Wie ben jij?
Haha, wat een geweldige vraag! Dat is nou precies de vraag die ons aanzet om te gaan zoeken naar onze oer-essentie. En je hebt wel een hele mooie titel gekozen voor jouw prachtige magazine. Als ik het woord
Oervrouw op me in laat werken, dan voel ik iets heel ouds. Alsof je de lezers van Oervrouw meteen in
verbinding brengt met hun ware, authentieke essentie.
Wie en wat schuilt er achter onze persoonlijke verschijning, en in mijn geval: Mieke?
Bijzonder hoe dit gesprek weer van start gaat. Want met de vraag ‘wie ben je?’ krijg ik meteen beelden over waar ik me, gedurende de afgelopen 60 jaar, mee geïdentificeerd heb. Stukjes van mezelf ontdekkend die anderen mij spiegelden. Met dankbaarheid dat ik nu ben waar ik ben qua bewustzijn, herinner ik me mijn lange zoektocht. Waarbij ik onderweg enorm veel kon opruimen van de dingen waarmee ik mezelf zo in de weg heb gezeten.
Er kwam veel meer innerlijke rust toen het helder werd dat ieder mens in een fysiek lichaam indaalt met een bepaald zielenplan voor dat leven. Voordat je incarneert kies je een aantal ervaringen uit waarmee je oude, verdichte stukken kunt tegenkomen. Met de bedoeling om die nogmaals te ervaren en ze dan te doorzien, en ze te kunnen helen. Zodat je steeds meer van die hele oude oer-essentie kunt gaan waarnemen. Mijn leven werd een stuk gemakkelijker toen ik de behoorlijke stapel ‘problemen’, die ik al opgroeiende tegenkwam, als groeikansen en zegeningen kon gaan ervaren.
Nou… Dit gaat wel meteen de diepte in. Zal ik eerst maar eens wat over mijn eigen leven vertellen? Dan verbind ik het wel graag met de kern van onze reis hier op aarde. Het gaat me niet om al die verhalen van wat ik heb meegemaakt. Wat ik daardoor ontdekt heb, dat wil ik graag delen! Iets waar anderen zich misschien ook in kunnen herkennen. Dat lijkt mij het meest interessant voor de lezers.
Een inkijkje in mijn jeugd
Ik ben in een muzikaal nest in Apeldoorn geboren. Muziek is me met de paplepel ingegoten. Mijn ouders,
mijn oudere zus en ik maakten altijd muziek. Alle vier zijn we professioneel opgeleid, op een conservatorium. Overigens: mijn moeder zit sinds twee jaar aan de overkant; mijn 92-jarige vader speelt nog steeds, meermaals per week! Achter die muzikaliteit zit bij ons een enorme gevoeligheid en een grote behoefte aan harmonie; daar leren we alle vier op een eigen manier mee om te gaan.
De eerste drie jaar was ik een vrolijk en bezig bijtje. Ik stond overal met de neus vooraan, was zeer hoogsensitief (en, dat begreep ik pas later, ook heldervoelend), maar ik vond het leven enorm leuk en
genoot van al die klanken om me heen! In de box kraamde ik ‘Michelle’ van de Beatles mee in een eigen,
soort fonetische taal, haha.
Toen had ik mijn eerste nare ervaring, die me met een klap terugbracht naar vorige levens; de ontkrachte
vrouw. Blijkbaar had ik voordat ik incarneerde al besloten om in dit leven zo snel mogelijk aan dit thema
te gaan werken! Maar pas veel later, tijdens diverse sessies in mijn twintiger jaren heb ik die ervaring
meermaals terug beleefd en opnieuw kunnen doorvoelen.
Alleen daardoor kon ik er vrede mee krijgen en uiteindelijk begrijpen waarom ik die ervaring heb gehad.
Ik heb zelfs de man die – zoals ik er naar kijk – de daderrol op zich genomen had, kunnen vergeven. Ik kon alles nog beschrijven van ons ouderlijk huis in Apeldoorn, waarin het gebeurde; tot en met de kleuren van de keukenkastjes en het aanrechtblad…
Ik ben dus al jong naar binnen gekeerd en werd enorm met mijn angsten geconfronteerd. Vanaf dat moment werd ik veel stiller. Ik was mijn oervertrouwen kwijt, en werd op mijn hoede naar andere mensen. Alles wat ik eerder vrijelijk uitte, kon ik vanaf dat moment eigenlijk alleen nog maar kwijt in mijn eigen pianospel. De piano was echt mijn redding, mijn grootste vriend aan wie ik alles kon toevertrouwen. Ik heb de hele muziekschool- en conservatoriumcarrière doorlopen als pianodocente en concertpianiste in Nederland en in het buitenland. Maar toen ik eenmaal een gevierd pianiste was kwam er, naast alle aardse successen, een hele diepe vraag in me naar boven: “Wie ben ik als ik geen Mieke-piano meer ben?” Ik had me volledig geïdentificeerd met ‘de pianiste’ in mij. En toen die letterlijk omviel – niet alleen door alle drukte, concurrentie en veeleisendheid die ik mezelf oplegde, maar ook omdat er andere delen in mij ontdekt wilden worden – begon mijn innerlijke weg met jarenlang zelfonderzoek. Mijn spirituele queeste zogezegd.
Dit is deel 1 van het interview over mijn leven voor het magazine ‘Oervrouw’.
Het complete interview staat in Magazine 13, dat kun je hier bestellen: https://www.oervrouwmagazine.nl/product/oervrouw-magazine-nr-13/