Op avontuur rond mysterieus Avallon

Lees hier Deel I, deel II, deel III, deel IV, deel V en deel VI.

Dit is al weer het zevende deel van een Frans reisavontuur vol openbaringen. Het is letterlijk in oude geschriften terug te vinden dat Koning Arthur en zijn ridders meermaals in het Franse Avallon zijn geweest. Werd Arthur hier opgewacht door zijn ‘Morgan le Faye’? Vlakbij Avallon zijn er werkelijk Grotte(s) des Fées. Natuurlijk doet dit niets af aan het Britse Avalon, maar frappant is het allemaal wel.

Arthur heeft zich, na zijn laatste veldslag, zwaar gewond teruggetrokken in de zuivere, helende omgeving van Avallon. Tijdens zijn leven bezocht hij regelmatig de Tempels, die toen nog aanwezig waren langs de oever van de rivier de Cure. De Druïde Priesteressen die hier nog in hoog aanzien stonden, konden hun eeuwenoude kennis inzetten over de geneeskracht van het bronwater en de kruiden die langs de rivier groeiden. Ze verzorgden de wonden van Arthur en zijn trouwe ridders, en brachten hen weer op krachten.

Na zijn laatste strijd in Frankrijk valt er niets meer te vinden over Arthur. Algemeen aangenomen is dat hij gestorven is op het eiland Avalon bij Glastonbury. In 1191 hebben monniken daar de vermeende lichamen van Koning Arthur en Koningin Guinevere ‘gevonden’ bij een opgraving op het kerkhof van de Abdij. Maar of dit een publieks- en geldtrekker was of waarheid, zullen we waarschijnlijk nooit weten, zo lang we nog onder de sluiers leven.

Een interessante site die uitgebreid op alle details ingaat vind je hier.

Merlijn en Saint Germain

Er zijn sporen te vinden van Arthur die samen met zijn raadsheer en Witte Druïde Merlijn, en met de overgebleven ‘Ridders van de Ronde Tafel’ in het Franse Avallon waren. Het zal geen toeval zijn dat Merlijn, weliswaar in een andere fysieke verschijning, als Saint Germain in Avallon was en het Druïde College bezocht en er gedoceerd heeft.

Saint Germain is een Opgestegen Meester en beheerste als mens de fysieke onsterfelijkheid. Daardoor kon hij langdurig, in steeds verschillende verschijningsvormen op aarde zijn. Hij was o.a. Plato, Jozef (de vader van Yeshua), Merlijn en in de 5e eeuw Proclus een Griekse filosoof, Roger Bacon, een Engelse filosoof, Columbus en van de 16e tot de 19e eeuw stond hij bekend als Francis Bacon. Om geen argwaan te wekken verdween hij vaak geruisloos, om een aantal jaren later met een andere identiteit weer een andere belangrijke rol te vervullen met de Brotherhood of Light. Hij is de grote leider van het Aquarius tijdperk.

Excalibur

Nog een interessant feit dat bovenstaande vermoedens onderstreept, is het verhaal over het zwaard van Arthur. Zijn magische zwaard Excalibur zou mysterieuze krachten hebben gehad. Destijds werd het Caliburn genoemd.
In Arthurs tijd blijkt er in Avallon een topsmid te hebben gezeten die de sterkste ijzeren zwaarden smeedde, mede op bestelling van het Franse Koningshuis. Waar het zwaard na het verdwijnen van Arthur gebleven is, staat nergens vermeld. Maar zeven eeuwen later duikt het ineens weer op. Excalibur wordt dan toevertrouwd aan niemand minder dan Richard Coeur de Lion (Leeuwenhart).

Hij mag het bij zich dragen tijdens de derde kruistocht naar het Heilige Land. Samen met de Franse Koning Philip II, ondersteund door veel Tempeliers, zal hij het onderweg tijdens een vredesverdrag overdragen in de handen van de Siciliaanse Koning Tancred.

De Witte en Zilveren Druïden

Een half jaar geleden zaten Vincent en ik op een plek in Zutphen die verbonden is met Lemurische velden. Vincent kreeg verbinding met de mannelijke Witte Druïden. Deze hoorden bij de hoogst ingewijde Druïden, die zich ook onzichtbaar konden maken als het te onveilig werd om hun werk te doen. En dat werd het steeds meer, omdat steeds minder mensen de zuiverheid hadden en konden begrijpen wat ‘leven vanuit de Bron’ betekende.

Terwijl Vincent mij vertelde wat hij waarnam, herinnerde ik me dat er ook eeuwenlang een vrouwelijke groep van hoog ingewijde Druïdessen is geweest. Zij werden door de Witte Druïden vaker om raad gevraagd. Men was zich bewust van de aanvullende verschillende kwaliteiten van zowel de mannelijke als vrouwelijke verbindingen met de hogere dimensies.

Ik zag een vrouw die omhuld was door een zilverwitte mantel met een grote capuchon. Zij maakte zich bekend als een Priesteres die deel uitmaakte van de ‘Silver Druïdesses’. Zij deden hun werk vooral in het licht van de maan, omdat de gevoelsvelden zich dan het diepste konden openen. Daardoor konden ze hogere dimensies raadplegen en hun helende vermogens nog preciezer inzetten.

Deze ‘Silver Druïdesses’ zijn in mijn beleving dezelfden als die in de Nevelen van Avalon beschreven worden als de hoogst ingewijde Priesteressen van Glastonbury. Dat zij ook hier in Frankrijk nog tot ver in de vijfde eeuw hun heilige werk hebben kunnen doen bij deze Godinnenbronnen, hebben ze mede te danken gehad aan de bescherming die zij genoten van de Franse en Britse nazaten uit de bloedlijn van Maria Magdalena en Yeshua.

De Grote Beer

En wat blijkt, na nog meer onderzoek thuis? Glastonbury in Britain ligt net als Avallon in Frankrijk in eenzelfde geometrisch gevormd veld! Beiden komen, met de naburige gelegen krachtplaatsen, overeen met de verhoudingen van ons hemelse steelpannetje. As above, so below. Ofwel: ze spiegelen de Grote Beer in ons universum! De Grote Beer vormt kosmisch gezien de doorgang naar de goddelijke stralen die sterk op ons inwerken vanwege onze ascentieprocessen.

Als je de steel van het pannetje doortrekt vanuit Vézelay richting het westen, dan kom je terecht bij… Chartres! En dat is precies waar onze prachtige reis begon…

De oude route

We reden op de oude binnenweg tussen Avallon en Vézelay. Deze weg gaat door het dal en volgt de rivier vanuit Avallon. Deze route is aanbevelenswaardig, zo groen, puur en stil. Alsof de tijd heeft stil gestaan en de Tempeliers zo op hun paarden uit de bossen kunnen komen. Het voelde vertrouwd, hier langs de Cousin. En dat we ineens een gebouw aan de oever zagen dat de Molen van de Tempelier heet paste dan ook helemaal in het plaatje.

Dat deze omgeving al eeuwenlang een grote aantrekkingskracht had op spirituele zoekers is zeker. Daarvan staan nog steeds aanwijzingen langs de weg tussen Vézelay en Avallon. Eén daarvan was het bordje ‘Chateau des Templiers’ (of Chapelle, in het voorbijrijden zag ik het niet goed genoeg). Op weg naar de oude binnenweg naar Island konden we het niet laten om het weggetje in te slaan naar dat Chateau. Daarmee begon er weer een volgend avontuurtje. Want even verderop stond er weer een ander bord: ‘Privé terrein, verboden toegang voor…’.

Een Tempelierscommanderie

Ik werd onrustig, niet wetende wat we konden verwachten als we zouden doorrijden. Maar onze nieuwsgierigheid won het van onze beleefdheid. Stapvoets reden we verder weg van de bewoonde wereld. We passeerden een groot landhuis, maar daar was geen teken van leven. En ja hoor, een eind verderop kwam er een gebouw in zicht met de naam: La Chapelle du Saulce d’Island. Het leek eerder op een oud kerkje. Aan de kleine bordjes die hier en daar langs de weg stonden, zagen we dat dit ooit toch publiekelijk toegankelijk was geweest.

Ik kreeg steeds meer rillingen over mijn rug. We parkeerden de auto op een lege, wat begroeide parkeerplaats naast een plek in een stuk bos dat een vreemde energie droeg. Was dit een oud kerkhof geweest? Of een plek van rituelen?  En wat heeft zich in dit kerkje afgespeeld?

Schatten bewaren

Pas later, eenmaal weer thuis, zouden er antwoorden komen op onze vragen. Dit was een ontmoetingsplek van Tempeliers en anderen die weet hadden van geheime esoterische kennis. Ook was het een overdrachtsplek van waardevolle voorwerpen uit de tijd van de Druïden en Katharen, die de Tempeliers onder hun hoede hielden. Vanuit hier werden voorwerpen doorgegeven aan een volgende reiziger, als er zicht was op gevaar. Deze zou het weer een ander veilig onderkomen geven.

In elk geval was de plek indrukwekkend, maar tevens ontluisterend. Buiten op het kasteeltje had men voor de nieuwsgierige bezoekers een paar foto’s gehangen van de verschillende functies die dit gebouw in de loop van de eeuwen gehad heeft.

Deze kapel bleek het enige overgeblevene te zijn van een grote ‘Commanderie des hospitaliers de l’ordre de Saint-Jean de Jérusalem’, van de Kruisridders van de Orde van Sint-Jan van Jeruzalem. Gebouwd in begin 1100, met boven de poort nog een beeld van een Moeder die een kindje op haar knieën houdt. Aan de voeten daarvan knielen twee Tempelridders.

In de zestiende eeuw hebben protestanten het in brand gestoken en na de Revolutie is het een tijd als stal gebruikt. Nu is het een privédomein van de eigenaren van het landhuis en wordt het bewoond. Het was nogal rommelig en sfeerloos omgebouwd tot woonhuis. Er was weinig terug te zien van de tijd dat de Tempeliers hier bijeen kwamen. Na een rondje om het gebouw heen besloten we om onze weg te vervolgen richting Island.

Island et Avallon

Tja, dit Franse Island zal meermaals, als de rivieren de Yonne, Cure en Cousin weer eens overstroomd waren, een soort eiland zijn geworden. Het gebied rondom Avallon wordt omzoomd door deze rivieren, die via de Seine uiteindelijk uitmonden in zee en zo handige reis- en vervoersmogelijkheden boden.
Het moet hier prachtig zijn in het voorjaar, als alles in bloei staat! Nu had Island eerder een doodse sfeer, dan dat we er iets van een mystieke, idyllische omgeving ervoeren.

Nergens voelden we ons uitgenodigd om uit te stappen, zelfs niet bij het kerkje dat we iets verder van de weg af zagen liggen.
Toen ik me later thuis verder verdiepte in Koning Arthur, begreep ik pas wat we gevoeld hebben. Bij Island en met name bij de rivieren hebben zich enorme veldslagen en brute moordpartijen afgespeeld. Eigenlijk vraagt deze plek om heling. Maar door dit te schrijven en onze aandacht erop te zetten is er al wat geopend. Mochten we nog een keer terug gaan, dan zullen we hier zeker ons licht laten schijnen!

Ik wil nog wel even heel duidelijk benoemen dat wij geen enkel belang hechten aan welk Avalon nou het ‘echte’ Avalon geweest is. Misschien is Avalon eerder een naam die een bepaalde energie of een plek van Ingewijden aanduidt. Zoals er meerdere ‘Rennes’ bestaan in Frankrijk, bestaan er ook meerdere Aval(l)ons.

Voor ons geldt vooral dat het aanwezig zijn op krachtplekken ons als mensen kan helpen om gewonde delen te transformeren en hogere zelf-delen te herinneren en te activeren. Deze oude mystieke plekken dragen bij aan het terugvinden van ons goddelijke Zelf. Daarbij is het van ondergeschikt belang wat er in de aardse geschiedenis feitelijk gebeurd is.

Overnachten als een Koning 

Een eind verderop richting Avallon hadden we ook een afslag gezien naar een kerk die aan St. Germain gewijd was. Er staan enorm veel kerken in dit gebied, maar deze trok ons aan. Na wat gekronkel bereikten we het dorpje Vault de Lugny. Werkelijk prachtig zoals het hier ligt, en wederom konden we de adem voelen van vele zoekers die ons voorgegaan zijn.

Ademloos stonden we stil voor een groot kasteel, dat nu een vijf-sterren-hotel is. En wat bleek, na wat gegoogle? Juist, dit was de overnachtingsplek van Franse Koningen als ze in deze omgeving verbleven. Weer een teken dat deze plek van groot historisch belang moet zijn geweest. Zij waren ook niet dom, ze wisten precies waar de energie het meest krachtig en zuiver was.

Je kunt nog steeds overnachten in de oorspronkelijke Koningskamer (als je het geld er al voor over zou hebben)! Er zijn nog veel authentieke elementen aanwezig zoals het oude eiken parket en de marmeren schouw. Het plafond heeft natuurlijk de Fleurs-de-Lys (Franse lelie). De zon komt op door het raam aan de parkzijde, en als je ‘s avonds in je luxe bad ligt, kun je de zon zien ondergaan… Een aantal beroemdheden waaronder Eric Clapton hebben in het Kingsize hemelbed geslapen.
Onder aan de websitepagina van het hotel vind je een filmpje van dit bijzondere kasteel. Er wordt veel nadruk gelegd op comfort en luxe, maar het geeft wel een beeld van de sfeer. Ik zou trouwens wel andere schoenen aantrekken om de omgeving te verkennen 🙂

En dan: l’église Saint Germain

Wat een tegenstelling weer, deze kerk, vergeleken met het hotel. Van buiten oogde ze een beetje armoedig en verwaarloosd. Maar de waarde voor ons was vele malen hoger dan het hotel dat aan dezelfde weg ligt!
Wat bleek: In deze kerk vonden we allemaal beelden, waaronder dat van Saint Vincent. Welke Saint zich hier liet zien is ons niet duidelijk geworden. Er blijken namelijk meerdere (Franse en Spaanse) heilige Vincenten te hebben bestaan.

De foto geeft helaas geen duidelijk beeld van wat er nou precies aan het beeld kleeft van de heilige Vincent. Het lijkt op een dierlijke gestalte, of Asmodeus-figuur; een donkere kwelgeest die parasiteert op lichtenergie. Onderaan het rechterbeen lijkt het zich toegang te verschaffen tot het energetische veld. Als een kleverige, zware frequentie plakt het aan de lichtdrager.

Maar gezien het feit dat het in een kerk staat lijkt dit bijna een onmogelijke interpretatie van het beeld wat we hier zagen. We weten dat er ook een heilige Vincent was die zich over zieke (wees-)kinderen bekommerd heeft. Maar daarvoor lijkt de aanwezigheid bij zijn rechterbeen te donker.
We hebben dit puzzelstukje meegenomen en wie weet valt dit ooit op z’n plek. Misschien via één van jullie, lezers?

Wordt vervolgd…

In het volgende deel komen we als afsluiter van de reis onverwacht in prehistorische grotten terecht. Beiden voelden we daar vele aanwezigheden tussen de kristallen en bij het mysterieuze meer. Daarna gaan we terug naar Vézelay, waar we via een steen verbinding krijgen met het Moederschip van Mu en uiteindelijk met een portaal van Venus. Dit achtste deel zal tevens het laatste deel zijn van deze serie.