Vol vertrouwen met innerlijke leiding op reis

Dit artikel is een bemoediging voor iedereen die meer vertrouwen kan gebruiken in de eigen hogere, innerlijke leiding. De regie vanuit de Lichtwereld is groots, en veel beter afgestemd op ons zielenplan dan waar wij vanuit ons ego bij kunnen komen. Soms doorzie je meteen dat iets geen toeval is; soms komen de inzichten pas later.

Dit is deel VI van een serie rondom een pelgrimstocht vol openbaringen. Vandaag komen we op een bijzonder spoor terecht waarop vele Heiligen en Meesters ons voor gingen, rondom Avallon (ja, verwant aan Avalon!). Als je wilt lezen wat eraan vooraf ging, dan vind je hier:  Deel I, deel II, deel III, deel IV en deel V.

Spirituele navigatie

Nadat we tijdens onze aankomstdag kennis gemaakt hadden met Avallon en de Basiliek in Vézelay werd ik halverwege de nacht gewekt. Terwijl het tot me door begon te dringen dat ik in Vézelay in een bed lag moest ik aan de vele reizen denken die Maria Magdalena gemaakt heeft. Prompt hoorde ik innerlijk een stem zeggen:

“Zoek Mij niet hier, in de Basiliek. Vind Mij in de natuur, waar het nog puur is. Daar is het, waar ik ook Mijzelf gevonden heb.”

God in de natuur

Ik koos er meteen voor om deze boodschap vanuit vertrouwen te ontvangen, in plaats van er over na te gaan denken ‘of het wel klopte’. Vervolgens kwamen er beelden voorbij van verschillende reizen en plekken. Het leek alsof Maria Magdalena me aan de hand nam, langs bergen, grotten en krachtige plekken in de natuur, die van oudsher al bezocht werden door oude Wijzen en en Ingewijden.

In Zuid-Frankrijk was ik in haar grot bij Rennes-le-Chateau geweest en ik voelde nu een soortgelijke energie bij me. Alle plekken die ik zag hadden één ding gemeen: hier was een gewijde stilte en een heel zuivere, mystieke energie.

De nachtelijke woorden bevestigden onze ervaringen van de middag daarvoor, toen we voor het eerst haar Basiliek hadden bezocht. Hoe rustig het van binnen ook was (verbazingwekkend stil voor vakantietijd!); hoe we ook voelden dat de geometrische bouw van deze Basiliek ons helemaal oprekte tot hoog boven onze kruin; welke verhalen we ook allemaal van mensen hadden gehoord en gelezen over deze plek, die sinds de middeleeuwen het startpunt is van één van de vier pelgrimsroutes naar Santiago de Compostella; we werden tijdens dit bezoek meer naar de groene, fascinerende omgeving getrokken van Vézelay. Die leek minstens zo veel geheimen te bevatten als de Basiliek zelf.

Het beeld van Maria Magdalena

Ik wist dat er in de Basiliek een beeld moest zijn van Maria Magdalena, maar hoe we daar ook bij ons eerste bezoek naar uitgekeken hadden, nergens was het te vinden. Er was nog maar één mogelijkheid, en dat was dat het in het afgesloten deel zou zijn wat op dat moment gerestaureerd werd. De avond daarvoor had ik bij de fotograaf wel een hele mooie foto gezien van dat beeld. Hij zou vast wel weten waar dit beeld in de Basiliek was.

Dat Maria Magdalena binnen verder niet zichtbaar was, paste wel bij de verdraaide energie die we in de Basiliek hadden gevoeld. Vézelay staat bekend als ‘het Bedevaartsoord van Maria Magdalena’. De winkels staan vol met allerlei beeltenissen van haar, variërend van een fabrieksbeeldje van een paar euro tot een zogenaamde Heiligen; ‘antieke’ beelden van honderden euro’s. Commercie alom en het zal vast veel geld in het laatje brengen. Het doet bijna afbreuk aan het vertrouwen dat deze plek grote energetische geheimen herbergt.

In de Basiliek zelf was het het heilige vrouwelijke ver te zoeken. De roomse kerk heeft er een flinke stempel op gedrukt. Binnen laten vooral mannelijke heiligen zich bewonderen.

Er zijn nog steeds nonnen aanwezig in Vézelay, maar de enige non die wij zagen, was in één van de vele nissen van de Basiliek bezweet haar werk aan het doen: stofzuigen. Ze zou nog vele meters gaan maken.

Theresia met de rozen

Wie we opnieuw tegen kwamen (in de Kathedraal in Chartres hadden we haar beeld ook al gezien) was Sainte Thérèse de Lisieux. Op jonge leeftijd werd ze ernstig ziek, maar ze verloor het vertrouwen in haar gevoel dat haar nog een belangrijke taak wachtte niet. Boven haar bed stond een beeld van Moeder Maria, waar ze haar gebeden naar richtte. Op een dag gebeurde er een wonder: Maria glimlachte naar haar. Dat was voor haar een diepe bevestiging van boven om haar innerlijke roep te volgen.

Ze wist als kind al dat de Goddelijke liefde haar roeping was en ze popelde om de Hebreeuwse taal te leren, omdat dit onder andere de taal van Jezus was geweest. Jezus was haar grote voorbeeld. Op haar veertiende klopte ze aan bij de kloosterpoort, loog over haar leeftijd, maar helaas; ze werd doorzien en weggestuurd. Ze moest eerst zestien worden.

Een jaar later wendde ze zich persoonlijk tot de paus. Hij zwichtte, en zodoende kon ze op haar vijftiende aan haar kloosterleven beginnen. Al op haar twintigste kreeg ze de novicen onder haar hoede, maar dat viel haar tegen. Ze was een wetende en heel wijs voor haar tijd. Veel van wat ze moest leren en overbrengen streek haar tegen de haren in, en de kloosterlijke gehoorzaamheid stond vaak haaks op haar innerlijke weten. Vanwege haar broze fysieke gestel en een diepe innerlijke strijd stierf ze al op 24-jarige leeftijd.

Een hart vol vertrouwen

Als iemand vertrouwen had in de hogere leiding was Theresia het wel. Ze heeft een prachtige autobiografie nagelaten: ‘Histoire d’une âme’  (in het Nederlands verschenen als ‘Ik geloofde in Gods liefde’). Jammer genoeg moest ze al haar schrijfsels aanpassen aan de kerkelijke gehoorzaamheid. Maar haar liefde voor, en haar vertrouwen in ‘de kleine weg naar spiritualiteit’, zoals ze de innerlijke, persoonlijke weg naar het Goddelijke noemde, straalt door alle woorden heen. Zij heeft in Rome terecht een plek gekregen tussen vele zalig-verklaarden.

Vincent en ik vonden het bijzonder om haar hier aan te treffen, want we zaten ook gedeeltelijk al in de voorbereiding van de ‘Order of the Rose-dag’. De rozen, die eigenlijk ‘bloemige belichamingen’ zijn van hoge liefdeswezens van Venus, waren ook de lievelingsbloemen van Theresia. Op haar jonge sterfbed heeft zij beloofd dat ze het tot in lengte van dagen rozen zou laten regenen op aarde. Die belofte is ze in vele vormen nagekomen.

Toch nog Maria

Deze ochtend leek geknipt om de oude binnenweg op te zoeken tussen Avallon en Vézelay. Maar ik moest eerst nog even langs de fotograaf in het dorp. Zijn winkel/atelier was net open, en toen hij zag dat we de tijd namen om zijn foto’s te bewonderen, zette hij een CD met Gymnopédies van Erik Satie op.

Bijzonder, want Satie was als Rozenkruiser later toegetreden tot de Vrijmetselaars. De leden van de loges troffen elkaar vaak buiten, in de natuur. Satie was een spirituele zoeker, hield van eenvoud en puurheid, en heeft elke noot van zijn vaak spontane doorgegeven composities heel bewust opgeschreven.

Zijn muziek paste bij de boodschap van Maria Magdalena over puurheid. Zelfs de fotograaf, die nu zo’n dertig jaar in het dorp woont, begon erover dat het hem ook aan het hart ging dat de heilige sfeer langzamerhand uit Vézelay zelf verdween. Veel oorspronkelijke bewoners hebben het veld geruimd voor ‘spirituele’ mensen met geld en belangen.

De gekochte foto’s van het mooie beeld van Maria Magdalena kwamen op de achterbank van de auto te liggen. Het werd tijd om naar de rivier de Cure en de Cousin te gaan. Dit zijn hele oude, genezende waterstromen waarlangs zich vele leefgemeenschappen van de Druïden gevestigd hadden. Zij waren hier al lang voordat Yeshua en Maria Magdalena geboren waren. De Romeinen hebben hier rond de vijfde eeuw veel heiligdommen overgenomen van de Druïden, zelfs in stand gehouden maar wel hun eigen Godennamen er aan gegeven. Later zijn vele Tempeliers woonachtig en werkzaam geweest in dit gebied.

Waar we precies naar toe moesten wisten we ook niet, maar vol vertrouwen in de innerlijke leiding en in elkaar gingen we op weg.

Kerkelijke heiligen

Als eerste bezochten we de 12e eeuwse ‘Chapelle de la Cordelle’, die in Vézelay onder de Basiliek tegen de heuvel aan ligt. De naam ‘Cordelle’ verwijst naar het koord dat de gezellen van Franciscus van Assisi om hun lange gewaad droegen. De Franciscanen vestigden zich hier in de 13e eeuw nadat een Kruistocht hun aandacht had getrokken.

Saint Bernard heeft hier in 1146 de tweede kruistocht naar het Heilige Land aangekondigd. Om deze gebeurtenis te vereeuwigen heeft de Abt van Vézelay op deze gedenkwaardige plek een Chapelle laten bouwen. De kapel is lang in de vergetelheid geraakt en daarom behoorlijk verwaarloosd. Maar de Franciscanen, die naast de kapel een klooster gevestigd hadden, kwamen weer terug, bliezen er opnieuw heilige adem in en hebben de plek nu opengesteld als een stille woon- en bidplaats.

Terwijl wij erin liepen, liepen er net twee mannen weg via een zijdeur, richting het aangebouwde klooster. Vol liefde en warmte groetten ze ons, alsof ze ons aanmoedigden voor onze ‘kruistocht’ door het Franse Bourgondië.

Godinnenbronnen en oude Tempelgrond

Daarna lieten we ons leiden door wat ons maar zou roepen. En dat gebeurde al snel, toen we St. Père binnenreden. Daar stond een oude, prachtige maar deels ook ‘open’ kerk die we toch even wilden bekijken. De sfeer was veelbelovend en de energie moesten we blijkbaar even ‘meenemen’.  Iets verderop zagen we een volgend interessant bord langs de wegkant waarop stond: ‘Les Fontaines Salées’. Dat klonk als zoute, minerale bronnen, maar er was nog iets, wat we toen niet wisten…

Via een lange oprijlaan het weiland in kwamen we bij een parkeerplaats en een soort bezoekerscentrum. Terwijl we de parkeerplaats opreden stond er een vrouw te gebaren van ‘nee nee, gesloten’. Maar Vincent draaide toch de parkeerplaats op; we hadden hier gewoon te zijn. Hij liep richting het bord bij het bezoekerscentrum terwijl de vrouw hem nakeek. Ondertussen kon ik naar de hekken lopen, die dit grote terrein omzomen en ongewenste bezoekers op afstand houden.

Wat ik zag waren een aantal ronde cirkels en vierkante, stenen randen. Het leken mij de randen van de vroegere baden. Ik had geen idee waar ik precies naar keek, behalve dat het een soort oud Romeins Kuuroord was. Hoe kon ik toen weten dat Koning Arthur hier regelmatig ontvangen was door een aantal – waarschijnlijk hoog ingewijde – Priesteressen?

Ik keek naar een groen en verlaten veld dat me fascineerde. Uit het feit dat de hekken dicht zaten concludeerden wij dat deze plek nu niet zo van belang zou zijn. Hadden we toen geweten dat deze plek gedateerd is op 3000 BC en hier ronde Tempels van onder andere Aphrodite (Romeinse naam: Venus) gestaan bleken te hebben…!

Koning Arthur en Merlijn in Frans Avallon?

Het werd enerzijds nog mysterieuzer, anderzijds steeds helderder. Na deze reis kregen Vincent en ik tijdens onze afstemmingen steeds vaker verbinding met opgestegen Meesters. Op een dag voelde ik (het bewustzijnsveld van) Koning Arthur, die mij zei dat ik dóór moest gaan op het Franse spoor van waar Vincent en ik geweest waren. Eenmaal voldoende bemoedigd en er van overtuigd dat ik het me allemaal niet inbeeldde, ben ik er met een nog grotere overgave ingedoken.

Meer en meer beelden en herinneringen kwamen er boven drijven vanuit de plekken die we bezocht hadden. Ze namen me mee naar de tijd van Maria Magdalena en Yeshua, van Koning Arthur en Merlijn, de Graalridders, de Tempeliers en Saint Germain. Er begon een soort rode draad zichtbaar te worden met een prachtige kern: eeuwenoude, mystieke kennis met je leven beschermen en beschikbaar houden voor het nageslacht.

Een maand later, na onze reis, kwam er een boek binnen waarin vele bewijzen aangedragen worden over het belang van deze plek. Precies bij deze oude minerale Bronnen liggen duizenden jaren oude voetstappen, van velen die hier in dit kristal-zuivere water hun menselijke wonden geheeld hebben en hun zielen gelouterd. Dit was een oud Keltische heiligdom dat lang bescherming genoten heeft van Franse koningen en zelfs de Romeinen. Koning Arthur en zijn reisgezellen hebben vanuit Brittannië meerdere keren de oversteek gemaakt naar Noord Frankrijk. Daarbij bezochten ze regelmatig de Priesteressen wiens spirituele en holistische geneeskunde hier nog in hoog aanzien stond.

In deel VII vervolgen we vol vertrouwen onze weg die ons zal leiden naar o.a. het ‘Island of Avallon’, naar een oude Tempeliersroute met hun prachtig bewaard gebleven Kasteeltje en naar prehistorische grotten uit Lemurische tijden. Reis je mee?