Sporen van Goddelijke Liefde

Tijdens een reis naar oud Atlantische, gewijde grond was het bijzonder om verbinding te kunnen voelen met zo veel mensen die ons zijn voorgegaan. In welke tijd ze daar ook waren; bij allen was eenzelfde soort bezieling de drijfveer, namelijk het uitdragen van de innerlijke weg naar de goddelijke essentie van de mens.

Zo ontdekten Vincent en ik dat we aan dezelfde baai logeerden als waar de apostel Paulus ooit schipbreuk had geleden. Wat moet je anno 2018 nou met een apostel? Koppel hem vooral meteen los van het misvormde beeld dat de kerk van hem in de wereld heeft gebracht. Paulus was een zoeker én een bevlogen spiritueel mens, die de ene ‘Lichtwerk-reis’ na de andere gemaakt heeft in het Middellandse Zeegebied. Veel van die plekken zijn terug te vinden in zijn brieven in de bijbel.

Zou hij geweten hebben dat hij juist allemaal oude Atlantische krachtplekken bezocht? In elk geval werd hij geleid naar juist die plekken waar de Moeder-Godin nog vanuit veel oudere culturen vereerd werd. Hij was de eerste apostel die duizenden jaren na de ondergang van het Moederland en Lemurië de boodschap van Liefde onder de ‘heidenen’ verspreidde.

Verspreider van liefde

Hij was zo gedreven! Hoe graag wilde hij zo veel mogelijk zoekers in verbinding brengen met ‘de’ waarheid. Natuurlijk was het zijn waarheid, ingekleurd door wat zijn persoonlijkheid kon bevatten over wat de ware boodschap van Jezus was.
Na wat gegoogle vond ik deze woorden van Paulus (door de bijbel aangepast):

“Tenslotte kent u de liefde die Jezus heeft gegeven: Hij was rijk, maar is omwille van u arm geworden opdat u door zijn armoede rijk zou worden.”

In feite zegt hij hier dat Jezus voor de mensheid vanuit goddelijke dimensies naar hele lage dimensies is afgedaald. Door net als ieder ander samen te vallen met de illusies van tekorten en armoe, die deze duale, driedimensionale wereld inkleuren, ontdekte hij via zijn hoge bewustzijn hoe een mens zich daaruit kan bevrijden. Zo wees hij ons de weg naar ware rijkdom: naar de zelf-verlossing uit de dualiteit, naar de goddelijke liefdesvelden.
Paulus schreef ook dat we niets zijn als we geen liefde hebben, en dat we zonder liefde alleen maar leeg en zinloos lawaai maken.
Wie was hij werkelijk, en hoe diep was zijn weten?

Heilig in de herrie

De kerk van Paulus bleek naast ons hotel te liggen. Elke middag tegen 17 uur kwamen er door de openstaande deuren en ramen liederen naar buiten van de gelovigen. De klanken gingen echter grotendeels verloren in het geraas van het verkeer, dat extra gas moest geven om de heuvel op te komen waarop het kerkje stond en daardoor nog meer kabaal veroorzaakte. De hele situatie leek wel op Atlantis in een notendop; het heilige dat totaal overstemd werd door de oprukkende vergroving en verdichting.

Bij de ingang van de kerk zagen we het acht-puntige kruis (4 x 2 Tempeliers-pijlers tegen elkaar aan) van de internationale Maltezer Ridderorde, die ooit in het belang van het bewaren van de zuivere boodschap van Jezus handelden. We zouden een dag later hun museum bezoeken.
Op een raam ontdekten we ineens de heilige graal, met daarin de vlammen van de geest. Vincent en ik voelen ons erg verbonden met dit oeroude symbool dat het indalen en dragen van de goddelijke geestkracht vertegenwoordigt. Elk mens draagt het vuur van de schepping in zich, dat door alle tijden heen door de Ascended Masters bewaakt en eeuwig brandende gehouden wordt. Hoe bijzonder om dat hier te zien, met in de graal het zwaard van Michael met daar omheen een kronkelende slang; het symbool van transformatie en Meesterschap over de Kundalini krachten. Voor ons een teken dat we weer volop geleid werden!

Maltezer Tempeliers

De volgende dag zetten we koers naar de voormalige hoofdstad van Malta, gebouwd over een centrale Tempelplek heen, hoog boven het eiland uittorende: Mdina. Dat is nu een prachtig bewaard gebleven Unesco-stadje, waar het middeleeuwse Fort met de door de Tempelridders gebouwde stadsmuren nog overeind zijn gebleven. Mdina herbergt een overvloed aan oude schatten van alle tijden. We hoorden van bewoners van die stad dat ze bij graafwerkzaamheden wel eens oude voorwerpen in hun tuin vinden die nog uit Atlantische tijden afkomstig zijn. Stel je je dat eens voor…

We lieten ons door een verklede dame verleiden voor een driedimensionale film over de Malteser Knights, van de Order of St. John, en een bezoek aan hun museum. De film begon met mooie beelden over Jezus, over zijn goddelijke boodschappen van Liefde, en hoe de Tempeliers zich eeuwen later als hoeders opwierpen van volgelingen en bezitters van heilige geschriften met geheime esoterische kennis.

Maar waar in het begin de intenties zo zuiver waren sloeg de verloedering toe. Dienstbaarheid en hulpverlening kregen een militair karakter, en geld, macht en aanzien werden de drijfveren.
Inmiddels zie je ook daar weer een andere, liefdevollere tendens ontstaan. Voor elk mens leidt de weg naar bewustwording door het donker, en gelukkig scheen de zon volop toen we weer uit het donkere museum tevoorschijn kwamen.

De Kathedraal, die ook aan Paulus gewijd was, trok ons ook aan. Bij binnenkomst werden we bijna verblind door de enorme rijkdom, pracht en praal. Hier lagen heel wat rijke Maltezen begraven. Onder marmeren gedenkstenen op de vloer van de kerk zijn er heel wat vereeuwigd. Maar het meeste raakte ons het schilderij van Maria Magdalena, die bezocht wordt door een hemelse boodschapper (zie de hoofdafbeelding van dit artikel). Nota bene de Franse Lelie staat tussen hen in; haar loshangende haren verklappen dat het niet Moeder Maria is. Het ziet eruit als een aankondiging van haar goddelijke taak voor dat leven met Yeshua.

Kristal en goddelijke liefde in de grotten

Aansluitend bezochten we de grotten waar Paulus zich heeft moeten verschuilen omdat er door de Romeinen jacht op hem gemaakt werd (uiteindelijk is hij in Rome onthoofd; op zijn graf gebeuren talloze ‘wonderen’). Zijn grot bevindt zich in Rabat, dat tegen Mdina aan ligt. Zonder dat we het wisten bleek het weer zo kloppend dat we daar éérst naar toe gingen, omdat het energetisch een voorbereiding was voor ons uiteindelijke bezoek aan de Crystal City.

Eenmaal in de grot zagen we hoe afgesleten oude traptreden naar een nog verder verborgen, inmiddels afgesloten deel leidde. Dankzij de flits van mijn camera konden we achteraf zien wat er in het gat aanwezig was. We ontdekten allemaal kleine kristalletjes op de foto! Ze twinkelden en glinsterden tegen het plafond. We wisten op dat moment nog niet wáár de Crystal City op Malta zou zijn, maar kristalwezens leken zich ook hier op te houden.
We gingen op een stuk koude rotsachtige bodem zitten en stemden ons af. Toen we later onze ervaringen uitwisselden bleek dat we allebei meteen de verbinding met Jezus gevoeld hadden. En we voelden nog een heel liefdevolle energie binnenkomen: Paulus. Ineens was hij zó dichtbij.

My Brother’s Keeper

De laatste weken spraken we veel Engels, omdat we twee meerdaagse, spirituele conferenties in het Engels hadden. Sommige boodschappen kwamen dan ook vanzelf in het Engels binnen, zoals deze, in de grot van Paulus:

“I died, but Christ is alive in me. I was able to do all this exhausting work for one reason: because of my love for Jesus. He was my inspiration, my teacher and my guide. He was the One who showed me what ‘my Brother’s Keeper’ really means”.

Geen idee had ik toen, dat ‘mijn Broeder’s Hoeder’ ook woorden waren die Paulus werkelijk gesproken heeft. Ik dacht er over na, wat hij daarmee bedoeld zou hebben. Gaandeweg zonken deze woorden naar diepere lagen, waarin het hart voelt en weet dat we elkaars broeders en zusters zijn. Het hart dat eerst onszelf en dan de anderen naar hun ware Goddelijkheid zal leiden.

Om dit verhaal niet te veel als een reisgids te laten worden ga ik niet op alle plekken in; alleen als het iets toevoegt wat voor een reiziger op de spirituele weg waardevol zou kunnen zijn. De Tempels die we die middag aan de Zuidkust bezochten, Hagar Qim en Mnajdra, zetten onze kruinen open met hun openende kosmische energie. We voelden dat ze ons een evenwicht boden in mannelijke en vrouwelijke energie, in hemel en aarde samenkomend in onszelf.

Waarom we nou precies allebei naar Mnajdra waren gestuurd bleef gissen. Ergens zaten we ook aan de max van wat we in konden nemen aan nieuwe impulsen. Het wachten op de taxi om weer terug te kunnen gaan naar het hotel gaf ons wat tijd om te integreren, en verder vooral niets meer te willen op die dag. Er zouden nog heel wat intense momenten volgen…

Dit was deel II van de serie: Lemurië en Atlantis herenigd. 
Wordt vervolgd in deel III: Heling bij een Atlantische Tempel