat er eerst heel wat anders moet gebeuren bij de man: het gemis van zijn eigen Goddelijkheid zal eerst moeten ontwaken!
Het verlangen naar zijn eigen Goddelijke Essentie moet zo sterk worden, dat hij in staat zal zijn om zijn blik naar boven te gaan richten. Het zich herinneren van zijn grotere, hogere Zelf zal hem helpen nieuwe perspectieven te openen, van waaruit hij zijn aardse zelf kan gaan begrijpen.
Het mannelijke heeft zich sterk ontwikkeld vanuit een gefocust zijn op één doel. Zijn gevangenschap, door toewijding aan zijn ontwikkeling binnen de materie, zal uiteindelijk doorbroken willen worden. Zijn doelgerichte focus zal dan gericht gaan worden op vervulling vanuit hogere Liefde, dienstbaarheid en belangen.
Maar een man zal dat pas kunnen, als hij daarvoor concrete en aanwijsbare redenen heeft. Hij zal zo’n diepe keuze, met een nogal grote impact en vaak flink wat praktische gevolgen, zelden (zoals vrouwen dat meestal wel doen) alleen op grond van zijn gevoelens kunnen maken.
Het eerste wat een man kan doen ontwaken, is een diep doordrongen besef van dat zijn werkelijke vervulling en Missie niet langer in de materiële en duale wereld te vinden zijn. In hem zal zijn Goddelijke man moeten gaan leven. Eerder dan dat zal hij waarschijnlijk niet in staat zijn om vanuit kracht en weten die keuze voor een nieuwe levensrichting te gaan maken.
De oude wapens inleveren
Hij kan zijn leven over een andere boeg gaan gooien als hij begrijpt en inziet, dat wat hij in de aardse 3D-wereld heeft gecreëerd zeer zinvol was voor zijn evolutie, maar dat dit deel van de aardse missie volbracht is. Hij moet zich innerlijk zo sterk door het Goddelijke geroepen voelen, dat het voor hem een zeker weten wordt dat hij op aarde ook echt nodig is als Goddelijke afgezant.
Vanuit zijn grote verantwoordelijkheidsgevoel zal hij de aardse weg nooit verlaten op basis van ‘vage gevoelens’, of op gevoelens van fysieke ongemakken, zoals vrouwen dat kunnen.
Wanneer de man zich echt door het Goddelijke geroepen weet, zal hij zijn gerichtheid van de aardse invulling naar een Goddelijke vervulling kunnen draaien.
Voor de man is dit proces van Zelfrealisatie nog veel meer beladen! Sowieso vanwege de eeuwenoude geboden van ‘Gij zult’. Maar ook vanwege de eeuwenoude verboden en diepe oordelen op zijn eigen angsten, pijn en tekortkomingen.
Verantwoordelijkheid vanuit het archetypische mannenbeeld kan voor veel verwarringen zorgen in dit proces van overgave. Het is alsof hij al zijn wapens, die hij ooit nodig heeft gehad om de strijd aan te kunnen gaan, nu in moet leveren. Dat zal hij nooit doen zonder dat hij weet dat er ‘iets’ voor in de plaats zal komen.
Hij geeft maar zo niet op, en zijn ego houdt het liefste alles onder controle. Maar na alles wat hij gedaan heeft, zal hij een keer opnieuw met lege handen komen te staan. Ongewapend, en oog in oog met God. Dan kan hij toe gaan laten wat hij werkelijk voelt, namelijk dat hij het eigenlijk ook niet meer weet. Pas dan zal zijn ego kunnen breken. Als het ego zijn ‘verlies’ erkent, pas dan zal God zijn hand kunnen pakken en hem gaan leiden.
Dit is voor vrouwen heel essentieel om te gaan begrijpen!
Wat vrouwen begrijpen mogen over mannen
Veel vrouwen achten zichzelf, door de vele cursussen die ze gedaan hebben, ervarener en vertrouwder op de nieuwe spirituele wegen dan ‘de man’. Vanuit hun enthousiasme, maar ook vanuit het waardevolle van wat ze zelf ontdekt hebben, willen ze de man maar al te graag zelf aan de hand gaan nemen en leiden.
Dat pakt natuurlijk juist averechts uit, omdat de man dan ervaart dat zij zich met zijn weg gaat bemoeien. Zij wil dat hij het ‘op haar manier’ gaat doen. Terwijl hij gewoon niet in staat is – en dat ook nooit zal zijn! – om het op haar manier te doen. Hij kan het vaak ook nog niet pakken wat zij hem duidelijk wil maken, omdat die vrouwelijke lagen, en de daaraan gekoppelde taal voor hem nog niet beschikbaar zijn.
De man zal eerst zijn eigen aardse, gewonde en beschuldigde man in de catacomben van het verleden moeten hebben ontdekt, voordat hij überhaupt hulp en zachtheid kan gaan toelaten. Het ligt allemaal zó kwetsbaar. Het raakt zijn gevoel aan van gefaald te hebben. ‘Zij’ kan pas dichterbij komen als hij zelf de oordelen van zijn gewonde persoonlijkheid af heeft kunnen halen.
De man kan wel hulp vanuit het vrouwelijke toelaten, mits ze van hoge komaf is. Ofwel: mits ze in staat is om hem vanuit haar onvoorwaardelijk liefdevolle, hogere Zelf tegemoet te treden. Dan kan hij de deur naar deze aardse gewonde en onthande delen van zichzelf gemakkelijker openen.
Veel mannen zouden er goud voor geven, als Maria Magdalena ten tonele zou verschijnen om hen te ondersteunen in hun Zelfrealisatieproces. Waarom? Omdat Zij puur vanuit haar Goddelijkheid, dus haar wijsheid, inzicht en onvoorwaardelijke Liefde bij hem aanwezig kan zijn.
Vooralsnog is dat het Goddelijk vrouwelijke deel, wat het voor hem vertrouwd en veilig genoeg kan maken. En dat is niet zo gek, gezien alles wat de aardse vrouw de man inmiddels verweten heeft, en vanuit haar pijn en woede op hem geprojecteerd heeft.
Inwijden in Goddelijke geheimen
Op zich was het van oudsher wel de vrouw, die de man inwijdde in de Goddelijke geheimen van de Hieros Gamos. Dit begint in onze tijd bij het helen en overstijgen van het aardse duale mannelijke en vrouwelijke in onszelf. Daardoor kan uiteindelijk, via heilige intimiteit, een gezegende éénwording van het Goddelijke mannelijke en vrouwelijke in onszelf plaats vinden.
Dit heeft weinig met ‘seks’ te maken, maar alles met een diepe overgave aan, en het versmelten met Goddelijke Liefde. Eeuwenlang is deze Inwijding een zuiver ritueel geweest. Maar toen we verder afdaalden in de dualiteit, kwam de klad er in toenemende mate in.
In de tempels vertegenwoordigde de tempelpriesteres de Godin. Waar zij eerst oprechte en godvruchtige mannen ontving, kwamen er steeds vaker mannen bij haar met een hoog aards aanzien, zoals bijvoorbeeld een koning. Hun kind was op die manier een ‘zoon van God’; zeer handig voor de troonsopvolging.
De Priesteressen, en later ook de Priesters, wijdden de ‘novicen’ (leerlingen op weg naar hogere Inwijdingen) in via het Liefdesspel; via hen werd je de eenheid met God ‘verzekerd’.
Door de eeuwen heen is er echter steeds meer vertroebeling en ontheiliging ingeslopen, vanwege de opkomende macht van de dualiteit, het patriarchaat en de lagere (reptielen-) krachten. Met name deze lage reptielenvelden hebben juist via intimiteit en seksualiteit door de mensen heen kunnen werken, omdat daarbij de meest kwetsbare gebieden in het menselijk lichaam geopend werden die oorspronkelijk de toegangspoorten waren naar de scheppingskrachten vanuit de hoge Goddelijke velden.
Maar van oorsprong was het de vrouw, die vanuit haar hele wezen afgestemd bleef op hogere dimensies en zuivere Liefdesvelden. Zij ontving de man in dat gewijde veld, en leidde hen via complete overgave naar Goddelijke Eenwording.
Anno 2016 zijn we daar nog niet. Heilige Seksualiteit wordt steeds meer benoemd, maar nog weinig begrepen of zuiver, zonder enig persoonlijk belang, geleefd. Voordat we echt los zijn uit die oude tentakels zal er nog wel wat innerlijk werk verzet gaan worden.
Opnieuw naar Goddelijke Eenheid in onszelf
Het is niet voor niets dat we overal op internet berichten vinden over de ‘Return of the Divine Feminine’. Als de vrouw geheeld heeft wat verbonden is met de ontheiliging van haar vrouwelijkheid, zal zij in staat zijn om die hogere Liefdesvelden weer te gaan dragen. Vanuit haar Goddelijke Zelf kan ze niet anders meer dan in overeenstemming leven met de heilige levensstroom.
Het vrouwelijke wordt innerlijk geleid naar de vergeten ruimtes in haar buik en bekken, om juist daar bewustzijn te krijgen op het ont-heiligde, wat we nog in ons dragen. Zolang beide partners daar nog man-vrouw-verstrikkingen hebben zitten, zullen zij delen van zichzelf nog op elkaar projecteren. Die verwarringen, die zowel vrouwen als mannen in zich dragen, zijn diep en eeuwenoud.
Veel vrouwen kunnen zich moeilijk openen naar deze oude verwarringen in bijzijn van hun partner. De verstrikkingen maken het lastig om uit de oude vicieuze cirkels te breken. Daarom zoekt zij soms steun bij een ‘neutrale’, veilige mannelijke therapeut. Dat kan zeker heilzaam zijn, mits hij zich niet verliest in een persoonlijke, dus horizontale verbinding met haar. Als hij haar begeleidt vanuit universele liefde, en zich laat leiden door zijn hogere Zelf, kan zij zich haar eigen Goddelijkheid weer gaan herinneren. Dan kan ze gaan inzien waar, en hoe zij die zelf verloochend en verloren heeft.
De overgangsfase, waar we nu inzitten, is intens helend en louterend. We kunnen deze fase bekrachtigen en verdiepen, door voor elkaar een veld van veiligheid te maken, waarin we helemaal eerlijk en vrij naar onszelf en elkaar kunnen worden. Wat intimiteit betreft, gaat het erom dat we alles in contact gaan brengen met elkaar. Voor vrouwen is dat over het algemeen gemakkelijker om te doen, omdat zij meer gewend zijn om hun gevoelens serieus te nemen en daarover te communiceren.
Als vrouwen de oude lagen van schuld en verwijt naar mannen doorzien en geheeld hebben, en hun eigen innerlijk Goddelijke man als energetische aanwezigheid in zich dragen, kunnen ze mannen vanuit een evenwichtig Zelf ontvangen en spiegelen.
Dan zal de man zich in haar aanwezigheid kunnen openen naar de lagen in zichzelf die hij zo lang niet heeft kunnen, en mogen voelen. Hij krijgt dan een veel groter gewaarzijn over zijn Essentie, over wat hem raakt en wat hij vanuit zijn Hart zou willen.
Voor zijn heling is dat essentieel! Door het erkennen en uiten van deze (vrouwelijke) gevoelslagen, zal hij de delen in zichzelf die hij zo lang niet heeft kunnen toelaten, eindelijk in een veilig veld van Liefde en Licht kunnen ontmoeten.
Geleid naar het Nieuwe Leven
Wat zijn we al collectief aan het oefenen om ons dit eigen te maken. Het is zo’n uitdaging om trouw te blijven aan de waarheid die per moment in ons aanwezig is! Door het buigen van het ‘ego-hoofd’ offeren we onze lagere persoonlijke wil. Door collectief uit de oude aardse, duale matrix te stappen verliest die zijn macht en grip. Zelfs de macht van oude overtuigingen, die ons bij de eeuwig stromende en stralende Bron in onszelf weghouden, houdt een keer op te bestaan!
Op steeds grotere schaal zal dat, wat niet op Liefde gebouwd is, om gaan vallen. We betreden een prachtige nieuwe ruimte, waarin we verwonderd zullen zijn door synchroniciteit en hoe ‘ineens alles meewerkt en klopt’.
En misschien voelt het eerst alsof je je op glad ijs waagt, als je je Hartverlangens en de hogere leiding uit de Lichtwereld gaat volgen. Het is levenskunst om deze nieuwe wegen te blijven vervolgen. Maar de Lichtwereld zal altijd, vanuit dienstbaarheid voor de collectieve mensheid, in jouw leven brengen wat klopt vanuit jouw heelheid. Durf jezelf vanuit het oude overleven naar het nieuwe Liefdevolle Leven te laten leiden waarvoor jij op aarde gekomen bent. ♥