Neeltje de Witte
| Mijn ervaring voor, tijdens en na de Atlantis Lemurië dag van 22 september.
Het was mijn eerste live kennismaking met Mieke en Vincent. Best wel een beetje spannend, geen idee wat ik moest verwachten. Nu is het niet de eerste keer dat ik aan zo iets deelneem, maar toch… En daar zat ik dan. Ik besloot om als eerste op reis te gaan. Bij aankomst in Atlantis was ik blij en verheugd. Ik had een goede positie daar, maar na verloop zag ik dat onze kennis en vaardigheden langzaam aan werden vernietigd. Ik was woedend op hen die onnozel en zonder respect omgingen met de kristallen. Tegelijk voelde ik me machteloos. Ik kon hen niet tegenhouden. Ik had gefaald en voelde me schuldig. De dag daarna kwam ik uit bed en de enige zin langskwam was: ‘Wat was het een bijzondere dag!’ ‘s Middags lag ik even op de bank en daar was ‘die man’ weer. Ik voelde dat hij vast zat in mij. Mijn hoofd ging er helemaal mee aan de haal, een soort paniek kwam over mij. Gelukkig kon ik erbij blijven en werd ik weer rustiger. Ik voelde weer de energie van Lemurië en zag de mannen weer in het midden zitten, in een kring, de moedige mannen, en alles werd zachter in mij. De laatste dagen komt ‘die man’ zo nu en dan weer voorbij en voel ik steken in mijn hartstreek. Ik moet er dan even bij stilstaan en tijd voor nemen en herinner me de woorden van Vincent weer: “Nodig hem maar uit en zeg hem dat hij veilig is bij jou.” Dat doe ik dan ook, richt me weer op de energie van Lemurië, dat als een liefdevol thuis voelt. Langzaam aan voel ik dat er zachtheid en aanvaarding komt voor wat er allemaal is gebeurd. Ik zie verschillende levens voorbij komen en zo nu en dan voel ik letterlijk een steek in mijn hart. Door me te verbinden met Lemurië ebt dit ook weer weg. Misschien komt er nog meer voorbij. Ik ben echter niet bang meer dat er iets ergs zal gebeuren en ik voel alleen maar diepe dankbaarheid, steeds meer en meer. Dank aan allen die aanwezig waren. Het voelt zo als thuiskomen. Diep, diep dankbaar ben ik. |